กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 339

แพทย์ตรวจสุขภาพของคุณประเสริฐเสร็จแล้ว

ใช้เวลาไป 20 นาที เวธัสกับเด็กทั้งสองคนกำลังวิดีโอคอลกับณิชาอยู่ที่ประตู

จากนั้น ณิชาก็ให้พวกเขาหันไปทางชายชราเพื่อทักทายเขา

แม้เธอจะรู้ว่าชายชราไม่ชอบเธอ เนื่องจากเธอโทรเข้ามาแล้ว ณิชาก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นก็ไม่ได้

“คุณปู่ทวด หม่ามี๊ฝากให้พวกเรามาสวัสดีคุณปู่ทวด ช่วงนี้คงรบกวนคุณปู่ทวดแย่เลย หวังว่าคุณปู่ทวดจะไม่ว่าอะไรนะครับ” อรัลหยิบส้มเขียวหวานจากตะกร้าผลไม้ ก่อนจะปอกเปลือกออกแล้วยื่นให้ประเสริฐ ด้วยความจริงใจ

เมื่อประเสริฐได้ยินสิ่งนี้เขาก็เย้ยหยัน

สวัสดีเขา?

เธอกำลังยั่วยวนเขามากกว่า?

แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเหลนชายตัวน้อยที่น่ารัก ประเสริฐก็ระงับอารมณ์ของเขาไว้

หลังจากกินส้มเขียวหวานไปสองสามคำ เขายังไม่ทันได้พูด เขาก็ได้ยินเสียงที่เยือกเย็นของเวธัสดังขึ้น

“ไม่ว่าคุณปู่จะเห็นณิชาเป็นคนยังไง แต่เธอเป็นแม่ของฝาแฝดทั้งสอง ตราบใดที่ฝาแฝดทั้งสองยอมรับในตัวเธอ ยังไงผมก็จะไม่แย่งสิทธิ์ในการเลี้ยงดูจากเธอ และคุณปู่ก็ไม่มีสิทธิ์ด้วย”

“นี่เป็นท่าทีที่แกเอาไส้พูดคุยกับผู้อาวุโสเหรอ!” ประเสริฐจ้องเขม็งไปที่เวธัสอย่างไม่พอใจ

“ทำไมเมื่อสี่ปีที่แล้ว อรัลถึงถูกทิ้งไว้ที่ประตูคฤหาสน์สนธิไชย ยังไงผมก็จะตรวจสอบ แต่ผมเชื่อว่าณิชาไม่ได้ทำ อย่าตั้งข้อกล่าวหาใดๆ กับเธอเลย” เวธัสไม่สนใจใบหน้าเย็นชาของชายชรา ทุกครั้งที่พูดถึงณิชา ชายชราก็จะโกรธมากๆ

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็พาเด็กทั้งสองคนนั้นออกไป

ประเสริฐมองดูคนตัวใหญ่และเด็กทั้งสองคนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง เขายื่นมือไปจับไม้เท้า และเหวี่ยงทุกอย่างบนโต๊ะตรงหน้าเขาลงกับพื้น

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ตามาด้วยเสียงสิ่งของต่างๆ ตกลงไปที่พื้น คนรับใช้ทั้งหมดในห้องโถง รวมทั้งแพทย์ ต่างก็พากันกลั้นหายใจ

สักพัก ทุกอย่างก็เงียบสงบมาก

หน้าประตู เวธัสกำลังนำเด็กทั้งสองคนออกไป

เมื่อเด็กน้อยได้ยินเสียงตะโกน ร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อย

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในบ้านหลังนี้มาไม่นาน แต่พวกเขาไม่เคยเห็นชายชราโกรธขนาดนี้มาก่อน เสียงของเขาราวกับระฆัง ราวกับว่าอากาศตรงหน้ากำลังจะถูกเขาฉีกทิ้ง

เวธัสเหลือบมองเอก “พาคุณหนูทั้งสองคนไปรอฉันในรถ”

“ครับ”

เอกอุ้มเด็กน้อยขึ้น ก่อนจะเดินตรงไปที่ลานจอดรถกลางแจ้งของบ้านหลังนี้

ปัณณ์นั่งอยู่ทางซ้ายของเอก เขาหันไปมองเวธัสที่ยังคงยืนอยู่ที่ประตู...

เขาถอนสายตาของเขาออกมา แต่ท่าทางของเขาดูช้ามากๆ

แม้ว่าบางครั้งปีศาจกษัตริย์จะค่อนข้างแย่ แต่บางครั้งในฐานะแฟนเขาก็ดูแมนมากๆ

ปีศาจกษัตริย์แก่ดุร้ายขนาดนี้ แต่เขาก็ยังช่วยหม่ามี๊พูดแก้ต่าง...

อรัลกัดปากของเขา เขาดูลังเลมาก “คุณปู่ทวดดูโกรธมากเลย อาเอก เราต้องไปขอขมาคุณปู่ทวดไหม”

เอกดีใจมากๆ คุณหนูเริ่มเป็นห่วงพ่อแล้ว

“ไม่ต้องห่วง คุณเวธัสเจออะไรมาเยอะแยะ คุณท่านไม่สามารถทำให้เขาตกใจได้หรอก”

“หืม ผมไม่ได้เป็นห่วงเขา ผมอยากกลับไปดูเขาถูกปีศาจกษัตริย์แก่ตี” ปัณณ์พูดอย่างขุ่นเคือง “การที่สั่งสอนหลานชาย มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว”

เอกเกือบจะสะดุดล้มลง

……

ห้องนั่งเล่นของบ้านพักเก่า

ประเสริฐเคาะไม้เท้าในมือจนเกิดเสียงดัง และเกือบจะยกไม้เท้าฟาดไปที่หน้าผากของเวธัส

“ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของผู้หลักผู้ใหญ่! ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าแกยังกล้าพัวพันกับผู้หญิงคนนั้นอีก ฉันจะยกตำแหน่งหัวหน้าคนต่อไปของตระกูลสนธิไชยให้เก้าดีกว่าให้แก!”

หลังจากพูดจบ ทุกคนก็ยิ่งสั่นสะท้านมากขึ้น

ลุงพรลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ

เพื่อณิชา ชายชราถึงขั้นใช้สิทธิในการรับมรดกมาข่มขู่คุณเวธัสเหรอ?

หากมอบให้ดนัย ก็เท่ากับมอบสิ่งที่ชายชราสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากให้กับคนอื่น ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อเลย!

เวธัสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและจ้องไปที่ชายชราอย่างใจเย็น

ชายชราพูดอย่างเย็นชา “ถ้าแกเสียใจ ก็ไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นให้ชัดเจน บอกให้เธออย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าลูกสองคนอีก และฉันไม่เอาเรื่องที่เธอแอบซ่อนปัณณ์ไว้”

ปัณณ์ สถานนท์...

ลูกของตระกูลสนธิไชยจะนามสกุลสถานนท์ได้อย่างไร?

ชายชราขมวดคิ้วอีกครั้ง หลังจากได้สิทธิ์การเลี้ยงดู สิ่งแรกที่ต้องทำคือเปลี่ยนนามสกุลเพื่อเป็นหนึ่งในวงศ์ตระกูล

“เหอะ…” เวธัสตอบชายชราด้วยการเยาะเย้ยดูถูก

“แกหัวเราะอะไร” ประเสริฐจ้องไปที่เวธัสอย่างโกรธจัด “อย่าบอกนะว่า แกไม่อยากจะเป็นคนสืบทอดตระกูลสนธิไชย? ข้างนอกมีคนตั้งไม่รู้เท่าไหร่ที่อยากจะเข้ามาในตระกูลสนธิไชย! ในเมื่อแกไม่อยากเป็น มีคนอีกเยอะแยะที่รออยู่”

“ผมไม่อยากได้จริงๆ ด้วย” เวธัสเยาะเย้ยอย่างเย่อหยิ่ง “หลังจากออกจากตระกูลสนธิไชย ยังไงผมก็ยังเป็นเวธัส”

“นี่แก……”

“ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็ต้องใช้ชีวิตตามเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้ การที่ผมเคารพคุณปู่ไม่ได้หมายความว่าผมกลัวคุณปู่ สิทธิ์ในการรับมรดกถ้าไม่อยากให้ผม จะให้ใครก็ได้ไม่ต้องบอกผมหรอก ผมไม่สนใจ.”

ดวงตาของประเสริฐเกือบจะโผล่ออกมา

“แกไม่กลัวว่าฉันจะยกให้เก้าจริงๆ หรอ?”

“ตระกูลสนธิไชย คือสิ่งที่คุณปู่เพียรพยายามรักษาไว้มานาน ถ้าให้เก้า คุณปู่ไม่รู้สึกเสียดาย แล้วทำไมผมต้องรู้สึกเสียดายด้วย?”

……

เวธัสออกไปพร้อมกับลูกสองคนของเขา

ห้องโถงมีแต่ความว่างเปล่า และเสียงหัวเราะของเด็กๆ ก็หายไป

ประเสริฐจ้องมองที่ประตูอย่างเงียบๆ คราวนี้โรคความดันโลหิตสูงกำเริบจริงๆ

“คุณท่าน ที่จริงแล้วหลังจากที่คุณณิชาปรากฏตัว คุณเวธัสและคุณหนูอรัลก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ในเมื่อคุณกันญ่าไม่สามารถเป็นภรรยาของคุณเวธัสได้อีกต่อไป ทำไมท่านไม่ลองเปลี่ยนความคิดล่ะ?”

“ภูมิหลังของเธอคู่ควรกับเวธัสหรอ?” ดวงตาของประเสริฐลึกซึ้งขึ้น “ในอนาคต ถ้าเวธัสมาสืบทอดตระกูลสนธิไชยทั้งหมด และถ้าภรรยาของเขามีครอบครัวที่ไม่ดี ไม่ช้าก็เร็ว มันก็จะทำให้เวธัสพังทลาย อีกอย่าง ถ้าจะเลี้ยงลูกทั้งสองคน จ้างพี่เลี้ยงก็ได้แล้ว”

“ในตอนนี้คุณเวธัสชอบคุณณิชามากจริงๆ”

ประเสริฐนวดขมับของเขา “ถ้าเพียงตระกูลหลักรุ่งโรจน์มีลูกสาวสักคนหนึ่งก็คงจะดี ... “

ลุงพรเข้าใจสิ่งที่ประเสริฐต้องการจะสื่อ

ตอนวัยรุ่น ประเสริฐเคยคบกับคุณย่าศิริจันทร์ ต่อมาด้วยเหตุผลหลายประการเลยต้องเลิกกับคุณย่าศิริจันทร์

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาอยากจะชดใช้มาโดยตลอด

บางทีถ้าเวธัสสามารถคบหากับหลานสาวของคุณย่าศิริจันทร์ได้ มันก็ถือว่าเป็นการชดใช้แบบหนึ่ง

ที่สำคัญเมื่อตัดสินจากภูมิหลังที่แข็งแกร่งของตระกูลรุ่งโรจน์ ตระกูลนี้เหมาะสมที่สุดสำหรับเวธัส

ในเมื่อลูกสาวของตระกูลรองสถานนท์อย่างกันญ่าไร้ประโยชน์แล้ว และชลิดา คุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ที่น่าดึงดูดใจผู้คนได้ดีที่สุด

มีแค่ตระกูลรุ่งโรจน์เท่านั้นที่เหมาะสมที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น หากตระกูลรุ่งโรจน์จะแต่งงานกับเวธัส พวกเขาก็จะจัดการณิชาได้เช่นกัน

แต่ตอนนี้ตระกูลหลักรุ่งโรจน์ไม่มีลูกสาวเลย...

……

หมู่บ้านออเรนจ์

ณิชารู้สึกมีความสุขเมื่อรู้ว่าเด็กทั้งสองกลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชยแล้ว

วันนี้ดึกเกินไปแล้ว พรุ่งนี้เธอจะไปหาพวกเขา...

ในระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่ สิดาก็กลับมา

ณิชาโทรหาสิดาล่วงหน้า แต่สิดาไม่ได้รับ เธอน่าจะเล่นไพ่จนลืมดูเวลา

ตอนที่สิดาเห็นณิชายืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด