กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 338

ปัณณ์บึนปาก “คุณคิดว่าการอยู่ในกรงนกนี้มันสนุกหรอ?”

“กรงนก?” ลุงพรตกตะลึง

“ไม่ใช่สิ กรงนกเป็นทรงกลม แต่ที่นี่เป็นทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส น่าจะเรียกว่าโลงศพ”

“...” ปากของประเสริฐกระตุกอย่างกะทันหัน

คฤหาสน์เก่าหลังนี้เป็นผลงานการออกแบบร่วมกันของอาจารย์ที่เก่งกาจหลายๆ คน แต่เด็กคนนี้ กลับเรียกว่าเป็น...โลงศพ?

ณิชาสั่งสอนหลานชายของเขาได้ไม่ดีเลยจริงๆ!

เมื่ออรัลเห็นว่าคุณปู่ทวดดูโกรธจริงๆ เขาเลยวางช้อนส้อมลงอย่างสง่างาม แล้วพูดอย่างจริงจังว่า คุณปู่ทวดครับ ในเมื่อคุณพ่อกลับมาแล้ว เราก็คิดถึงเขามาก ถ้าคุณปู่ทวดไม่อยากให้ผมกับปัณณ์จากไป ต่อไปเราจะมาหาบ่อยๆ นะครับ...”

ประเสริฐวางตะเกียบลงอย่างเสียงดัง รอยย่นบนใบหน้าของชายชราชัดเจนขึ้น

“ใครไม่อยากให้พวกหนูไป? แจกันโบราณในห้องหนังสือของฉัน ฉันใช้เงินกว่า 30ล้านถึงจะประมูลมาได้ แต่พวกหนูก็ทำมันแตกหมดแล้ว! ถ้าไม่มีพวกหนูอยู่ทำให้ฉันโมโห ฉันคงมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปี!”

“แล้วทำไมไม่ส่งพวกเรากลับไปล่ะครับ?” ดวงตาที่สวยงามของปัณณ์หันไปขยิบตาให้เขา

“รอพ่อของพวกหนูมาก่อน ฉันจะรีบส่งกลับเลย!”

ทันทีที่คำพูดของประเสริฐจบลง บอดี้การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูก็เข้ามา “คุณท่านครับ คุณเวธัสมาถึงแล้วครับ”

ดวงตากลมโตของปัณณ์เป็นประกายทันที

เขาหันไปมองชายชราอย่างเจ้าเล่ห์

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูด แต่ความหมายนั้นก็ชัดเจนมาก

ปีศาจกษัตริย์มาถึงแล้ว คุณควรปล่อยพวกเราไป!

เห็นได้ชัดว่าประเสริฐหงุดหงิดมากกว่าเดิม ยังไม่ทันได้โมโห เปลือกตาของเขาก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว

ลุงพรรีบพยุงชายชราและตะโกนบอกคนใช้ว่า “รีบไปเรียกหมอมา คุณท่านเป็นโรคความดันโลหิตสูง…”

ทุกคนต่างก็รีบพาชายชราไปนั่งพักผ่อนที่โซฟาในห้องนั่งเล่น

ปัณณ์และอรัลรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อรอรับเวธัส

ไม่เคยหวังอยากจะเจอกับเวธัสมากเท่านี้มาก่อน

เมื่อเวธัสมาถึงที่ประตู เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสองคนวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างกระตือรือร้น

เอกปิดปากและหัวเราะ “ดูเหมือนว่าคุณหนูทั้งสองจะคิดถึงคุณชายมากๆ เลยนะครับ”

“คุณพ่อ พ่อมาที่นี่เพื่อพาเรากลับบ้านใช่ไหม?” อรัลเม้มปากเล็กๆ ของเขาแน่น ดวงตาที่สวยงามมีประกายความซับซ้อนแฝงอยู่

ปัณณ์รู้สึกหยิ่งเล็กน้อย เขาไม่ได้เปิดปากพูด แต่แอบเหลือบมองไปที่เวธัส

เวธัสโน้มตัวลงมากอดอรัล “หลังกินอาหารเย็นเสร็จ จะพาหนูกลับบ้าน”

เด็กน้อยน้ำหนักมากกว่าเดิมเยอะมาก ดังนั้นเขาไม่น่าจะได้รับการดูแลที่ไม่ดี

“ผมอยากกลับด้วย!” ปัณณ์ตะโกนอย่างเร่งรีบ “ผมคิดถึงหม่ามี๊ ผมอยากอาบน้ำและนอนกับหม่ามี๊...”

ตอนที่เวธัสกำลังจะพูด เขาก็หยุดลงครู่หนึ่ง และพูดว่า “งั้นแกอยู่กับคุณทวดที่นี่ต่อเถอะ ทวดอยู่คนเดียวจะได้ไม่เหงา”

“ไม่เอา---” ปัณณ์ดึงขากางเกงของเวธัส ไม่ให้เขาก้าวไปข้างหน้า “ผมอยากกลับบ้าน...”

“นั่นคือบ้านของฉันและอรัล ไม่ใช่ของแก”

ทันใดนั้นดวงตาที่สวยงามของปัณณ์เหมือนจะร้องไห้ เขาสูดน้ำมูกอย่างเศร้าใจ “สรุปก็คือผมไม่อยากอยู่ที่นี่!”

เมื่อเอกเห็นว่าเด็กน้อยร้องไห้จริงๆ จึงรีบปลอบเขา “คุณหนู ถ้าอยากให้คุณเวธัสพากลับบ้านเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แค่ยอมรับว่าเขาเป็นพ่อของหนูก็ได้แล้ว?”

“หม่ามี๊บอกหนูว่า พ่อของหนูคือฐานภพ”

ใบหน้าของเวธัสเคร่งขรึม “ถ้าอย่างนั้นแกก็อยู่ที่นี่ต่อไปได้เถอะ เรามีแค่อรัลก็เพียงพอแล้ว”

“...” น้ำตาของปัณณ์ไหลลงมา

เขาจ้องไปที่เวธัสด้วยน้ำตา ราวกับว่าเขากำลังมองคนเลว

มือน้อยๆ ปาดน้ำตาออกอย่างแรง

เขาไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าปีศาจกษัตริย์

น่าอายชะมัด!

“คุณหนู อย่าร้องไห้เลย” เอกทนดูเด็กน้อยร้องไห้ไม่ได้ เขารีบนั่งลงตรงหน้าเขา ก่อนจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเขา “ถ้าคุณณิชารู้ว่าคุณหนูร้องไห้ เธอต้องทรมานใจมากแน่ๆ คุณเวธัสไม่ได้จะไม่พาคุณกลับบ้านจริงๆ คุณหนูก็ยอมคุณชายหน่อย เรียกเขาว่าพ่อสักครั้งเถอะ?”

ปัณณ์เงยหน้าด้วยความโกรธ และยกมือเท้าสะเอวข้างเดียว แล้วพูดกับเวธัสว่า “คุณอยากให้ผมเรียกคุณว่าอะไร”

“แดดดี้ คุณพ่อ หนูเลือกเองเลย” เวธัสพูดต่อไป

ถ้าเขาพาอรัลกลับไปเพียงคนเดียวจริงๆ ณิชาอาจจะโกรธมาก

ทันใดนั้น ปัณณ์ก็หัวเราะลั่น ยกมือเท้าสะเอว แล้วลากเสียงยาวๆ เหมือนคนที่มีภูมิฐาน “ลูกรัก พ่อให้อภัยลูกแล้วนะ”

“...”เส้นเลือดที่หน้าผากของเวธัสโปนนูนอย่างเห็นได้ชัด

อรัลตกใจหมดเลย เขาไม่เคยเห็นใครกล้าหยอกล้อเวธัสแบบนี้

บรรยากาศในที่นี่ดูน่าอึดอัดมาก

เอกรู้สึกว่าในวินาทีถัดไปเวธัสต้องโมโหมาก

แต่โชคดีที่ โทรศัพท์มือถือของเวธัสดังขึ้นในเวลานั้นพอดี และคนที่โทรเข้ามาก็คือ... ณิชา

เอกอยากจะตะโกนขอบคุณพระเจ้า

ในเวลานี้ ณิชาเป็นนักดับเพลิงที่ยอดเยี่ยมมาก

ชายชรากำลังนอนอยู่บนโซฟา เขาป่วยจริงๆ ที่ไหนกัน แต่เมื่อครู่นี้เขาแค่หายใจไม่ทัน

กลุ่มแพทย์ยืนล้อมเขาไว้

เขาสามารถเห็นสามพ่อลูกจากช่องว่างที่แพทย์ยืนอยู่เท่านั้น

มีการพูดคุยกัน ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจชายชราคนนี้เลย และเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

หลานชายไม่เชื่อฟังก็ไม่เป็นอะไร แต่เหลนชายก็ไม่เชื่อฟังด้วย!

เป็นเด็กนอกคอกมาตั้งแต่เด็ก ถ้าโตขึ้นจะขนาดไหนเนี่ย?

……

หมู่บ้านออเรนจ์ ในที่สุดณิชาก็เห็นเด็กทั้งสองคนผ่านการวิดีโอคอล

ก่อนหน้านี้เวธัสก็ให้คนจากคฤหาสน์รับโทรศัพท์เพื่อให้หม่ามี๊ลูกได้คุยกัน แต่ทุกครั้งหลังจากที่คุยกันไม่กี่คำก็วางสาย

เมื่อณิชาได้ยินเสียงของปัณณ์และอรัล หัวใจเธอก็เต้นแรง

ดวงตาของเธอแดงก่ำ...

แม้ว่าในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอจะอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเวธัสก็ตาม แต่เวลาดึกๆ เธอก็มักจะคิดถึงปัณณ์และอรัล

คิดถึงเสียงพูดเจี๊ยวจ๊าวของพวกเขา และท่าทีที่พยายามเอาใจเธอของพวกเขา

ลูกแฝดมาอยู่กับเธอเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว อยู่ๆ มันก็เงียบไปหมด จนเธอรู้สึกไม่ชินเลยจริงๆ

มีช่วงหนึ่งที่เธอมีอาการนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน และเอาแต่ฝันถึงพวกเขา...

“หม่ามี๊ หม่ามี๊!” เมื่อปัณณ์ได้ยินเสียงของณิชา เขาก็กระโดดไปหยิบโทรศัพท์ของเวธัส

น่าเสียดายที่เขาตัวเล็กเกินไป เวธัสยกมือขึ้นเหนือศีรษะ และเขาก็เอื้อมมือไม่ถึง

ปัณณ์ใช้โอกาสฟ้องณิชา และบีบน้ำตาออกมาทำตัวน่าสงสาร “หม่ามี๊ ปีศาจกษัตริย์ฉวยโอกาสตอนที่หม่ามี๊ไม่อยู่ รังแกผมอีกแล้ว! เขาบอกว่าจะทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียว และไม่ให้เรากลับไปเจอกันอีก ฮือฮือ หนูน่าสงสารจัง ต้องโดนทรมานทุกวันเลย...”

“เวธัส ทำไมคุณต้องทำให้ลูกร้องไห้ด้วย?” หัวใจของณิชาอ่อนระทวย และหันหน้าไปตะโกนใส่เวธัส

เวธัสเหลือบมองปัณณ์ “การรับแรงกดดันในจิตใจของเขาอ่อนแอเกินไป ผมกำลังฝึกให้เขาอยู่”

“ทำไมเขาพูดว่าคุณจะทิ้งเขาไว้ในบ้านเก่าคนเดียว?”

“...ปู่ชอบที่เขาน่ารักและสดใส ช่วยทำให้บ้านเก่ามีชีวิตชีวามากขึ้น” เวธัสอธิบายให้ณิชาฟังอย่างเป็นธรรมชาติ

เด็กน้อยโกรธมากจนเกือบจะดึงแขนของเวธัส พูดจาไร้สาระแบบนี้ต่อหน้าเด็กเลยเหรอ หน้าไม่อาย!

ก่อนที่ปัณณ์จะฟ้องต่อไป เวธัสก็พูดช้าๆ ว่า “แต่ผมรู้ว่าคุณก็คิดถึงพวกเขามาก ตอนกลางคืนผมจะพาพวกเขากลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชย”

ท่าทีที่ดูโมโหของปัณณ์ก็หายไปในทันใด

ก็ได้ เห็นแก่ที่จะได้กลับบ้าน เขาจะไม่โกรธแล้ว