กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 347

ท่าทีไม่ต่างจากเจนนี่ ณิชาก็จ้องมองเวธัสที่อยู่ในรถอย่างกังวล

เธอพบว่าเวธัสทำเช่นนี้ทุกครั้งที่เขาเมา

ดวงตาสุกใส เวลาเดินก็มีออร่า อันที่จริงสมองไม่ได้สตินานแล้ว

เมื่อไม่มีใครหรือเส้นประสาทคลายตัว ก็จะถูกเปิดเผยทันที

ในเวลานี้เขาผล็อยหลับไปอย่างสงบ ดวงตาของเขาปิดสนิท คิ้วของเขาอ่อนโยน ไม่มีอาการเมาแล้วเสียสติ ไม่มีแรงสักนิด

แต่เขาก็ขมวดคิ้วจนเป็นนิสัย

ณิชานวดคิ้วของเขาและพยายามทำให้คิ้วเขาคลายตัว

แต่ก็อยู่ได้แค่สองวินาที และกลับมาทำหน้าบึ้งทันที

ณิชาวางฝ่ามือขาวของเธอไว้ที่หน้าผากและบ่นพึมพำ “เสียหน้าไม่ได้! แค่พูดว่ายอมแพ้มันไม่ตายหรอก ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ไม่รู้เหรอว่าการเมาไม่ดีต่อสุขภาพ?”

เอกมีหน้าที่ขับรถและส่งทั้งสองกลับไปที่คฤหาสน์สนธิไชย

ค่อนข้างดึกแล้ว เกือบจะห้าทุ่มครึ่ง

เด็กทั้งสองหลับไปนานแล้ว

ณิชาและเอกช่วยกันแบกเวธัสไปที่ห้องนอนใหญ่บนชั้นสอง

“ลุงชัย ช่วยทำซุปแก้เมาค้างให้หน่อย…” ณิชาหันศีรษะและสั่งลุงชัย

ลุงชัยรีบพยักหน้า “ผมจะไปเดี๋ยวนี้ แต่ทำไมคุณเวธัสดื่มจนดื่มแบบนี้?”

“โรคปัญญาอ่อนกำเริบ ไปแข่งกับชาลีน่ะ”

ลุงชัยเมินครึ่งประโยคแรกโดยอัตโนมัติ เขาขมวดคิ้วและพึมพำ “คุณชาลีนี่จริงๆ เลย แค่ชอบเล่นก็ไม่เป็นอะไร รู้อยู่แล้วว่าคุณเวธัสเป็นโรคกระเพราะ ทำไมยังลากเขาไปดื่มอีกล่ะ”

ณิชาไม่ได้อธิบายอะไรมาก เธอไปเข้าห้องน้ำเพื่อเอาน้ำร้อนมาเช็ดกลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างกายของเวธัส