กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 348

มีความสงสัยเล็กน้อย ชามในมือเกือบตก

หน้าของชายชราก็แดงจัด

นี่...เวลากลางวันนะ คุณเวธัสรุนแรงเกินไป!

ตอนเช้ามีแม่บ้านมาทำความสะอาดสองคน ซึ่งกำลังเช็ดฝุ่นบนราวบันได และพวกเขาได้ยินเสียงตะโกนของณิชา

“คุณเวธัสของเราเก่งมาก ทำจนคุณณิชาร้องไห้เลย”

“ใช่ ใช่ แต่คุณณิชาดูผอมมาก ร่างกายของเธอจะรับไหวไหม”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว คุณณิชาคลอดลูกแล้ว...”

“ใช่ คงจะเรียกว่ารสนิยมของคนหนุ่มสาวล่ะมั้ง”

“แคกแคก!” ลุงชัยไม่ฟังอีกต่อไป ใบหน้าของเขาแดงก่ำ และเขามองดูสาวใช้ทั้งสอง “พอแล้ว ที่นี้สะอาดแล้ว พวกเธอไปที่ชั้นล่างเพื่อทำความสะอาดเถอะ”

สาวใช้รู้ดีอยู่แล้วว่าลุงชัยหมายถึงอะไร พวกเธอเดินลงไปข้างล่างด้วยรอยยิ้ม

ลุงชัยก็รีบลงไปข้างล่างกับเขา และไม่อนุญาตให้คนใช้ขึ้นไป

เขาแค่กังวลนิดหน่อย

ถ้าคุณหนูได้ยินจะทำไงล่ะ?

พระเจ้าช่วยคุ้มครองด้วย คุณหนูอย่าตื่นเลย ไม่งั้นสอนเด็กได้ไม่ดีแน่ๆ! !

……

ในห้องน้ำ ณิชาเปียกโชก เธอแค่ละอายใจและรำคาญ

แต่ผู้กระทำผิดยังแสดงท่าทีเหมือนว่า “คุณบังคับผมเองนะ”

ณิชาอยากกัดเวธัสให้ตายจริงๆ

ในขณะที่มือถือของเธอในห้องนอนดังขึ้น

ณิชาอยากไปรับสาย แต่เวธัสวางมือของเขาไว้รอบเอวของเธออย่างเอาแต่ใจ รวบผมเปียกของเธอไว้หลังใบหูของเธอเบาๆ และจ้องไปที่เธอ “ครั้งหน้ากล้าแกล้งผมแบบนี้อีกไหม?”

ณิชาเหนื่อยมากจนไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องแสดงท่าทางอ้อนๆใส่เขา “พอได้แล้ว โทรศัพท์ของฉันดัง...“

“ไม่ต้องสนใจโทรศัพท์ที่โง่เขลา! พูดมาสิ กล้าแกล้งผมอีกไหม”

เปลวไฟเริ่มลุกโชนในสายตาของเวธัส...

ณิชารู้สึกถึงปฏิกิริยาของร่างกายของเขา หัวใจของเธอเกร็ง และเธอก็โบกมือเพื่อขอความเมตตาอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าอีกแล้ว! คุณประธานโปรดยกโทษให้ฉันด้วย ให้ฉันรับสายเถอะ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น...”

เวธัสก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปากของเธออย่างดุเดือดก่อนจะปล่อยเธอ

แต่พอปล่อยไปกลับรู้สึกผิด

เนื่องจากเธอเปียกเกือบทั้งตัว เสื้อผ้าของเธอจึงแนบติดกับผิวหนัง เผยให้เห็นร่างที่เพรียวเบาของเธอ

เธอวิ่งออกจากห้องน้ำด้วยท่าทีที่ร้อนรน

เวธัสดึงที่คอเสื้อ

สมควรตาย ใครกล้ามารบกวนเวลาแบบนี้ มาทำลายความสุขแต่เช้าเลย?

……

เมื่อณิชามาถึงโรงแรม เจนนี่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ

ผมก็ไม่ได้เป่า เธอใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำ

นอกจากนี้ยังมีรอยจูบและรอยนิ้วมือบนกระดูกไหปลาร้าราวกับว่าถูกคนมากดอย่างแรง

ทันทีที่เห็นณิชา มันเหมือนว่าเธอพบส่วนสำคัญแล้ว เธอทิ้งตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของณิชาแล้วร้องไห้

“ณิชา คราวนี้ฉันซวยแน่! เมื่อคืนฉันเปิดห้องกับคนที่ฉันไม่รู้จัก! เธอคิดว่าฉันควรทำอย่างไร?”

เมื่อกี้ในโทรศัพท์เจนนี่ไม่ได้พูดอย่างชัดเจน

ครั้งนี้พอณิชาได้ยินเธอก็รู้สึกอึมครึมเล็กน้อย...

“ทำไมเปิดห้องกับผู้ชาย? เมื่อคืนฉันจัดหารถให้พาเธอกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอถึงอยู่ในโรงแรมล่ะ”

“ฉันไปแวะเข้าห้องน้ำ ฉันเลยบอกคนขับให้รอสักครู่ แล้วฉันก็จำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนฉันตื่นขึ้นมาก็นอนบนเตียงนี้แล้ว แถมมีเลือดไหลอยู่ใต้ร่างของฉันด้วย! ผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว! ฉันซวยแล้ว!!!”

เจนนี่เอามือจับหัวของเธอ ยิ่งคิดเรื่องนี้ก็ยิ่งแย่

เพราะยังไงเธอก็เป็นดาราสาวแล้ว!

ไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร จะเอาเรื่องนี้มาแบล็กเมล์เธอไหม?

ณิชาก็คิดเรื่องนี้เช่นกัน และสีหน้าของเธอก็น่าเกลียด

“จำได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร”