กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 36

ณิชาตกใจมากจนเธอก็ดึงมือกลับทันที และเห็นลุงชัยถือช่อกุหลาบสีแดงสดอยู่ในมือของเขา เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่จริงจัง เขาดึงเธอออกจากเจ้าตัวเล็ก และสายตานั้นมีความระแวดระวังอย่างมาก

“นี่เป็นคุณหนูของเราเอง ”

ณิชาถูกลุงชัยที่จับข้อมือแรงจนรู้สึกปวด และได้เอาข้อมือออกจากมือของเขา เขินอายจนหน้าแดง “ขอโทษด้วยนะคะ ฉันจำผิดคนเองค่ะ โทษทีนะคะ……”

เจ้าก้อนพอได้ยินเสียง ในที่สุดก็หันกลับมา พอเห็นว่าเป็นณิชา ดวงตาคู่นั้นก็ได้เปล่งประกายวาววับ ตะโกนลั่น “คุณน้าณิชา！”

ณิชาตกตะลึง น้ำเสียงนี้ก็มันช่างเหมือนกับเสียงปัณณ์ของเธอ แต่……

เมื่อตอนที่เธอเห็นหน้าเขาชัดเจนนั้น ไหล่ของเธอก็หย่อนลง

เจ้าตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเธอเรียกได้ว่าติดอาวุธครบมือเลยทีเดียว!

หมวกฮู้ดนั่นได้คลุมหน้าผากและใบหน้าของเขา แว่นกันแดดหนาทึบได้บังตา หน้ากากขนาดใหญ่นั้นใหญ่มากจนมองไม่เห็นครึ่งล่างของใบหน้า

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาเผยให้เห็นแค่ผิวที่ขาวนุ่มนิ่มภายใต้เบ้าตาของเขาเท่านั้น

แม้แต่หูก็ถูกหมวกฮู้ดนั้นคลุมหมดเลย……

“คุณณิชาครับ คุณหนูของเราไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวเขาครับ”ลุงชัยกำลังพูดอย่างเหตุผลถูกต้องและวาทะเต็มไปด้วยสัจธรรม

แต่ในวินาทีต่อมา หนูน้อยอรัลก็ได้ลงมาจากเก้าอี้ในทันใด ยื่นมือออกมาจับมือของณิชาอย่างกับเป็นเรื่องปกติ ได้ชี้ไปตรงเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งในตอนแรก “คุณน้าณิชา ในที่สุดน้าก็มาแล้วหรือครับ？อรัลได้รอคุณน้ามานานมากเลยครับ มาสิครับ มานั่งที่นี่”

ลุงชัย “……”

ไหนที่พูดกันไว้ว่าเย็นชาล่ะ？

ณิชานั่งลงกับเจ้าตัวเล็กด้วยความสงสัย สายตาคู่นั้นมองเขาขึ้นลงอย่างประหลาดใจ “ฉันเคยเจอเธฮหรือ？”

“ไม่เคยฮ้ะ”คุณหนูตระกูลสนธิไชยเปลี่ยนเป็นเด็กแบ๊วในทันที ถึงแม้ว่าจะดูไม่ออกว่าเป็นการแสดงด้วยท่าทีแบบไหน แต่น้ำเสียงนั้นกลับนุ่มละมุนมากๆ คลอเคลียอยู่ข้างตัวของณิชา “ผมเคยเห็นแต่รูปถ่ายของคุณน้าแค่บนแท็บเล็ตครับ คุณน้าสวยมากเลย ตอนยิ้มสวยกว่าอีก ต้องยิ้มเยอะๆนะครับ”