กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 37

กลิ่นหอมของดอกไม้แรงเกินไป ณิชาเดิมทีก็เป็นหวัดอยู่แล้วเล็กน้อย และจามอีกครั้งในทันที เธอจึงรีบปิดปากขณะที่ไอ เธอไม่ต้องการแพร่หวัดไปให้หนุ่มน้อย

เจ้าตัวเล็กวิตกกังวลทันที และรีบดึงชายเสื้อของเธอ น้ำเสียงที่อ่อนหวานแสดงถึงความห่วงใย “คุณน้าณิชาไม่สบายหรือครับ？”

“เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นอะไรมากหรอก”

“คุณน้าไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหนูนะครับ คุณน้าเรียกผมว่าอรัลหรือรัลก็ได้ครับ”อรัลเดินไม่ห่างจากณิชาเลยแม้แต่น้อย ราวกับหนอนตามก้นที่ตามหลังเธอ จากนั้นเขาก็หยิบหัวใจสีแดงที่พับเองกับมือออกมา แล้วยื่นให้ณิชา “นี่ก็เป็นของขวัญครับ หวังว่าคุณน้าจะชอบนะครับ”

ณิชามองดูรูปหัวใจที่สวยงามที่พับด้วยมือนั้น ภายในใจมีฟองสีชมพูผุดขึ้นมาในใจทีละนิด

แค่มองดูก็น่ารักมากมาย！

น่ารักยิ่งกว่าดอกกุหลาบอีก……

แต่ว่าเธอกับคุณหนูตระกูลสนธิไชยดูเหมือนจะเจอกันครั้งแรกหรือเปล่า？

จีบสาวเป็นตั้งแต่เด็ก หรือจะเป็นกรรมพันธุ์？

แต่ดูเวธัสไม่เหมือนกับว่าจะจีบสาวเป็น กลับดูเหมือนเป็นประเภทที่จะถูกจีบมากกว่า……

“ไม่ชอบหรือครับ？”พอเห็นณิชาไม่รับมันไว้ น้ำเสียงของเจ้าตัวเล็กมีความผิดหวังเล็กน้อย

ณิชาจึงรีบรับมันไว้ เขาลูบหัวเจ้าตัวเล็กอย่างให้กำลังใจ พร้อมพูดด้วยคำชมว่า “สวยขนาดนี้แถมยังเป็นอรัลที่เป็นคนพับเอง มันเป็นน้ำใจของผมเอง น้าชอบแน่นอนค่ะ ขอบคุณอรัลนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ……”มุมปากของอรัลยกขึ้นเป็นวงโค้ง และดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความเขินอาย

น่าเสียดายที่แว่นกันแดดและหน้ากากปิดบังไว้ ณิชาจึงมองไม่เห็น

เมื่อเวธัสและนักออกแบบอีกคนหนึ่งธนากลับมาจากการตรวจสอบ ทันทีที่เห็นคือณิชาและอรัลที่คนหนึ่งใหญ่คนหนึ่งเล็กกำลังมี“ท่าทางที่เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง”มองดูกันและกัน

ช่อกุหลาบที่ณิชาได้ถือไว้ที่อ้อมแขนนั้นขวางหูขวางตาอย่างมาก

ใบหน้าที่หล่อเหลาเคร่งขรึมของเวธัสทรุดลง บนไหล่ที่มีน้ำฝนตกค้าง เขาก็ขี้เกียจไปปาดทิ้ง

“ถือช่อกุหลาบแดงในเวลาทำงาน คุณจะมาทำงานหรือมาอวด？”

ริมฝีปากของเวธัสขยับเบาๆ และได้สบตากับเจ้าตัวเล็ก ความข่มอารมณ์เต็มรูปแบบ

อรัลซึ่งเดิมมีเหตุมีผลและเชื่อฟังตลอด พอทุกครั้งที่เจอเรื่องที่เกี่ยวข้องกับณิชา เขาก็จะกลายเป็นคนไร้เหตุผลอย่างมาก！

“ก็แค่การเรียกชื่อเอง หากคุณผู้ชายคุณไม่พอใจล่ะก็ งั้นฉันยังคงเรียกว่าคุณหนูแล้วกันนะ……”พอณิชาเห็นว่าบรรยากาศมันแปลกๆ จึงรีบเอ่ยปากโน้มน้าวให้ดีกัน ไม่หวังให้สองพ่อลูกนี้คุมเชิงกันเพราะเธอ

“ไม่ได้ครับ！เรียกผมแบบนี้ทำให้พวกเราดูไม่สนิทใจกันเลย”

อรัลเบะปากเล็กๆของเขา มาถูไถตรงขาของณิชาอย่างน่าสงสาร ก็เหมือนกับเจ้าก้อนเล็กๆ ที่กำลังจะถูกคนทอดทิ้ง

ณิชาใจอ่อนอีกครั้งหนึ่ง

แต่ว่า เดิมทีแล้วพวกเขาก็พึ่งเจอกันครั้งแรกไม่ใช่หรือไง？

ขณะที่ณิชากำลังสับสนนั้นอยู่นั้น ลมกระโชกแรงพัดมา และท่ามกลางฝนที่โปรยปราย เส้นผมของเธอโรยลงมาเล็กน้อย ผิวพรรณที่ขาวยิ่งกว่าหิมะ แก้มลูกท้อของเธอแดงระเรื่อ และดวงตาของเธอเหมือนน้ำใสเช่นนั้น……

เจ้าตัวเล็กตะลึง