กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 402

“หม่ามี๊ ข้าวเสร็จหรือยังครับ” กลัวสิ่งใด สิ่งนั้นก็มา เสียงเบิกบานใจของปัณณ์ดังลอยมาจากทิศทางของห้องรับแขกกะทันหัน

ณิชาอดใจเต้นระรัวไม่ได้ กรีดร้องออกมาว่า “ยังต้องรออีกครู่หนึ่ง! ลูกกลับไปนั่งก่อนเลยนะคะ!”

“อย่างนั้นผมช่วยหม่ามี๊ล้างผักแล้วกัน” ถัดมาก็คือเสียงรองเท้าปิ๊บๆๆของเด็กชาย

เขากำลังวิ่งมาทางห้องครัวแล้ว!

แต่เดิมณิชาก็คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะมาจริงๆ จึงลนลานผลักคนที่โอบตัวเองอยู่

“คุณว่า ถ้าหากเจ้าเด็กนั่นเห็นพวกเรากอดกันอยู่แบบนี้จะเป็นยังไง” เวธัสโน้มตัวลงมากระซิบเสียงเขาข้างหูณิชา ลมหายใจที่พ่นออกมานั้นเจือไปด้วยความร้อนที่แผดเผาทุกสิ่ง ทั้งยังมีรอยยิ้มสัพยอกมาด้วย

แก้มณิชาอาบย้อมไปด้วยสีแดงเข้มชั้นหนึ่ง กัดริมฝีปากล่างแน่น “เวธัส! คุณเป็นพ่อของลูกแล้วนะคะ คุณต้องจริงจังหน่อย!”

“ผมไม่จริงจังตรงไหน? คุณเป็นภรรยาผม พวกเราทำเรื่องใกล้ชิดสนิทสนมกันก็เป็นเรื่องที่ถูกทำนองคลองธรรม” เวธัสคลอเคลียใบหน้าด้านข้างที่บริเวณขากรรไกร จึงได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังราวกับตีกลอง นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามผิวพรรณเกลี้ยงเกลาของเธอ

ณิชามองเข้าไปในนัยน์ตาลึกซึ้งของเขาที่ดำมืดราวกับมองไม่เห็นก้นบึ้ง คล้ายถูกเขาดึงเข้าไป

ความรู้สึกแบบนั้นคล้ายกับลอยตัวอยู่กลางอากาศ

เหยียบไม่ถึงพื้น และเอื้อมไม่ถึงฝั่ง

ข้างหูคือเสียงฝีเท้าของปัณณ์ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ณิชาเกือบจะถูกเขาทำให้อยู่ในสภาพการณ์ที่แตกต่างกันอย่างสุดขีด จนใกล้จะเป็นบ้าแล้ว!

ความกล้าของเขามีมากขนาดไหนกัน?

รู้อยู่แท้ๆว่าปัณณ์จะมา แต่ก็ยังทรมานเธอแบบนี้

เหมือนเรื่องที่คุณพ่อควรจะทำตรงไหนกัน…

คล้ายกับว่ามองความคิดเธอออก เวธัสงับติ่งหูเธอเบาๆ พ่นลมหายใจเข้าไป “คุณไม่รู้จริงๆหรือว่า ผู้ชายล้วนลามกน่ะ?”

เพราะว่าคิดเรื่องชั่วร้าย ใบหน้าหล่อเหลาจึงเริ่มปรากฏริ้วสีแดงที่หาได้ยากขึ้นมา ดูน่าหลงใหลเป็นพิเศษ

“หม่ามี๊ ปัณณ์มาแล้วคร้าบ!” ตอนนี้ ปัณณ์เดินเลี้ยวมาถึงทางเดินนอกห้องครัวแล้ว ขาดอีกไม่กี่ก้าวก็จะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้อย่างชัดเจน

ณิชาถูกเสียงตะโกนเรียกทำให้ตกใจจนแทบจะขวัญหนีดีฝ่อ สีหน้าซีดเผือด

อาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้กันญ่าพูดว่าเรื่องระหว่างเธอกับเวธัสถูกน้องอรัลเห็นโดยบังเอิญ เธอจึงกลัวเป็นพิเศษว่าจะทิ้งเงามืดที่ไม่ดีให้กับลูกทั้งสองคน”

ถึงอย่างไรพวกเขาก็ยังมีอายุไม่ถึงสี่ขวบ!

เธอยกเข่ากระแทกเข้าที่ส่วนล่างของเวธัสด้วยความกระวนกระวายใจ

เวธัสรู้สึกถึงลมหายใจกระชั้นเพราะอารมณ์โกรธจัดของเธอ จึงเอียงหลบไปด้านข้างอย่างคล่องแคล่ว

ณิชาอดไม่ได้ที่จะโล่งใจ อาศัยช่องว่างจากการที่เวธัสถอยหลังไป วิ่งออกไปรวมตัวกับปัณณ์!

ต่อหน้าปัณณ์ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะยังกล้าทำตัวเหลวไหลอีก?

เช่นนั้นเธอจะโกรธจริงๆแล้ว

แต่ณิชากลับคิดไม่ถึงว่า การกระทำเช่นนี้กลับเป็นการกระตุ้นเวธัสมากขึ้น

ก็เหมือนกับชักเย่อ คุณยิ่งก้าวถอยหลัง เขายิ่งก้าวเข้ามาใกล้ เธอเพิ่งจะวิ่งไปถึงหน้าประตูห้องครัว เห็นว่าสบสายตากับปัณณ์แล้ว แต่ข้อมือก็ถูกชายหนุ่มกระชากให้ถอยกลับมา ภาพในแววตาเธอหมุนวนไปรอบหนึ่ง หลังจากนั้นเรือนร่างงดงามเล็กกะทัดรัดของเธอก็ถูกเวธัสคร่อมอยู่หน้าอ่างล้างจาน

จากนั้นเขาออกยกขาถีบประตูห้อง “แกร๊ก” เสียงลงกลอนประตูดังขึ้น

“อุ๊บ...” ณิชายังคงโมโห ออกแรงทุบไปที่ไหล่เขา เวธัสนั้นจูบเธออย่างบ้าคลั่งแล้ว

จากหน้าผากเกลี้ยงเกลา ลงมาที่จมูกโด่งเป็นสัน จนถึงริมฝีปากสีเชอรี่อันงดงาม ทุกส่วนล้วนทิ้งร่องรอยของตัวเองเอาไว้อย่างต้องการจะประทับตราบนตัวเธอ

...

“หม่ามี๊ ประตูล็อกได้ยังไงกัน” ปัณณ์วิ่งมาถึงหน้าประตูห้องครัว แต่กลับดันประตูให้เปิดไม่ออก

ประตูห้องครัวครึ่งบนใช้ประตูกระจก ครึ่งล่างกลับมีกระจกฝ้าบังอยู่ เด็กชายส่วนสูงไม่มากพอ ออกแรงดันกรอบประตูและกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ ทว่ากระโดดให้สูงอย่างไรก็ไม่พ้นประตูส่วนที่เป็นกระจกฝ้า จึงยังคงมองไม่เห็นเหตุการณ์ข้างในเช่นเคย