กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 403

มาวินก็มาด้วย!

เดิมมาวินกำลังโน้มน้าวใจน้องอรัลให้ลงทุนให้เขาในห้องรับแขก อาศัยความสามารถในการเจรจาของเขาแล้ว ก็ยังโน้มน้าวเด็กชายไม่ได้

เขาเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างพ่ายแพ้ ตอนที่ออกมา ก็เห็นปัณณ์ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งวิ่งไปทางห้องครัว

เขาจึงเดินโซเซตามไป หลังจากนั้น...ก็หัวเราะพรืด

มาวินแนบหน้าเข้ากับหน้าต่างกระจกเหมือนกับปัณณ์แล้วมองเข้าไปด้านในห้องครัวอยู่หลายครั้ง หลังจากนั้นก็เอามือปิดตาเด็กชายเอาไว้ ปากก็ร้องเสียงดังว่า “เชี่ยย! พี่ธัส พี่ก็กระหายจนไม่เลือกเวลาเลย เหล่าเด็กน้อยที่น่ารักบริสุทธิ์ของพวกเราถูกพี่พาเสียคนหมดแล้ว! แน่ใจว่าจะไม่ยอมให้ผมยืมไปเล่นด้วยสักหลายวันจริงๆ?”

สีหน้าท่าทางยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นนั้นดูลำพองใจเป็นอย่างมาก

ณิชาที่ได้ยินมาวินตะโกนเสียงดังโอเวอร์แล้วก็อยากจะขุดหลุมแล้วฝังตัวเองเอาไว้ในนั้นจริงๆ

สีหน้าของเวธัสดุร้ายมาก “ยังไม่รีบอุ้มเจ้าเด็กนี่ไปอีก?!”

“ไม่เอาๆ!” เด็กชายดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของมาวินอย่างดุเดือด “ผมจะจ้องพวกคุณเอาไว้...”

“ตบคือจูบ ด่าคือรัก ไม่ตบตีก็ไม่รักกัน” มาวินงึมงำอย่างมีความสุข

เพี๊ยะ!...

ทันใดนั้นฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแผงอกของมาวิน แม้ว่าจะไม่มีเรี่ยวแรงอะไร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจอย่างคาดไม่ถึง

มาวินแค่นเสียงฮึดฮัด ถลึงตาใส่เด็กชาย

ปัณณ์มองเขาด้วยความลำพองใจ “ผมกำลังจุ๊บคุณอา คุณอาควรจะรู้สึกเป็นเกียรตินะ”

“...” สวรรค์! ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงได้จัดการยากขนาดนี้นะ?

มิน่าถึงสามารถบีบให้พี่ธัสต้องมาขโมยกินที่ห้องครัวแบบนี้!

ปัณณ์ถูกมาวินอุ้มไปแล้ว แม้ว่าในห้องครัวจะเงียบ แต่ก็ไม่สามารถย้อนกลับไปสู่บรรยากาศเมื่อครู่ได้เช่นกัน

น้ำในหม้อแทบจะถูกต้มจนแห้งแล้ว

ณิชาก็ยิ่งโมโหจนไม่รู้จะทำยังไง

คนที่เหลวไหลอย่างมาวินก็ไม่รู้ว่าจะบอกต่อเรื่องในวันนี้ออกไปแบบไหน!

ทำไม เวธัสถึงได้หน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้กัน?

ดังนั้น ปัณณ์กับน้องอรัลที่เพิ่งจะถูกมาวินอุ้มกลับมายังห้องรับแขก ก็ได้ยินเสียงประตูห้องครัวถูกเปิดออกอย่างแรงดังขึ้นกะทันหัน รวมไปถึงเสียงตวาดด้วยความเดือดดาลของณิชา “เวธัส คุณไสหัวออกไปเลยนะ!”

ปัณณ์ไถลตัวลงจากอ้อมแขนของมาวินราวกับปลาเลนในทันที มือสองข้างกอดอก มองไปทางเวธัสที่ถูกไล่ออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

ชุดนอนบนร่างเขามีรอยยับยุ่งเหยิงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความหล่อของเขาเลยแม้แต่น้อย

กระทั่งเรือนผมสั้นหนาสีดำสนิทก็ยังมีสไตล์เป็นพิเศษ

ปัณณ์เก็บความเลื่อมใสเล็กน้อยนั้นเอาไว้เงียบๆ พลางเลิกคิ้วได้ใจ “ใครใช้ให้คุณรังแกหม่ามี๊ โดนด่าแล้วสินะ?”

น้องอรัลก็เดินเข้ามาด้วยความสงสัย เมื่อครู่เขาจดจ่อเกินไป จึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

มีแค่มาวินซึ่งเป็นผู้ใหญ่คนเดียวที่หัวเราะจนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ในใจ

เขามากินข้าวฟรีที่บ้านของพี่ธัสในวันนี้นั้นคุ้มค่าจริงๆ!

เวธัสมองไปทางมาวินที่พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต และจัดเสื้อผ้าที่ยับย่นให้เรียบร้อยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เหล่มองอย่างโหดเหี้ยม “ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ โครงการของออสเตรเลียนั้นก็ยกให้นายรับผิดชอบแล้วกัน ฉันเชื่อในความสามารถของนายว่าจะต้องทำได้ดีพอแน่นอน”

โครงการของทวีปออสเตรเลีย? คราวนี้มาวินหัวเราะไม่ออกแล้ว โครงการนั้นถูกเรียกว่าเป็นหนึ่งในโครงการที่เป็นไปไม่ได้!

เวธัสเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอนใหญ่อย่างเชื่องช้าด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

กล้าหัวเราะเขาแล้วยังคิดจะให้ลูกชายเขาลงทุนกับบริษัทเกมของเขา? ไม่มีทางหรอก!

...

ร่ำรวยขึ้นมากะทันหันในคืนเดียว น่าจะเอามาใช้กับคนอย่างก้อย

ตั้งแต่วันที่สอง ก็มีคนทยอยกันมาที่บ้าน เพื่อวัดตัวตัดชุดราตรีระดับพรีเมียม ชุดสูท และของใช้ส่วนตัว รวมถึงของใช้ในชีวิตประจำวันต่างๆให้กับก้อย