กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 420

เดิมนานมากแล้วก่อนหน้านี้เวธัสก็คิดจะพาเธอมาพบกับคุณแม่ของเขา แต่ด้วยเหตุผลต่างๆนานา สุดท้ายจึงล่าช้าไป

สี่ตระกูลใหญ่ล้วนมีสุสานส่วนตัวเป็นของตัวเองไว้ฝังบรรพบุรุษแต่ละรุ่น

และก็มีเพียงแค่คนที่อยู่ในผังตระกูลเท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติถูกฝังอยู่ในนั้น

ดังนั้น แม้ว่าจะแต่งงานแล้ว ขอเพียงแค่ตระกูลสนธิไชยไม่ยอมให้ณิชาอยู่ในผังตระกูล หลังจากเธอตายก็ไม่คู่ควรที่จะฝังอยู่ในนั้น และยิ่งไม่ได้รับความเคารพจากชนรุ่นหลังของตระกูลสนธิไชย กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเป็นเพียงแค่ “เมียน้อย” ที่กฎหมายยอมรับเท่านั้น

ณิชาเห็นว่าอยู่ใกล้สุสานมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะระมัดระวัง “จะพาฉันมาพบกับ…คุณแม่สามีหรอ?”

“อืม” เวธัสบีบมือเล็กนุ่มนิ่มของเธอเบาๆ พลางสบตากับเธอด้วยแววตาอ่อนโยน

ณิชาได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น และก้มลงมองชุดอยู่บ้านที่สวมอยู่บนร่างของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว “ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่ะ อย่างน้อยก็ให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปกติกว่านี้หน่อย ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ไป ท่านจะไม่รังเกียจที่ฉันไม่เคารพท่านหรอคะ”

“คุณแม่ผมไม่ถือสาเรื่องพวกนี้ ขอเพียงแค่ผมชอบ ท่านก็ชอบด้วย” ยิ่งเข้าใกล้สุสาน เวธัสก็ยิ่งมีความรู้สึกเจ็บปวดที่บรรยายออกไม่ได้มากขึ้น

เพราะว่าคุณแม่ของเขา…ก็ไม่ได้อยู่ในผังตระกูลเช่นกัน

ณิชาไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์จิตตกของเวธัส เพราะว่ายังตื่นเต้นมากอยู่

เธอรู้ว่าเวธัสแคร์คุณแม่เขามาก…

ผู้ตายเป็นใหญ่ การที่เธอมาโดยไม่สนใจการแต่งเนื้อแต่งตัวแบบนี้นั้นไม่มีมารยาทเกินไปแล้ว!

ละแวกสุสานนั้นห้ามขับรถเข้ามา ทั้งสุสานถูกล้อมด้วยรั้วเหล็กขนาดใหญ่ ควบไปกับการมีพนักงานรักษาความปลอดภัยลาดตระเวนตลอด 24 ชั่วโมง

และสามารถใช้ศาลเตี้ยในการลงโทษผู้ที่เข้ามาใกล้โดยไม่ได้รับอนุญาตได้ทั้งหมด ผลที่เกิดขึ้นในภายหลัง ตระกูลสนธิไชยจะเป็นผู้รับผิดชอบเอง

ประตูเหล็กสลักลวดลายนั้นดูเคร่งขรึมมากเป็นพิเศษในยามค่ำคืน

ทว่า ตอนที่เข้าไปใกล้สุสานส่วนบุคคลอันน่าเกรงขาม เวธัสก็พาณิชาเลี้ยวไปยังถนนเส้นเล็กๆอีกสายหนึ่ง

ณิชารีบเดินตามหลังเขาไป พลางมองประตูสุสานแวบหนึ่งด้วยความสงสัย “จะไปพบคุณแม่คุณไม่ใช่หรอคะ”

“ท่านไม่ได้อยู่ข้างในนั้น” เวธัสอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความโศกเศร้าจางๆ

ณิชาสังเกตเห็นความรู้สึกหม่นหมองของเขา ตระกูลสถานนท์ก็มีกฎแบบนี้ จำเป็นต้องอยู่ในผังตระกูลถึงจะสามารถเข้าสุสานตระกูลสถานนท์ได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ คุณแม่สามีไม่ได้อยู่ในผังตระกูลตระกูลสนธิไชย ในปีนั้นมารดาเสียชีวิตไปโดยเหลือลูกชายทิ้งเอาไว้…

ฝั่งตรงข้ามสุสานส่วนบุคคลก็คือสุสานแห่งหนึ่ง และมีคนเฝ้ารักษาการณ์โดยเฉพาะเช่นกัน

นี่คือสุสานที่เวธัสสร้างให้กับลำดวนผู้เป็นมารดา

เวธัสพาณิชาไปยังหน้าสุสานที่ดูโอ่อ่าหลุมหนึ่ง หลุมฝังศพมีรูปร่างเป็นวงกลม ป้ายหน้าหลุมศพสี่เหลี่ยมจัตุรัส กลางป้ายไม่ได้แปะรูป แต่แกะสลักเป็นรูปใบหน้าของลำดวน

เป็นสตรีที่สวย มีเสน่ห์งดงามมากประเภทนั้น

คล้ายกับจงกล แต่ดูแข็งแรงกว่า จงกลมีความสดใส ตรงไปตรงมาและจริงใจกว่าหลายส่วน

หน้าหลุมฝังศพมีดอกไม้สดที่เบ่งบานหลายช่อวางอยู่ ทุกวันล้วนมีคนเปลี่ยน เพราะคุณแม่ชอบดอกไม้มาก

“คุณแม่ครับ” เวธัสลูบมือลงบนชื่อใต้ใบหน้าของลำดวน น้ำเสียงแหบพร่า “ไม่ได้มาเยี่ยมคุณแม่นานมากแล้ว คุณแม่สบายดีไหมครับ ผมกับณิชาแต่งงานกันแล้ว ขอโทษด้วยครับที่ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วเพิ่งจะพาเธอมาพบคุณแม่”

เวธัสในตอนนี้ลบกลิ่นอายหยิ่งยโสและความโหดเหี้ยมทั่วทั้งร่างออกไป คล้ายกับเด็กน้อยหลงทาง

เขาจูงณิชามาถึงหน้าหลุมฝังศพ

ณิชามาอย่างรีบร้อนเกินไป ทำให้สองมือว่างเปล่า ไม่มีอะไรติดมือมาด้วย จึงทำได้เพียงแค่โค้งตัวเคารพลำดวนครั้งหนึ่งด้วยท่าทางจริงๆจังๆ “ สวัสดีค่ะคุณแม่ หนูคือณิชา และเป็นภรรยาของธัส ขอบคุณคุณแม่ที่ให้กำเนิดลูกชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ และมอบสามีที่เพอร์เฟคเช่นนี้ให้กับหนูค่ะ”

ระหว่างที่พูด เธอก็แอบเหลือบมองเวธัสแวบหนึ่ง และเอ่ยอย่างจริงจังว่า “หลังจากนี้ หนูจะช่วยดูแลเขาให้ดีแทนคุณเเม่เองค่ะ ขอให้คุณแม่อยู่บนสวรรค์อย่างมีความสุขและพอใจนะคะ”

เวธัสจับสายตาที่แอบมองมาของเธอได้ ริมฝีปากบางโค้งขึ้น “ที่แท้ในใจของคุณ ผมยอดเยี่ยม เพอร์เฟคขนาดนั้น?”

“…ฉันไว้หน้าคุณเพราะอยู่ต่อหน้าคุณแม่หรอก” ณิชาเอ่ยอย่างอายๆ

ความรู้สึกดำมืดในจิตใจของเวธัสจางหายไปบ้าง “ปากไม่ตรงกับใจ”