กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 419

ณิชาเปิดประตูบ้าน ก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือท่านประเสริฐที่มีท่าทางเดือดดาลกับลุงพร!

ประเสริฐมาอย่างไม่เป็นมิตร ถลึงตาใส่เธอด้วยความโมโห

ในมือถือรูปภาพไว้หนึ่งกอง…

ณิชาเข้าใจทันทีว่าประเสริฐมาซักไซ้เอาความ ทันใดนั้นก็รู้สึกเหตุการณ์นี้น่าขบขันอยู่บ้าง คนที่ควรจะโกรธมากที่สุดดันไม่โกรธ ครอบครัวพวกเขายังมีความสุข สุดท้ายกลับเป็นประเสริฐที่ดันทุรังไม่ยอมปล่อยวาง

เวธัสเดินตามมาติดๆ มือหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกง สีหน้าเกียจคร้าน “คุณปู่”

“รูปภาพนี่มันยังไงกันแน่” ประเสริฐไม่สนใจเวธัส นัยน์ตาจับจ้องไปทางณิชา

ณิชาเรียบเรียงคำพูดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มแห้งๆ อธิบายว่า “เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเรื่องหนึ่งค่ะ ฉันถูกเพื่อนร่วมงานวางแผนใส่ คุณเก้าผ่านมาพอดีจึงประคองฉันเอาไว้ รูปภาพพวกนี้ก็ถูกคนที่มีเจตนาไม่ดีแคปมา คุณปู่ฉลาดและมีวิสัยทัศน์ จะต้องสามารถแยกแยะจริงเท็จได้ใช่มั้ยคะ”

“ไม่ต้องมาเยินยอฉัน ฉันไม่หลงกลเธอหรอก!” ประเสริฐตัดบทณิชาอย่างเย็นชา น้ำเสียงก็ยิ่งไร้ซึ่งความเมตตา

เขาย่อมรู้เรื่องที่ณิชาถูกน้ำเพชรวางแผนทำร้าย บนอินเทอร์เน็ตล้วนแพร่กระจายไปทั่วแล้ว

แต่ว่ารูปภาพ…

เขาไม่สามารถอดกลั้นได้

“ในฐานะเมียของธัส เธอหยอกเย้าผู้ชายคนอื่นอย่างเปิดเผย ประพฤติตัวไม่ถูกทำนองคลองธรรม อาศัยแค่จุดนี้ฉันก็ไม่สามารถทนเธอได้แล้ว! คำอธิบายอะไรนั่นล้วนเป็นข้ออ้าง ฉันเชื่อเพียงแค่เนื้อหาในรูปภาพเท่านั้น เธอกับไอ้เก้าคลุมเครือไม่ชัดเจนแล้วยังจะทำจนเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ไปทั่วอีก…”

ณิชาชะงักไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยนิ่งๆว่า “คุณปู่ยอมรับว่าฉันเป็นภรรยาของธัสหรอคะ”

“…” ประเสริฐสำลัก ต่อมาก็มีโทสะมากกว่าเดิม จึงกระแทกไม้เท้า “อย่าดึงเรื่องพวกนั้นมาเกี่ยว! ที่ฉันมาในวันนี้เพราะจะบอกเธอว่า คุณหนูตระกูลรุ่งโรจน์ถูกหาตัวพบและกลับมาแล้ว การแต่งงานระหว่างธัสกับเธอคือแผนการก้าวต่อไปของฉัน ถ้าเธอรู้ตัวก็หย่าเสีย เห็นแก่เด็กๆ ฉันสามารถยอมให้เธอเป็นเมียน้อยได้…”

คุณหนูตระกูลรุ่งโรจน์ถูกตามหากลับมาได้แล้ว จะให้เธอเป็นเมียน้อย?

อาศัยก้อยน่ะหรอ?

ณิชาไม่พูดไม่จา เพียงแค่จ้องมอง ประเสริฐนิ่งๆ

ประเสริฐเห็นเธอไม่พูดไม่จา เสียงก็ดังขึ้น “รับปากหรือไม่รับปาก”

“ไม่รับปากครับ” คนที่เอ่ยแทนณิชาคือเวธัส

เวธัสเลิกคิ้ว ถามประเสริฐ “ที่นี่ยังมีเด็กๆ ถ้าจะคุย พวกเราก็ลงไปคุยกันข้างล่างมั้ยครับ”

“แกตามฉันลงไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกเหมือนกัน!” ประเสริฐก็ไม่อยากจะสร้างผลกระทบต่อตำแหน่งของตัวเองในใจหลานชายทั้งสองคนเช่นกัน จึงถือโอกาสลงตามทางลงที่เวธัสมอบให้

เวธัสตบไหล่ณิชา บอกใบ้ให้เธอกลับไปดูแลลูกๆและไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากนั้นก็เดินตามประเสริฐไป

เมื่อไปถึงชั้นล่าง ลมหนาวพัดผ่านมาวูบหนึ่ง มือข้างหนึ่งของประเสริฐกำหมัดปิดไว้ตรงมุมปาก และกระแอมไอเบาๆสองสามครั้ง แผ่นหลังมองดูแล้วผอมบางอยู่บ้าง

สุดท้ายเพราะอายุมากแล้ว นิสัยจึงแปลกขึ้นเรื่อยๆ ชอบดันทุรัง เสียเวลาทำในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ประเสริฐเพิ่งจะยืนได้มั่นคง ก็โมโหจนหยิบไม้เท้าขึ้นมาฟาดไปทางเวธัส “ไม่รับปากว่าจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้น แกคิดจะทำให้ฉันโมโหตายใช่มั้ย ไอหลานอกตัญญู!”

เดิมเวธัสควรจะหลบการโจมตีของประเสริฐได้สบายๆ แต่เขาก็ไม่หลบ หลังยอมถูกฟาดไปครั้งหนึ่งเต็มๆแล้ว ถึงได้เอ่ยอย่างเชื่องช้าว่า “แม้ว่าณิชาจะไม่ได้เข้าผังตระกูลสนธิไชย แต่ในใจผม เธอเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวของผมครับ”

ตระกูลสนธิไชยมีกฏระเบียบว่า แม้ว่าจะจดทะเบียนสมรสแล้ว แต่ถ้าไม่ได้อยู่ในผังตระกูล ก็จะไม่ยอมรับสถานะของณิชา

ดังนั้นตอนที่ประเสริฐรู้ว่าณิชากับเวธัสไปจดทะเบียนสมรส ก็ไม่ได้โมโหจนเสียสติ

เพียงแค่ด่าพวกเขาไปหลายประโยคว่าไม่มีขื่อไม่มีแปเท่านั้น

แต่ประโยคนี้ของเวธัสในคืนวันนี้ กลับจุดชนวนระเบิดในใจของประเสริฐอย่างไม่ต้องสงสัย เขาตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิมในทันที

แต่ยิ่งโกรธ เขาก็ยิ่งสงบเยือกเย็น จ้องมองเวธัสด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “แกจริงจังกับเธอจนถึงขั้นนี้?”

“ผมเคยให้คำตอบกับคุณปู่ ระหว่างเป็นผู้สืบทอดอำนาจกับเธอให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมเลือกเธอ” เวธัสไร้ซึ่งความลังเล “ดังนั้นช่วยหยุดการเย้ยหยันอันน่าขบขันของคุณปู่เถอะครับ นี่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกระหว่างผมกับเธอหรอก”

ประเสริฐเปลี่ยนนิสัยที่เมื่อโกรธก็เต้นเร่าๆในอดีตแล้ว จึงมีสีหน้าท่าทางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เอ่ยทีละคำว่า “ธัส ก่อนคืนวันนี้ ฉันสามารถมองเรื่องพวกแกเป็นเรื่องเล็กๆที่ไม่ต้องสนใจได้ แต่ตอนนี้ ฉันต้องการให้เธอจากไปให้ได้”