กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 418

ณ สนธิไชยกรุ๊ป หลังจากเวธัสวางสายการติดต่อกับณิชาแล้ว ก็โยนงานในมือไปให้โทนี่ และสั่งเอกว่า วันนี้ไม่ต้องไปรับเด็กสองคนนั้นแล้ว

ยามปกติตอนที่เขากับณิชางานเยอะนั้น เอกก็จะช่วยไปรับลูกให้

เอกสงสัยว่าทำไมถึงไม่ให้เขาไปรับ แต่ชั่วพริบตาก็เห็นเวธัสหยิบกุญแจรถตัวเองแล้วลงไปที่ชั้นล่าง

เวธัสขับรถไปโรงเรียนอนุบาลที่ลูกทั้งสองคนเรียนอยู่

ประจวบเหมาะกับที่เป็นเวลาเลิกเรียนพอดี หน้าประตูโรงเรียนจึงเต็มไปด้วยเด็กๆและเหล่าผู้ปกครอง

เวธัสเห็นกลุ่มคนแออัดกันแล้วก็ขมวดคิ้ว นำรถไปจอดบริเวณถนนด้านนอก จากนั้นก็เดินไปที่หน้าประตูโรงเรียน

ผู้ปกครองเพศชายล้วนสิ้นออร่าในชั่วพริบตาตามการมาถึงของเขา

เรียวขายาวก้าวเดินอย่างมั่นคง ในบริเวณที่เขาไปถึง นัยน์ตาของเหล่าผู้ปกครองหญิงล้วนเปล่งประกายระยิบระยับ

หล่อเกินไปเเล้ว! นี่เป็นผู้ปกครองของเด็กคนไหนกัน?

ดูแล้วมีออร่ามากเกินไปแล้วนะ!

อยากดองญาติด้วยจริงๆ…

ต่อมา เมื่อเห็นประตูโรงเรียนเปิด เหล่าเด็กๆก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจขณะวิ่งมาทางผู้ปกครอง

อรัลกับปัณณ์แค่มอง ก็เห็นเวธัสยืนรออยู่ที่หน้าประตู

“คุณพ่อมาได้ยังไง?” น้องอรัลตกตะลึงอยู่บ้าง

ปัณณ์มองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นร่องรอยของหม่ามี๊ จึงเดาว่าหม่ามี๊อาจจะเรียกเขามา

พริบตาเดียวเด็กทั้งสองคนก็เดินไปถึงตรงหน้าเวธัส

ทั้งสองคนสวมแจ๊กเก็ตผ้าฝ้ายสีเข้มแบบเดียวกัน ตัวฮู้ดมีหูเเหลมเล็กชี้ขึ้น บริเวณลำคอยังมีที่ครอบหูขนสัตว์คล้องเอาไว้ โดยไม่ได้สวม ต่างพากันเบิกตากว้างมองไปทาง เวธัสที่ยืนสูงตระหง่านด้วยท่าทางเกียจคร้าน

ลูกตาของปัณณ์กลอกไปกลอกมา โอเค ดูท่าหม่ามี๊จะไม่ได้มาจริงๆ

เวธัสไม่ได้รับกระเป๋าหนังสือที่สะพายอยู่ด้านหลังของเด็กทั้งสองคนมา เด็กชายทั้งคู่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะส่งให้เขา

กระเป๋าหนังสือไม่หนัก เรื่องของตัวเองก็ต้องทำด้วยตัวเอง

เวธัสเหลือบตาขึ้น บอกใบ้ว่ารถจอดอยู่ฝั่งตรงข้าม เด็กชายสองคนก็เดินไปถนนที่อยู่ตรงข้ามด้วยความสมัครใจ ร่างกายสูงใหญ่ของชายหนุ่มเดินตามอยู่ด้านหลังเด็กชาย แผ่นหลังที่ตั้งตรงมากนั้น ทั้งกว้างและเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย

เหล่าผู้ปกครองที่ใจลอยไปเล็กน้อยเมื่อครู่นี้ได้สติกลับคืนมาทันที

ที่แท้ก็คือคุณพ่อของเด็กแฝดที่เป็นดาราคู่นั้น มิน่าล่ะถึงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้…

ปัณณ์ปีนขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว ก็โยนกระเป๋าหนังสือไปที่มุมหนึ่ง

เวธัสเพิ่งจะกลับไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ขณะที่กำลังจะเตือนให้พวกเขาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย ศีรษะเล็กที่มีเรือนผมสีดำสนิทก็ยื่นออกมาทางฝั่งขวาของเก้าอี้เขา “ปีศาจยักษ์ คุณกำลังโกรธหม่ามี๊ใช่มั้ย”

“ฉันจะโกรธเธอเรื่องอะไร” เวธัสสตาร์ทรถอย่างไม่รีบร้อน และขับไปบนถนนใหญ่ด้วยความมั่นคง

เขาขับรถนิ่งมาก แม้ว่าร่างของเด็กชายยืนเอียงก็ไม่รู้สึกทรมาน

ปัณณ์สังเกตสีหน้าของเขา มองดูแล้วไม่เหมือนว่ากำลังโกรธ ถึงได้ถามว่า “รูปไงล่ะ! รูปที่หม่ามี๊กอดกับผู้ชายคนอื่นถูกแชร์ไปบนอินเทอร์เน็ตแล้ว!” “ทำไมฉันต้องโกรธด้วยล่ะ” เวธัสถามกลับอย่างตรงไปตรงมา

ปัณณ์เบิกตาโตทันที ริมฝีปากสวยอ้าเล็กน้อยอย่างไม่เป็นรูปเป็นร่าง

อรัลที่นั่งตัวตรงเรียบร้อยมากมาตลอดก็ดันเบาะด้านหลังลุกขึ้นมายืนเช่นกัน พลางกอดเบาะด้านหลังของที่นั่งข้างคนขับเอาไว้ และเอ่ยกับเวธัสว่า “คุณพ่อรังเกียจลุงเก้าไม่ใช่หรอครับ คุณพ่อไม่ถือสาที่หม่ามี๊กอดกับลุงเก้าจริงหรอครับ”

เวธัสมองเด็กชายสองคนที่จ้องมาทางตัวเองบ่อยๆ นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยรถ “คนที่เธอรักคือพ่อ พ่อรู้แค่จุดนี้ก็เพียงพอแล้ว”

“…คุณหลงตัวเองมาก!” ปัณณ์ปรายตามองแวบหนึ่ง

เวธัสกวาดตามองเด็กชาย น้ำเสียงเย็นสะท้าน “สายตาผู้ปกครองเพื่อนนักเรียนของหนูมองฉัน ก็พอที่จะอธิบายได้ว่าฉันมีทุนที่จะหลงตัวเองแล้ว”

ปัณณ์บู้ปากอย่างรังเกียจ จู่ๆนัยน์ตาก็เป็นประกายวาบ “ถ้าอย่างนั้นคุณหึงไหม”

เวธัสย่อมหึงแน่นอน!

อีกทั้งยังคิดถึงว่าตอนกลางคืนจะจับณิชากลับมา และลงโทษเธออยากหนัก!