กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 417

“ผู้หญิงประเภทนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่ามาเอาเงิน ฉันจะให้คนไล่เธอไป” พิภพพยักหน้าเข้าใจ เผยสีหน้ารังเกียจใส่สิดา ต่อมาก็เรียกคนให้มาขับไล่เธอไป

ก้อยไม่กล้าปล่อยให้สิดาโหวกเหวกโวยวายแบบนี้

เธอพลาดท่าแล้วจริงๆ ตอนนั้นควรจะฟังคำสั่งของคุณน้ำตาล คิดหาวิธีส่งสิดาจากไปหรือจัดการทิ้งซะ

ตอนแรกเธอคิดว่า การที่เธอปลอมตัวเป็น คุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถผ่านด่านไปได้ ถ้าหากว่ากำจัดสิดา เธอก็จะไม่มีที่พึ่งพาแล้ว ดังนั้นจึงหลอกสิดาว่าตัวเองไปทำงานนอกสถานที่

และหลังจากนั้น เธอก็ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมชนชั้นสูง และโยนสิดาทิ้งไปเลย

ยังนึกว่าจะไม่ต้องเกี่ยวข้องกับสิดาอีกแล้ว…

เธอถึงกับมาหาถึงที่!

“อย่าค่ะ คุณลุง! อย่างไรเธอก็เคยช่วยก้อยมาก่อน ได้ยินมาว่าช่วงนี้เธอผ่านคืนวันมาอย่างยากลำบากมาก อย่าใจร้ายขนาดนั้นเลยค่ะ ก้อยจะคุยกับเธอสองสามประโยค…” ก้อยยิ้ม พลางหยุดยั้ง พิภพ

เธอดึงสิดาไปที่มุมหนึ่งภายใต้แววตาสงสัยของ พิภพ

สิดาหน่วยตาแดงระเรื่อ จับมือ ก้อยไม่ปล่อย และเอ่ยถามตรงๆว่า “ทำไม เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอเป็นลูกสาวฉัน ทำไมจู่ๆถึงได้กลายเป็นคนตระกูลรุ่งโรจน์! หนูก้อย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

“ลูกสาวของคุณ?” ก้อยยิ้มเย็น “คุณเคยพยายามทำหน้าที่ของคนเป็นแม่มั้ย แม้ว่าจะแค่วันเดียว…”

“ฉัน…”

“ถ้าหากว่าคุณสงสารฉัน รักฉันจริงๆ ตอนนี้ฉันกลายเป็นคุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ ต้องการเงินก็มีเงิน ต้องการอำนาจก็มีอำนาจ แบบนี้ไม่ดีหรอคะ” ก้อยข่มโทสะและความร้อนรน และเอ่ยโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจริงใจ “ฉันจะให้เงินคุณไปก้อนหนึ่ง คุณไปต่างประเทศเดี๋ยวนี้เลยดีหรือไม่ อย่ามารบกวนฉัน ฉันจะเลี้ยงดูคุณไปจนเเก่เฒ่า”

แววตาของสิดาอับแสงลงในที่สุด เมื่อครู่เธอยังนึกว่ามีอะไรเข้าใจผิดกัน

สุดท้ายลูกสาวของเธอกลับยอมรับคนอื่นเป็นแม่จริงๆ!

ก้อยเห็นเธอไม่พูดไม่จา ก็ตัดสินใจเด็ดขาด และเปลี่ยนสีหน้าท่าทางเป็นน้อยใจ “ตอนนี้ตระกูลรุ่งโรจน์เชื่อแล้วว่าฉันคือคุณหนูคนนั้น ตอนนี้คุณก้าวออกมาชี้ตัวฉัน ก็เป็นการผลักฉันให้ไปตาย! ตระกูลรุ่งโรจน์ไม่มีทางปล่อยฉันไป คุณทนได้หรอคะ”

สิดามองเธอนิ่งๆอยู่นานมาก ราวกับต้องการมองถึงจิตวิญญาณส่วนลึกของเธอ

ก้อยสบตาเธอ มองหน้ากันโดยไร้คำพูดไปชั่วขณะ

ความหวังในใจของสิดาค่อยๆกลายเป็นหมดหวังและดับมอด

ส่วน พิภพที่กำลังจะขึ้นรถก็สงสัย

สิดาจ้องมอง ก้อยด้วยน้ำตาคลอเบ้าขนาดนั้น ทำไมถึงรู้สึกว่าบรรยากาศระหว่างสองคนนี้มันแปลกๆ?

ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรที่ผิดปกติ…

พิภพคิดเชื่อมไปถึงกำไลหงส์ที่โผล่ออกมากะทันหัน และยังมีรายงานผลการตรวจ DNA ความผูกพันทางสายเลือดแบบข้ามรุ่น ในใจก็ฝังเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยเอาไว้เมล็ดหนึ่ง

ตอนที่กำลังใจลอย ก้อยก็เดินยิ้มๆกลับมาแล้ว

ด้านหลังเธอคือ สิดาที่จากไปทางด้านนอกด้วยสภาพตกตะลึงพรึงเพริด

“หลานรัก ผู้หญิงคนนั้นยอมจากไปแล้ว?” พิภพถามยิ้มๆ

ก้อยโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “เธอบอกว่าบ้านเธอไม่มีเงินแล้ว อยากจะขอยืมกับก้อย ก้อยเห็นเธอน่าสงสาร ก็เลยให้เธอไปนิดหน่อยค่ะ ช่วยไม่ได้ คนจนก็แบบนี้ เกิดเรื่องขึ้นมาแล้วไม่มีวิธีอะไร ก็หาคนให้ช่วยทำบุญกุศลให้ ดีร้ายยังไงก็เคยเป็นเพื่อนบ้านกันมาก่อน ก้อยจะไม่สนใจก็ไม่ได้ค่ะ”

พิภพถอนหายใจยาว “เธอใจดีเกินไปแล้ว หลังจากนี้ถ้าเธอยังมารบกวนเธออีก คุณลุงจะจัดการแทนเธอเอง!”

“ได้ค่ะ” แต่ในใจ ก้อยกลับหนักอึ้ง