กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 441

ก้อยเหลือบมองสาวใช้ที่อยู่ข้างหลังเธอ

เมื่อเห็นท่าทีของพวกเธอปกติก็พูดต่อว่า “ฉันยอมรับว่าตอนที่อยู่เมืองพร พวกเธอเคยช่วยฉันไว้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ได้ พวกเธอเห็นว่าฉันตามหาคุณยายเจอ เป็นหลานสาวตระกูลรุ่งโรจน์ ก็อิจฉาตาร้อนแล้วใช่ไหมล่ะ นี่ฉันอุตส่าห์ส่งการ์ดเชิญมาให้ดีๆนะ ไม่เอาก็ช่างเถอะ”

คนดีเหรอ เธอไม่สนใจคำเยินยอที่ก้อยให้เธอหรอกนะ

ตอนที่ก้อยกำลังจะเอาการ์ดเชิญกลับคืนไป ณิชาก็ฉกเอาการ์ดเชิญมา

เธอเปิดดู

ข้างในเขียนด้วยความจริงใจ –

ฉลองการเจอหลานสาว ดินเนอร์มื้อพิเศษที่ตระกูลรุ่งโรจน์ เรียนเชิญอย่างจริงใจ

รายนามคนเชิญคือคุณย่าศิริจันทร์

“เอาสิ ทำไมฉันถึงไม่ต้องการล่ะ” ณิชาปิดการ์ดเชิญช้าๆและมองก้อยอย่างเย็นชา “เธอบอกว่ามาอย่างจริงใจเลยนี่ ฉันจะกล้าหักหน้าเธอได้ยังไง แต่คุณสาธินีต้องระวังหน่อยนะคะ น้ำสามารถทำให้เรือลอยได้ก็ทำให้จมได้นะ"

ก้อยเห็นภาพหลอนเหมือนโดนงูพิษจ้องมอง สันหลังก็เย็นเยือกขึ้นทันที

เธอยิ้มกลับไปทันทีแล้วก็เนียนเหยียดตัวตรง

เธอสัมผัสที่ท้องน้อย นัยน์ตาอ่อนโยน...

“เหมือนว่าฉันจะลืมบอกเธอไปอีกเรื่องหนึ่ง ปู่ประเสริฐเพิ่งชวนฉันไปกินข้าวที่บ้าน เขาบอกว่าเธอกับเวธัสจะหย่ากันแล้ว รับผิดชอบฉันกับลูกในท้องของฉัน ขอโทษด้วยจริงๆนะ ฉันจะเอาผู้ชายของเธอ”

เมื่อเจนนี่ได้ยินแบบนี้ ก็แทบจะโกรธจัดขึ้นมาทันที “เธอท้องแล้วเหรอ”

“โอ๊ะ ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า” ก้อยปิดปากเวอร์ๆ ดวงตายังคงกลอกไปมาด้วยท่าทางเหมือนทำผิด “ขอโทษนะ ลูกในท้องไม่ใช่ของคุณเวธัสหรอก คุณเวธัสก็ไม่เคยไปโรงแรมกับฉัน ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมมางานเลี้ยงนับญาติสัปดาห์หน้านะ”

ก้อยเดินออกไปด้วยท่าทีชนะ

เจนนี่จ้องไปที่แผ่นหลังของเธอ ไม่อยากให้นางร่านคนนี้เดินออกไปแบบนี้เลย

ตอนที่เธอกำลังจะตามไป ณิชาก็คว้าข้อมือเธอไว้

“เธอมาห้ามฉันทำไม” เจนนี่กระทืบเท้าไม่พอใจอยู่กับที่ “ก้อยบอกว่าเธอมีลูกของเวธัสใช่ไหม ฉันจะตีเธอจนแท้ง ดูสิว่าเธอจะยังภูมิใจได้อยู่ไหม! เวธัสกับเธอไปได้กันตอนไหน จะตรวจครรภ์อย่างน้อยก็ต้องครึ่งเดือน...”

เจนนี่พูดแล้วก็กลัวว่าณิชาจะร้องไห้ จึงค่อยๆอ่อนเสียงลงเรื่อยๆ

ณิชากัดริมฝีปากแน่น พยายามพูด “ตอนนี้เธอเป็นคุณหนูของตระกูลรุ่งโรจน์ ถึงพวกเราจะลงมือกับเธอก็พูดยาก สู้เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า”

“เธอมีแผนไหม” เจนนี่รีบถาม

ณิชามองผ่านกระจกหน้าต่าง และเหลือบมองสิดาที่กำลังนอนเงียบๆ อยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

ในเมื่อก้อยอยากจะกำจัดสิดาขนาดนั้น งั้นเธอก็จะจัดชุดใหญ่ให้เอง

...

หมู่บ้านออเรนจ์

เพราะว่าไม่มีใครอยู่บ้านหลายวันแล้ว ในห้องก็มีฝุ่นขึ้นอยู่บ้าง

บอดี้การ์ดชุดดำห้าหกคนก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับชาลี

ชาลีออกคำสั่ง บอดี้การ์ดก็เริ่มมองหารูปครอบครัวในหมู่บ้านออเรนจ์ แต่บนผนังห้องนอนของสิดากลับว่างเปล่า

บริเวณที่ควรแขวนรูปครอบครัว เหลือเพียงวอลล์เปเปอร์สีอ่อน

ชาลียืนนิ่งๆหน้าวอลล์เปเปอร์ มองผนังที่ว่างเปล่า หรี่ตายาวแคบลง

จากนั้นเขาก็ส่งคนไปค้นทั้งห้อง

บอดี้การ์ดตรวจค้นทั่วทั้งห้องแล้วแต่ไม่พบอะไรเลย

“คุณชาลีครับ ไม่เห็นรูปครอบครัวที่คุณพูดถึงเลย”

ชาลีเดาว่าน่าจะมีคนเอาไปก่อนหน้าแล้ว ริมฝีปากบางๆของเขาก็กระตุก “น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ แค่รูปรูปหนึ่งก็ไม่เหลือไว้ ต้องมีคนที่ไม่อยากให้ฉันเห็นภาพนี้แน่..."