กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 442

หรือว่าชายลึกลับนั่นหักหลังเธอ คุณป้าไม่มีหน้ากลับไปที่ตระกูลรุ่งโรจน์

ทุกอย่างเป็นปริศนา ดูเหมือนว่าเขาต้องตรวจสอบเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนแล้ว

ณิชาต้องการเพียงโทรหาท่านประเสริฐถามว่าพ่อของเธออยู่ไหน ไม่ได้สังเกตการกระทำของชาลี แต่เมื่อกลับมาที่Repulse Bay Villaแล้ว ร่างเล็กๆก็รีบเข้ามาในอ้อมแขนของเธอราวกับทอร์นาโด

ปัณณ์เอามือเล็กๆโอบรอบขาของเธอไว้แน่น แล้วเอาหน้าเล็กๆลูบเข่า

“หม่ามี๊ครับ หม่ามี๊...”

ณิชาตกใจ ไม่คิดว่าจะได้เจอปัณณ์ที่นี่อีก

เธอกลั้นสะอื้นแล้วนั่งยองลงกอดเด็กน้อยไว้แน่น

“หม่ามี๊แอบทิ้งผมไว้ได้ไง ให้อภัยไม่ได้หรอกนะ! ถ้าทำแบบนี้อีก ผมจะหาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นแม่ใหม่นะ...” ปัณณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นด้วยความคับข้องใจ แฝงไปด้วยความน้อยใจและเสียงสะอื้นชัดเจน

ณิชาก็รู้สึกแย่มากเหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็ให้ตัวเองร้องออกมาไม่ได้ นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดง

เธอดึงเจ้าตัวน้อยออกไป "ลูกมาที่นี่ทำไม กลับไปซะนะ ไปอยู่กับพ่อ"

"ปีศาจยักษ์ตีผม ผมไม่อยากอยู่กับเขา" ปัณณ์เอ่ยปากอย่างน้อยใจ ตาของเขาเอ่อไปด้วยน้ำตา “หม่ามี๊บอกว่าพวกเราจะไม่พรากจากกันนี่ ต่อไปปัณณ์จะเชื่อฟังหม่ามี๊นะครับ หม่ามี๊อย่างทิ้งปัณณ์...”

ณิชาปาดน้ำตาจากตาของลูกน้อย "หม่ามี๊ขอโทษนะ ยกโทษให้หม่ามี๊ด้วย มันช่วยไม่ได้จริงๆ...”

“ช่วยไม่ได้อะไร หม่ามี๊ไปไหนก็พาผมไปด้วยก็ได้แล้ว..."

“เรื่องมันไม่ง่ายขนาดที่หม่ามี๊พาลูกไปไหนมาไหนด้วยได้น่ะสิ”

เห็นได้ชัดว่าปัณณ์ไม่เข้าใจเรื่องซับซ้อนอะไรพวกนี้ เขาเป็นแค่เด็กอายุไม่ถึงสี่ขวบ

“ทำไมจะพาผมไปไม่ได้ หม่ามี๊อยากจะทิ้งผมกับอรัล คราวก่อนเรายังหนีไปฝรั่งเศสด้วยกันได้เลย”

“ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้ว” ณิชายังคงผละหนุ่มน้อยออกไป จมูกแดงๆ “หม่ามี๊จำเป็นต้องห่างกับลูกกับพ่อก่อนช่วงนี้ แต่เชื่อหม่ามี๊นะ ถ้าหาทางได้แล้ว เราจะกลับมาอยู่กันเหมือนเดิมแน่”

“นานไหมครับ” ปัณณ์ถามด้วยน้ำเสียงอื้ออึงจากลำคอ

ต่อให้ณิชาจะปัดมือเขาออกแค่ไหน เขาก็จะกอดณิชาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ณิชาส่ายหน้า กลัวทำร้ายโดนลูกน้อย

เธอไม่กล้าใช้แรงเยอะ เธอจึงทำได้เพียงอธิบายซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “เร็วๆนี้นะลูก เร็วๆนี้…”

“โกหก โกหกอีกแล้ว! ถ้าหม่ามี๊รู้หม่ามี๊ก็บอกเวลาปัณณ์แล้ว ไม่ใช่ให้คำตอบที่ไม่แน่ชัดแบบนี้ หม่ามี๊ก็ไม่แน่ใจใช่ไหม ผมไม่ยอม ถ้าหม่ามี๊ให้ผมอยู่กับปีศาจยักษ์ต่อ ผมจะไม่กินข้าว ผมจะกระโดดตึก ยังไงผมก็ไม่ห่างกับหม่ามี๊....”

“ปัณณ์อย่าเป็นแบบนี้ ลูกพูดตลอดว่าลูกไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วไม่ใช่เหรอ ลูกเป็นผู้ชายคนหนึ่งแล้ว เป็นซุปเปอร์แมนตัวน้อย ต้องเข้มแข็ง ลูกอยู่ห่างจากหม่ามี๊ได้แน่”

ทำไมปัณณ์ถึงอยู่ที่นี่

ส่งปัณณ์มาหาเธอทำไม!

ก็รู้นี่ว่าเธอทนไม่ไหว...

ณิชาพยายามกลั้นน้ำตาไว้ แต่น้ำตาก็ไหลพรากออกมา เกินจะห้ามใจ

หยดลงมาทีละหยด แล้วก็ไปโดนหลังมือขาวเนียนของเจ้าตัวน้อย

ปัณณ์ก็ร้องไห้ตามอย่างขมขื่น ยิ่งร้องไห้ก็ยิ่งเศร้า จนพูดไม่ได้ศัพท์ ในที่สุดก็ยอมรับความเปราะบางและความตื่นตระหนกของเขา “ไม่ได้นะ ถึงจะสี่ขวบแล้วแต่ผมก็ยังเด็ก เด็กก็มักจะไร้เหตุผลแบบนี้แหละ ผมจะไม่ไปไหน...”

“ลูกไม่เชื่อฟังเหรอ” ณิชาเน้นเสียง

ปัณณ์กัดปาก ไหล่กระตุกเรื่อยๆ

เจนนี่ทนดูไม่ได้แล้ว “ณิชาเธอให้ปัณณ์อยู่ด้วยเถอะ เสียแม่ไปแบบนี้ เขาคงทำใจไม่ได้...”

“แต่ฉันกลัว...”