กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 45

ศรไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดประตูที่สี่อย่างสั่นเทา

ตามที่ปัณณ์เดาคือ ณิชาที่ถูกคุมขังอยู่ข้างใน

เมื่อได้ยินการเปิดประตู ณิชาต้องการลืมตาเพื่อดูว่าใครยืนอยู่ที่ประตู

แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นไข้หวัด มีไข้ อ่อนแรง เห็นภาพหลอนครั้งแล้วครั้งเล่า บางครั้งเธอเห็นตัวเองตกจากขั้นบันไดหินเมื่อ 4 ปีที่แล้ว และบางครั้งเธอเห็นเด็กที่อ่อนโยนตายต่อหน้าของเธอ...

เธอแค่อยากหลับตานอน

ปัณณ์มองผ่านศรและเห็นณิชาถูกขังอยู่ในเก้าอี้เหล็กเย็น ๆ

ดวงตาที่ใสแต่เดิมนั้นแดงก่ำ ผมยุ่งมาก มุมปากแตก สติสัมปชัญญะ และศีรษะก็แกว่งไปมาราวกับจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ

“หม่ามี๊!” ปัณณ์อุทานด้วยความโกรธและกังวล

ใจดวงน้อยกำลังจะแตกเป็นขี้เถ้า

เขาปลดกุญแจมือของณิชาอย่างระมัดระวังและออกมาพร้อมกับณิชาที่อ่อนแอ

“ฮือ ปัณณ์มันไม่ดี ปัณณ์มาช้า...”

เขาอยากอุ้มเธอจริงๆ แต่เขายังเด็กเกินไปที่จะรองรับน้ำหนักของณิชา

เขาไม่มีทางเลือกนอกจากตาแดงให้ศรช่วยพยุงณิชาออกไป

“หม่ามี๊ อย่าหลับนะ อย่าหลับเลยนะ”เขาเดินตามณิชาอย่างน่าสงสาร ดึงมือเล็กๆ ของเธอ อีกมือหนึ่งถือปืนกดไปที่แผ่นหลังของศรกระตุ้นให้เขารีบไปข้างหน้า

ณิชาตอบอย่างคลุมเครือ แต่เธอไม่ได้ยินอย่างชัดเจน

เดินออกมาไม่กี่ก้าว กพลซึ่งเคยรับผิดชอบการสอบสวนณิชามาก่อน ก็กลับมาเช่นกัน

เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็สบตากับศรอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย...

ศรรับสัญญาณจากกพลและความชั่วร้ายแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

ทันใดนั้น เท้าของเขาดูเหมือนลื่น เขาเซและล้มลงกับพื้น

ปัณณ์ไม่ได้สนใจครู่หนึ่งและปากกระบอกปืนก็ตกลงไป

แต่เขาจะสนใจได้อย่างไรว่าศรหลบหนีไป เพียงเพื่อดูว่าณิชาถูกศรโยนลงกับพื้น หัวใจดวงน้อยๆ ของเขาแน่นขึ้น และเขาก็กระพือร่างของเขาโดยไม่รู้ตัวเพื่อเป็นเบาะรองสำหรับณิชา

ดวงตาเล็กๆ แดงก่ำด้วยความวิตกกังวลจนเกือบจะร้องไห้...

กพลที่ทางเข้าห้องโถงฝั่งตรงข้ามฉวยโอกาสหยิบปืนออกมา ชี้ไปที่ปัณณ์และตะโกนว่า “เด็กเวร รนหาที่ตายจริงๆ !”

ไกปืนถูกดึงทันที

“ปัง”

ด้วยกระสุนปืน โลกทั้งใบก็เงียบลง

...

ปัณณ์เคลื่อนไหวช้าลงเล็กน้อย ไปรับณิชาไม่ทัน แต่หลังจากที่ณิชาล้มลงกับพื้น เขาก็ล้มลงด้วย ใบหน้าเล็กๆ ของเขาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ และน้ำตาก็ไหลออกมาในทันที

“ฮือ ฮือ หม่ามี๊ ตื่นได้แล้ว ปัณณ์อยู่นี่ ปัณณ์จะกอดไว้ อย่าหลับเลยนะ...” มือเล็กๆ ของเขาลูบแก้มของณิชาด้วยความร้อนผ่าว

ณิชาแกว่งไปมาและลืมตาราวกับว่าเธอเห็นปัณณ์ของเธอ

“อย่าร้องไห้เลย แม่อยู่...”

จากนั้นเมื่อศีรษะของเขาเอียงเขาก็หมดสติ

“อ๊ะ”

ปัณณ์เกือบจะคำราม แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ จ้องมองที่ศรซึ่งทำให้ณิชาล้มลง

ศรตกตะลึงในทันที

กพลยิงปัณณ์แต่ปัณณ์ไม่ได้รับบาดเจ็บ!

เห็นว่ากพลถูกยิงที่หัวเข่า ใบหน้าของเขาย่นด้วยความเจ็บปวด กลิ้งไปมาบนพื้นโดยจับเข่าที่บาดเจ็บและร้องโหยหวน

เลือดไหลริน เศร้าหมอง และน่าอาย...

และไม่ไกลจากข้างหลังเขา ชายหนุ่มรูปงามและเย็นชาสองคนกำลังเดินไปที่ห้องโถง

ใบหน้าของศรซีดเผือด เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ในขณะนี้ ณิชาซึ่งนอนอยู่บนพื้นขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและพึมพำว่า “อืม...”

เวธัสขมวดคิ้วและจ้องไปที่ณิชาชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็ก้มตัวและอุ้มเธอในแนวนอน

ปัณณ์จ้องไปที่เวธัสด้วยความระแวดระวัง “ทำไมพ่อถึงอุ้มน้าณิชาแบบนี้!”

“พ่อไม่อุ้ม งั้นแกอุ้มไหมล่ะ” เวธัสมองอย่างเย็นชาและละสายตาออกไป

ปัณณ์กำหมัดแน่น เขาอยากดูแลหม่ามี๊จริงๆ แต่เขามีแขนและขาที่เล็ก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถอุ้มณิชาได้ ได้แต่สะอื้นและเบ้ปากเล็กๆ

“ยังจะพูดอะไร ทำไมไม่รีบพาเธอไปโรงพยาบาล”

เส้นเลือดบนหน้าผากของเวธัสนูนออกมา

ชาลีหัวเราะและมองไปที่ปัณณ์ขึ้นและลง “โว้ว อรัลของเรากลายเป็นคนปากร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ปัณณ์สำลักนิดๆ เพราะชาลีสวมเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ซึ่งทำให้ดูเจ้าชู้มาก และสวมต่างหูซึ่งทำให้ดูมีความเป็นผู้หญิงมาก ปัณณ์จึงพูดว่า “อาตุ๊ด ขับรถมารอที่ประตูก่อน...”

ชาลีสำลัก“อา...ตุ๊ด?”

เขาเป็นที่รู้จักทั่วทั้งเมืองพร เขามีเสน่ห์ หล่อเหลา เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเรียกว่าเป็นตุ๊ด!

เวธัสไม่รอช้าอีกต่อไปและอุ้มณิชาไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจากไปเขาเหลือบมองเอก “ตัดมือพวกมันและอย่าให้ฉันเห็นพวกมันในเมืองพรอีก”

เอกและบอดี้การ์ดสองสามคนปฏิบัติตามคำสั่ง โดยเข้าใกล้ศรและกพลด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของพวกเขา

ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บที่หัวเข่า และตอนนี้พวกเขาดูหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก โดยลากขาที่บาดเจ็บและคลานบนพื้นด้วยคราบเลือด

“แก... แกจะทำอะไร?”

“พวกแกกล้าแตะต้องคุณหนูตระกูลสนธิไชยได้ยังไง”

“อะ...อะไรนะ เขาเป็นคุณหนูตระกูลสนธิไชยจริงๆ เหรอ ขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ เราจะไม่ทำอีก ได้ไว้ชีวิตให้เราด้วย อย่าเข้ามา อย่ามา... อ๊ะ!”

เสียงกรี๊ดดังก้องในอากาศอย่างต่อเนื่อง