กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 46

กลางดึกณิชานอนเงียบ ๆ บนเตียงในโรงพยาบาล แต่เธอไม่ได้นอนหลับอย่างสงบ และสะลึมสะลือ

ทั้งตัวดูเหมือนกับวิญญาณออกจากร่าง และกลับไปในคืนนั้นที่ฐานภพเรียกไปที่โรงแรมเมื่อสี่ปีก่อน

ในห้องมืด จนมองไม่เห็นอะไรเลย

ความเจ็บปวด มีเพียงความเจ็บปวดอย่างไม่รู้จบ เหมือนฉีกเธอจากตรงกลาง

“ไม่ อย่ามาแตะตัวฉัน...”

“ได้โปรดอย่า...”

ในระหว่างการต่อสู้เธอวิงวอนขอความเมตตาอย่างหมดท่า แต่กลับไม่เป็นผล

ความเจ็บปวด ความโกรธ ความเกลียดชัง อารมณ์นับไม่ถ้วนพุ่งขึ้น และฝังกลบเธอ แต่ในขณะนี้ ประตูโรงแรมที่ปิดอยู่ถูกเปิดจากด้านนอก!

ร่างสูงปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ ราวกับวีรบุรุษที่เดินอยู่บนก้อนเมฆ

ลักษณะที่หล่อเหลาของผู้ชายค่อยๆ ชัดเจนและขยายใหญ่ขึ้นทีละน้อย

ภาพสุดท้ายค้าง

ณิชาเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน และกลายเป็น—

มันคือเวธัส!

ณิชาอุทานออกมาและลืมตาขึ้นทันที แต่เธอกำลังเผชิญกับดวงตาสีดำลึกลับของเวธัส ดึงดูดเธอเหมือนหลุมดำ ...

เวธัสคิดว่าณิชายังคงพึมพำชื่อฐานภพในขณะหลับ และการแสดงออกของเขาก็มืดมน

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“ฉัน...”ณิชาขยับร่างกายของเธอไม่ค่อยได้ รู้สึกค่อนข้างเมื่อยล้า วิงเวียน และบนหลังมือก็ยังมีเข็มน้ำเกลือด้วย

กลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ติดอยู่ในรูจมูก พบว่าตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาลในขณะนั้น

ความทรงจำก่อนหมดสติ ดูเหมือนเธอจะจำได้ว่าปัณณ์มาช่วยเธอ...

หากพวกเขาเห็น พวกเขาจะไม่ปล่อยให้อรัลออกไปข้างนอกในเวลากลางคืน

แต่ไม่มีใครรู้ว่า เขาวิ่งออกจากตึกสนธิไชยกรุ๊ปได้อย่างไร...

เขาออกคำสั่งให้จับคนกลับมา และโทรศัพท์ของชาลีก็เข้ามา โดยบอกว่าเขาเห็นคนตัวเล็กวิ่งไปที่สถานีตำรวจเพียงลำพัง และก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร...

เวธัสไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องรีบไปที่สถานีตำรวจพร้อมกับบอดี้การ์ดและเอก...

ความกล้าหาญของอรัลนั้นยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“ลูกชายคุณเหรอ? อรัล?” ณิชายังคงนึกถึงฉากนั้นก่อนที่เธอจะล้มลงในอาการโคม่า ดูเหมือนเธอจะเห็นปัณณ์ของเธอใช่ไหม? เมื่อเห็นสิ่งนี้ อดไม่ได้ที่จะสงสัย “คุณแน่ใจหรือ? ทำไมฉันถึงจำได้ว่าฉันเห็นเป็นลูกชายของฉัน...”

เวธัสเลิกคิ้ว “คุณคิดว่าผมแยกลูกชายคุณกับลูกชายผมไม่ออกเหรอ?”

“เอ่อ……”

ดูเหมือนจะถูก หรือเธอดูผิดจริงๆ?