กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 454

วันนี้ลุงพรก็ใส่สูทเหมือนกัน เขาดูถ่อมตัวน้อยลงและมีบุคลิกขึ้นเยอะเลย “คนขับรถบอกว่าใกล้ถึงแล้วครับ คุณท่าน ตรงนี้ลมแรงพวกเราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะครับ”

ประเสริฐจัดระเบียบชายเสื้อและคอเสื้อให้เรียบร้อย “ฉันแต่งตัวแบบนี้ดูโอเคไหม? ”

“โอเคสิครับ！คุณท่านยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิมเลย ไม่รู้ว่าสาวๆ ต่างพากันหลงเสน่ห์มากี่คนแล้ว……”

ประเสริฐยิ้มอย่างมีความสุข แล้วลุงพรก็ประคองเขาเดินเข้าไปในห้องโถงงานเลี้ยง

ของขวัญของเขาที่นำมามอบให้นั้นกลับยิ่งใหญ่ยิ่งกว่า

มันมีมูลค่าเท่ากับ 999,999,999 บาท

ตอนที่พนักงานพูดถึงขอขวัญนั้น ก็พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“เง็กยู่อี่ ทองคำแท่ง กำไลทอง99ชิ้น คฤหาสน์1หลัง ……เงินสดทั้งหมดอีก 99กว่าล้าน…”

แค่อ่านรายชื่อของขวัญก็ใช้เวลาไป7-8นาทีแล้ว และในสถานที่นั้นก็ฮือฮาขึ้นมาในทันที สมแล้วที่เป็นตระกูลสนธิไชยของขวัญราคาแพงขนาดนี้ สามารถมาจากมือของยักษ์ใหญ่ทั้งสี่ตระกูลได้เท่านั้น

คนของตระกูลสถานนท์ก็มาแล้วเหมือนกัน แต่ว่าตระกูลสถานนท์นั้นได้แต่พึ่งพาความร่ำรวยจากลูกสาว ก็เลยไม่สามารถมอบของขวัญให้แบบนี้ได้

แต่สิ่งที่บังเอิญก็คือ ทั้งสองคนมาติดกัน

หลังจากพนักงานอ่านรายชื่อของขวัญของท่านประเสริฐเสร็จแล้ว ก็อ่านรายชื่อของขวัญจากตระกูลสถานนท์ต่อเลย พวกเขานำเครื่องหยกมงคลมาให้ เมื่อมาเทียบกับตระกูลสนธิไชยดูแล้ว ก็ค่อนข้างจะดูน่าอาย！

แก้วตารู้สึกได้ว่ามีแขกรอบๆ แอบหัวเราะเธออยู่ และใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ

ประเสริฐกลับไม่ได้รู้สึกเลยว่าของขวัญที่ตัวเองนำมามอบให้นั้นมันเยอะเกินไปหน่อย เขาถือโอกาสแอบตามหาคุณย่าศิริจันทร์ท่ามกลางฝูงชน น่าจะผ่านไปประมาณสิบนาที คุณย่าศิริจันทร์ก็ปรากฏตัวขึ้นในงานเพื่อมาต้อนรับบรรดาแขกทั้งหลาย

วันนี้คุณย่าศิริจันทร์รวมผมเป็นมวยสูง ถึงแม้ว่าจะผมหงอกทั้งหัว แต่เพื่อโอกาสนี้ เธอก็เลยย้อมผมเป็นสีดำ แล้วก็เครื่องประดับเป็นต่างหูมุก

น้อยมากที่จะเจอคนในวัยเดียวกับเธอที่สามารถดูแลร่างกายได้ดีขนาดนี้

โดยเฉพาะออร่าที่เปล่งออกมา

ประเสริฐขยับเข้าไปอยู่ด้านหลังของคุณย่าศิริจันทร์เงียบๆ

ครั้งล่าสุดที่พวกเขาได้เจอกัน น่าจะประมาณ20 หรือ30ปีที่แล้วแล้วสินะ?

เพราะว่าเวลามันผ่านมานานมาก ประเสริฐก็จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ เขากลับจำใบหน้าของคุณย่าศิริจันทร์ได้อย่างชัดเจน ผ่านไปนานแค่ไหนก็ไม่ลืมเลย

“จันทร์……”ประเสริฐเรียกชื่อก่อนแต่งงานของคุณย่าศิริจันทร์ด้วยความเสน่หา

พอคุณย่าศิริจันทร์ได้ยินคำว่า “จันทร์” เธอก็ตกใจไปในทันที เพราะว่าตอนนี้ไม่มีใครกล้าเรียกเธอแบบนี้อีกแล้ว

เธอหันหน้าไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ดวงตาคมกริบ “พวกเราสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอ? รบกวนคุณเรียกฉันว่าคุณศิริจันทร์นะคะ”

ประเสริฐก้มหน้าลงอย่างเศร้าซึม “ผมนึกว่าที่คุณเชิญผมมา หมายความว่าคุณให้อภัยผมแล้ว และก็ยอมให้โอกาสลูกหลานของพวกเราทั้งสองคน……”

“ลูกชายคนโตของฉันรับหน้าที่ในการเชิญแขกต่างหากค่ะ”คุณย่าศิริจันทร์พูดอย่างเป็นทางการ สายตาของเธอไม่ได้มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่นิดเดียว มันเต็มไปด้วยหนามแหลม จนทำให้ประเสริฐไม่สบอารมณ์

พอนึกถึงตอนแรกที่คุณย่าศิริจันทร์เป็นคนตามจีบเขาก่อน ไม่ว่าเขาจะพูดว่าไม่ชอบเธอยังไง เธอก็จะคอยปกป้องเขาอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ มาโดยตลอด

แต่ต่อมา……เขากลับทำลายหัวใจของเธออย่างแสนสาหัส

“ไม่เป็นไรหรอก ใครจะเป็นคนเชิญก็ดีทั้งนั้นแหละ เพราะสิ่งที่สำคัญก็คือผมได้เจอคุณอีกครั้ง”ประเสริฐมองคุณย่าศิริจันทร์ พยายามจะพูดจาเอาใจ “คุณกับก้อยต้องแยกจากกันตั้งหลายปี ตอนนี้ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว ผมดีใจแทนคุณจริงๆ นะ”

คุณย่าศิริจันทร์จิบไวน์ลงไป

ก้อยก็เป็นแค่ตัวปลอมเท่านั้นแหละ ดีใจงั้นเหรอ? เธอจะดีใจทำบ้าอะไรกัน?

พอประเสริฐเห็นว่าคุณย่าศิริจันทร์ไม่ตอบอะไร เขาก็ไม่ได้ท้อแท้เลย แล้วก็พูดต่อว่า “คือยังงี้นะ ก้อยกับธัสน่ะถูกใจกัน แล้วก็มีลูกด้วยกันด้วย ทำไมพวกเราไม่ใช้ประโยชน์จากการเฉลิมฉลองในครั้งนี้ ประกาศข่าวการแต่งงานของพวกเขาล่ะ? ”