กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 457

สายตาคมกริบของเวธัสมองไปที่เธอเหมือนมองมดตัวหนึ่ง “แล้วฉันจะรู้ได้ไง? ”

“ผู้ชายที่คุณจัดเตรียมมา จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นใคร? ”ก้อยจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ ตอนนี้สีหน้าเธอเริ่มพังทลายแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอมีความสุขมาก คิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่สวยงามที่สุดสำหรับเธอ

เธอเห็นว่าประเสริฐมาที่นี่ และคิดที่จะคุยกับคุณยายเรื่องงานแต่งงานกับตระกูลสนธิไชย……

“เขาก็เป็นแค่แมงดาที่ฉันจ้างมาด้วยเงินไม่กี่ร้อยเท่านั้นแหละ”เวธัสยิ้มเยาะ พร้อมกับชื่นชมใบหน้าที่ร้องไห้ของเธอพร้อมกับพูดต่อว่า “ส่วนเป็นร้านไหนและชื่ออะไร เธอยังอยากจะถามต่อไหมล่ะ? ดูเธอมีความสุขขนาดนั้น แสดงว่าเขาคงจะบริการดีไม่น้อยเลยล่ะสิ? แถมตอนนี้เธอยังตั้งท้องลูกของเขาอีก ถ้าเกิดว่าไปหาเขาอีกครั้ง เขาน่าจะไม่คิดค่าบริการนะ……”

“แอว่ะ——”

พอก้อยได้ยินแบบนี้ ขนทั่วทั้งร่างกายของเธอก็ตั้งขึ้นพร้อมกันทันที เธอลูบท้องของตัวเองและรู้สึกอยากจะอาเจียน “หยุดพูดได้แล้ว！คุณหยุดพูดได้แล้ว！เวธัส คุณมันเป็นปีศาจ ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้? ฉันทำอะไรผิดกันแน่……”

“ความผิดของเธอก็คือเธอไม่ควรจะมายั่วยุฉัน และไม่ควรเสแสร้งว่าเป็นญาติของตระกูลรุ่งโรจน์”

ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณย่าศิริจันทร์เดินมาตรงหน้าก้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอก้มลงมองก้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า——

“ใครเอากำไลหงส์ให้เธอ? ”

ก้อยยังคงจมอยู่กับความจริงว่าจริงๆ แล้วลูกของตัวเองเป็นลูกของแมงดา เธอเอามือทั้งสองข้างกุมหัว รู้สึกว่าตัวเองสกปรกมาก

ถึงแม้ว่าเธอจะอ่อยเวธัส แต่ว่าเธอก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย

ร่างกายของเธอนั้นสะอาดบริสุทธิ์มาก……

พอคุณย่าศิริจันทร์เห็นดังนั้น ก็ให้คนมาจับแขนทั้งสองข้างของก้อยเอาไว้ แล้วก็บีบคางเธอให้เงยหน้าขึ้นา “ฉันถามก็ตอบสิ！ ใครเป็นคนให้ข้อมือเธอมา? ”

“คุณย่า เดี๋ยวผมบอกคำตอบข้อนี้เองครับ” ชาลีเดินออกมาจากฝูงชน

เขาสวมใส่ชุดสูทสีเบอร์กันดีผูกเนกไทสีน้ำเงินเข้ม มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า และดวงตาคู่สวยคู่นั้นก็หรี่ลงอย่างน่าหวาดกลัว

หลังจากเขาพูดจบ ทุกคนก็ต่างพากันมองมาที่เขา

รวมถึงคุณย่าศิริจันทร์ด้วย

“แกรู้ถึงที่มาของกำไลนั้นงั้นเหรอ? ”คุณย่าศิริจันทร์าถามอย่างรีบร้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “แล้วทำไมถึงไม่รีบบอก? ”

ชาลียักไหล่อยางไม่ใส่ใจ “ถ้าเกิดว่ารีบบอกวันนี้ก็ไม่ได้ดูละครใหญ่ฉากนี้สิครับ? ”

“ใครให้กำไลมา? ตอนนี้อาหญิงของแกเป็นยังไงบ้าง……” คุณย่าศิริจันทร์รู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก สายตาเต็มไปด้วยความหวัง

คนที่เธอคิดถึงอยู่ตลอดเวลาเป็นเวลา20กว่าปีที่ผ่านมา ในที่สุดเธอก็จะได้รู้ข่าวคราวของกานต์รวีแล้ว……

ชาลีเหลือบมองณิชาจากหางตา สีหน้าของเธอนั้นดูซับซ้อนและกังวลมาก

พอณิชาเห็นว่าคุณย่าศิริจันทร์แคร์แม่ของเธอขนาดนั้น เธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

คุณยายอายุเยอะขนาดนี้แล้ว แต่กลับต้องบอกเธอว่า แม่ได้จากโลกนี้ไปตั้งแต่20กว่าปีก่อน……

ราวกับว่ามีด้ายล่องหนอยู่ตรงไหนสักแห่ง ตอนนี้คุณย่าศิริจันทร์ก็หันไปมองณิชาตามชาลี

คนแก่และเด็ก ส่งสายตาหากัน

คนหนึ่งซึ้งใจ ส่วนอีกคนรู้สึกประหม่า

ริมฝีปากของคุณย่าศิริจันทร์เริ่มขยับ แต่ว่ากลับตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่พูดออกมาทีละคำเท่านั้น “คือ……เธองั้นเหรอ? ”

ชาลีกลัวว่าคุณย่าจะตื่นเต้นจนเป็นลมไป ก็เลยเดินเข้ามาประคองเธอแล้วพูดว่า “ก้อยอาศัยความสัมพันธ์กับสิดา ไปที่ตระกูลสถานนท์เพื่อหยิบกำไลหงส์มาเพื่อแสดงตัวกับคุณย่า ดังนั้นผมก็เลยเอาเส้นผมของณิชาไปกับของคุณย่าไปตรวจ……”

“แล้วผลล่ะ? ”คุณย่าศิริจันทร์บีบมือชาลีด้วยความตื่นเต้น จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว

ชาลีพยักหน้าเบาๆ “เหมือนกับผลที่ก้อยเอามาให้ย่าดูทุกประการ”

เหมือนกับพอจะเดาได้อยู่แล้ว แต่พอได้ยินความจริงจากปากของชาลี คุณย่าก็ยังมีความรู้สึกมากมายผสมปนเปกันอยู่ หัวใจก็เต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา