กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 477

ไร้เสียงตอบกลับ บรรยากาศเงียบสนิท

ณิชากลั้นหายใจแล้วตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงอะไร เธอค่อยๆ คลำหากระเป๋าของตัวเอง แล้วหยิบโทรศัพท์สีขาวสำหรับสุภาพสตรีออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดไฟฉาย เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“วี๊ด บูม ——” 

ทันใดนั้น เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากนอกประตู ประกายไฟอันเจิดจ้าที่ออกมาจากแท่งดอกไม้ไฟ ส่องแสงสว่างให้กับห้องที่มืดมิด แสงไฟกระทบลงใบหน้าอันหล่อเหลาของเวธัส

หัวใจที่ถูกแบบแน่นของณิชาล่วงลงไปบนพื้น แล้ววิ่งออกไปอย่างดีใจ “ความจริงแล้วไฟไม่ได้ดับ แต่คุณตั้งใจปิด?” 

เวธัสใช้โอกาสนี้โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ถือว่ายังฉลาดอยู่”

ณิชารับแท่งดอกไม้ไฟมาจากเขาอย่างชอบใจ ผลักประตูออกแล้วเดินไปที่ระเบียง “ฉันไม่ได้เล่นดอกไม้ไฟมานานแล้ว! ไป เราไปที่ระเบียง......” 

เวธัสเดินตามหลังเธอไปติดๆ มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธออย่างหลงใหล

ณิชาถือแท่งดอกไม้ไฟที่กำลังโลดแล่นอยู่ ไม่นานก็ถูกเผาจนหมด

เวธัสยื่นแท่งที่สอง ตามด้วยแท่งที่สามให้เธอ แสงไฟนั้นสลัวริบหรี่

พอหมดแท่งที่สาม ขณะที่เวธัสยื่นแท่งใหม่มาให้เธอนั้น ณิชาที่เล่นจนพอใจแล้ว ส่ายหัว “ไม่เล่นแล้ว ดอกไม้ไฟแบบนี้เล่นไม่กี่แท่งก็พอแล้ว ถือว่ารื้อฟื้นความทรงจำวัยเด็ก แบบที่สวยที่สุดต้องแบบ......”

“ปัง!”

ณิชายังพูดไม่ทันจบ ดอกไม้ไฟอันสวยงามประมาณสองสามดอกพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า จากนั้นก็ระเบิดออก ปล่อยประกายไฟออกมานับไม่ถ้วน ไหลลงมาราวกับดาวตก แต่กลับจับตัวกันเป็นทรงหัวใจกับตัวหนังสือขนาดใหญ่......

“เป็นดอกไม้ไฟที่สวยมากเลย!” ณิชาปิดปากของตัวเองอย่างตกใจ ถูกสะกดด้วยตัวหนังสือพวกนั้นทีละตัว

……

ผู้คนที่เดินไปมาอยู่ด้านล่าง ก็ถูกดึงดูดด้วยโชว์ดอกไม้ไฟที่สวยงามบนท้องไฟ

เบ่งบานออกทีละดอกอยู่ในที่ที่หนาวที่สุดของท้องฟ้า

“ดูเร็ว บนนั้นมีตัวหนังสือด้วย!” 

“i love u กำลังบอกรักกันหรือเปล่า? พระเจ้า เป็นการบอกรักที่โรแมนติกมาก......” 

“ฉันก็อยากมีแฟนแบบนี้จัง ปล่อยดอกไม้ไฟได้ขนาดนี้ ต้องรวยากแน่ๆ แล้วยังใส่ใจแฟนตัวเองอีก......”

ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดถูกส่องสว่างด้วยประกายไฟ

ภายในโรงแรมหกดาวฝั่งตรงข้ามร้านอาหารเก็นติ้ง ภูมิภัทรพิงอยู่ที่ราวบันไดพอดี เมื่อได้ยินเสียงคึกคักที่ดังขึ้น เขาก็เงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าเช่นกัน ดอกไม้ไฟที่ส่องประกายระยิบระยับพร้อมกับข้อความสารภาพรักหลากสีสัน

ดวงตาของภูมิภัทรหมองลง ถ้าเขาสามารถหาหนิงหนิงเจอ เขาก็จะสารภาพรักกับเธออย่างยิ่งใหญ่แบบนี้

ทันใดนั้น ภาพใบหน้าของหญิงสาวที่รถชนวันนั้นก็แวบเข้ามาในหัว......

……

ดอกไม้ไฟล้อรอบหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังกอดกันอย่างลืมตัว

ณิชาไม่รู้ว่าวินาทีนี้เธอควรพูดอะไรดี เธอจึงไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ขณะนี้ทั้งสองใกล้ชิดกันเป็นอย่างมาก ลมหายใจของพวกเขาประสานกัน จากนั้นก็ปล่อยทุกอย่างลื่นไหลไปตามธรรมชาติ ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายจูบใครก่อน

ระหว่างที่จูบกันนั้น เธอก็ได้กลิ่นมิ้นต์อันสดชื่นมาจากตัวเขา

ณิชากลัวมากว่าโทรศัพท์ของเธอจะดังขึ้นในเวลาแบบนี้ เธอกลัวว่ายายของเธอจะโทรมาเพื่อเตือนว่าเธอควรกลับบ้านได้แล้ว แต่ไม่คาดคิดว่า ยายของเธอไม่ได้โทรมาเลยสักครั้ง

ภายในคฤหาสน์ตระกูลรุ่งโรจน์ คุณย่าศิริจันทร์จ้องมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า ลองคำนวณเวลาว่าณิชาน่าจะกลับมาจากวิลล่าตระกูลสถานนท์แล้ว กำลังสั่งให้ตุ๊กโทรหาณิชา อรัลวิ่งมาตรงหน้าคุณย่าศิริจันทร์อย่างรีบร้อน

มืออันน้อยนิดจับชายเสื้อของคุณย่าศิริจันทร์ไว้อย่างแน่น ขนตาแพยาวที่เหมือนลูกกวางมองเธอตาปริบ

“ยายทวด หม่ามี๊ซื้อจิ๊กซอว์อันใหม่ให้ผม ผมต่อไม่เป็น ช่วยผมต่อได้ไหมครับ?”