กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 48

เป็นไปได้ไหมที่เวธัสไม่เชื่อคำพูดของเขา?

คุณทองภูมิเช็ดเหงื่อเย็นที่ไหลออกมาจากหน้าผากกลมของเขา

“คุณเวธัส ถ้าคุณให้ความกล้าหาญแก่ผมอีกสิบเท่าผมก็ไม่กล้าโกหกคุณ ผมรู้เพียงเท่านี้จริงๆ แม้ว่าน้ำตาลจะเป็นเพียงญาติของตระกูลรุ่งโรจน์ แต่เธอได้รับความชอบจากคุณย่าศิริจันทร์อย่างสุดซึ้ง …”

น้ำตาล?

เวธัสเน้นย้ำสองคำนี้ด้วยความสนใจ และหันไปมองณิชา “คุณไม่ได้บอกเธอว่า ผมเป็นคนช่วยคุณเหรอ?”

เมื่อณิชาถูกเขามองจนหวาดกลัว และคิดในใจว่าน้ำตาลจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน

“ฉันเป็นพวกชอบใช้ไม้อ่อน ถ้าเธออยากรู้ฉันจะไม่บอกเธอ”

ดวงตาของเวธัสหรี่ลงเล็กน้อย และแสงของความกระหายเลือดก็ส่องประกาย หลังจากเวลาผ่านไปนาน ถึงได้พูดอย่างเย็นชา: “คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้เริ่มต้นเพราะฉัน และฉันจะให้คำอธิบายกับคุณ”

“ไม่เป็นไร คุณช่วยฉันหลายครั้งแล้ว และติดร่างแหไปกับคุณเป็นครั้งคราวก็ไม่เป็นไร”

ใบหน้าของเวธัสมืดลงทันที

“...” เธอพูดจาเป็นหรือเปล่า?

……

เดิมทีณิชาคิดว่าเวธัสดูแลเธอเพียงชั่วขณะหนึ่ง และเมื่อเธอตื่นขึ้น ก็จะจากไป

แต่คุณทองภูมิออกไปแล้ว แต่เวธัสกลับยังไม่ไป

เธอขยิบตาให้เขา บ่งบอกว่าเขาไปได้

โดยไม่คาดคิด ไม่เพียงแต่เวธัสไม่มีเจตนาจะจากไป แต่เขามีความคิดริเริ่มในการทำความสะอาดเตียงข้างๆ เธอ ทำให้ชัดเจนว่าเขาต้องการนอนอยู่ที่นี่!

“คุณเวธัส ฉันเห็นว่าคุณงานยุ่งมาก แค่หาพยาบาลมาอยู่กับฉันก็พอ”

เวธัสนำผ้าห่มสะอาดมาปูบนเตียง ด้วยน้ำเสียงเผด็จการไม่ยอมให้ใครพูดแทรก

“อรัลสั่งให้ผมเฝ้าคุณอยู่ที่นี่ก่อนจะไป ไม่เช่นนั้นเขาจะอดอาหารประท้วง”

“…” ณิชาหน้าชา

อรัลดูไม่เหมือนเด็กที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว

ณิชากลอกตาไปมา “งั้นคุณกลับไปก่อนเถอะ? ครั้งหน้าฉันเจอเขา ฉันจะบอกว่าคุณเฝ้าอยู่ที่นี่หนึ่งคืน และไม่เปิดเผยมัน”

“คุณชอบโกหก แต่ผมไม่มีนิสัยแบบนี้” เวธัสที่เปลี่ยนรองเท้าอยู่หยุดชั่วคราว แล้วคว้าณิชาไว้“หรือว่า คุณชอบที่จะล้มเลิกกลางเรื่องที่สัญญากับคนอื่นงั้นเหรอ?”

“ฉันแค่กังวลว่าคุณจะไม่ชินกับการอยู่ในห้องพยาบาล ในเมื่อคุณคิดว่าไม่เป็นไร งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด” ณิชาล้มศีรษะลงบนเตียงเพื่อพักผ่อน ยกผ้าห่มขึ้นคลุมแก้ม เผยให้เห็นเพียงยอดผมสีดำในอากาศ...

เวธัสถือโอกาสพักผ่อนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลที่ว่างเปล่าข้างๆ

ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ และจะเตือนเขาเมื่อต้องเปลี่ยนขวดน้ำเกลือ

ทั้งสองคนนอนอยู่ในวอร์ดอย่างสงบสุข จะว่าไปนี่ก็น่าจะเป็นในช่วงสี่ปีที่ผ่านมาที่ณิชานอนอยู่ในห้องเดียวกันกับผู้ชายคนหนึ่งตามลำพัง เธอคิดว่าตัวเองคงนอนไม่หลับ แต่จริงๆ แล้วเธออ่อนแอเกินไป และหลับไปอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวธัสเงียบเกินไปหรือเปล่า เธอนอนได้หลับสงบสุขมาก...

เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง ถูกปลุกให้ตื่นเพราะรู้สึกปวดปัสสาวะ

เข็มนาฬิกาแขวนชี้ไปที่ตีสี่ครึ่งในตอนเช้า

ณิชาพบว่าขวดน้ำเกลือของเธอเพิ่งถูกเปลี่ยน และยังเต็มอยู่

เธอชำเลืองมองชายผู้นั้นบนเตียงในโรงพยาบาลถัดไปโดยไม่รู้ตัว

นี่คือห้องผู้ป่วย VIP เดิมทีเตียงกว้างขวางมาก แต่ร่างกายที่แข็งแรงของเวธัสนอนอยู่บนนั้น ดูเหมือนจะคับแคบเล็กน้อย และให้ภาพลวงตาว่าร่างกายของเขาหดตัว

เธอเปิดผ้าห่มออกเบาๆแล้วลงจากเตียง……

เห็นได้ชัดว่าไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร แต่ดวงตาที่เหมือนนกอินทรีของเวธัสเปิดขึ้นในทันที ความชัดเจนของดวงตามีความพร่ามัวเพิ่งจะตื่นที่ไหนกัน?

เขามองไปที่ณิชา น้ำเสียงราบเรียบ และไม่มีอารมณ์

“คุณทำอะไร?”

ณิชาหยุดการกระทำที่กำลังจะถือขวดน้ำเกลือ หน้าแดงอย่างเขินอาย และชี้ไปที่ห้องน้ำ

“ฉัน... ฉันอยากเข้าห้องน้ำ ทำคุณตื่นเหรอ?”

ห้องน้ำยังคงเงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ณิชาไม่ได้เรียกหาเขาเช่นกัน

ตอนที่เวธัสกำลังคิดว่าจะออกเสียงเตือนเธอดีไหม...

“กรีดดดดด”

มีเสียงกรีดดังออกมาจากห้องน้ำ

เวธัสตกใจ ดวงตาสีดำเย็นชา “ณิชา?”

“ฉัน... ฉันไม่เป็นไร!” เสียงของณิชาดังมาจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

คิ้วของเวธัสขมวดมากขึ้น “ในเมื่อไม่เป็นไร ทำไมเมื่อกี้นี้คุณถึงกรีดร้องดังมากด้วย?”

“ฉัน... ฉันเห็นเงาสีขาวลอยผ่านไปนอกหน้าต่าง และคิดว่ามันเป็นผี”

เวธัสหยุดชั่วคราว ริมฝีปากบางของเขาเปิดออกเบา ๆ และฝ่ามือใหญ่แตะลูกบิดประตู “... ต้องการให้ผมเข้าไปไหม?”

“ไม่ต้อง!” ณิชาอุทานทันที โดยห้ามไม่ให้เวธัสผลักประตู ราวกับว่ากำลังหลีกเลี่ยงอะไรบางอย่าง “ฉันยังไม่ได้สวมกางเกง คุณรอสักครู่!”

อันที่จริง ขณะอยู่ในห้องน้ำ เท้าของณิชาลื่น และเธอกำลังนอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางน่าอาย เจ็บปวดจากกระดูกสันหลังเคลื่อน ทำให้หน้าของเธอซีดเหมือนกระดาษ และแม้แต่จะขยับตัวก็เป็นเรื่องยาก

แต่มันน่าอายจริงๆ ที่ปล่อยให้เวธัสเข้ามาและเห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องน้ำอยู่ในขณะนี้!!

เมื่อกี้หลังจากที่เธอเข้าห้องน้ำเสร็จ เธออยากจะล้างมือตามสัญชาตญาณ แต่ไม่ทันได้สังเกตว่ามีคราบน้ำอยู่ใต้เท้าของเธอ...

ทันทีที่เท้าเหยียบพื้น ก็ล้มลงขาชี้ฟ้า

โชคดีที่ขวดน้ำเกลือถูกวางบนชั้น และไม่ได้ถูกทำให้คว่ำ

ณิชาเดินไปที่กำแพงอย่างยากลำบาก พยายามยืนพิงกำแพงยืนขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่เอวและหน้าท้องนั้นมากเกินไป เหงื่อออกเต็มตัว ยังไงก็ลุกไม่ขึ้น

เมื่อเธอคิดจะพักแล้วค่อยใช้แรงนั้น...

ปัง!