กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 49

เวธัสผลักประตูเข้าไปโดยตรง และประตูก็กระแทกเข้ากับผนังด้านหลัง ทำให้เกิดเสียงดัง ตกใจมากจนณิชาเงยหน้าขึ้นทันที และเห็นเวธัสก้าวข้ามไป

เขายืนห่างจากเธอครึ่งเมตร มองลงมา สำรวจเธอ

ณิชาเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย จนแทบจะมุดดินหนี...

เวธัสขมวดคิ้ว เอนตัวลงนั่งยอง ๆ เขาไม่คิดว่าณิชาจะหกล้ม ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะตำหนิด้วยเสียงที่ชั่วร้าย “ณิชา คุณอายุเท่าไหร่? เอวเคล็ดก็ไม่รู้จักเรียกหาผมเหรอ!”

วิธีพูดก็เหมือนกับผู้ใหญ่ที่กำลังตำหนิเด็ก ณิชาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงปิดปาก และไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเวธัสเห็นว่าการให้น้ำเกลือที่หลังมือซ้ายไม่ได้ทำให้เลือดไหลกลับ ก็โล่งใจ มันไม่ง่ายเลยที่จะเคลื่อนย้ายเมื่อเธอนอนคว่ำหน้าอยู่ และฝ่ามือใหญ่ก็จับมาที่เอวของเธอ

“มันเคล็ดตรงไหน?”

“...ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน” ณิชาคร่ำครวญ

ฝ่ามือของ เวธัสค่อย ๆ เคลื่อนไปตามเอวทีละเล็กน้อย“ที่นี่? หรือที่นี่...”

“หยุดๆๆๆ มันเจ็บ…”เมื่อเขาแตะเหนือก้นสองถึงสามนิ้ว ณิชาก็อดคร่ำครวญไม่ได้ และอยากจะพลิกตัวหยุดการกระทำของเขา

เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าเธอเงยศีรษะขึ้นด้านข้าง ทำให้คอเสื้อหลวมกว้างขึ้น จากมุมมองของเวธัส สามารถเห็นทิวทัศน์สวยงามบางส่วน

ชายหนุ่มเหลือบมอง ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง

ณิชาก้มลงมา เห็นคอเสื้อเปิดอยู่ และรีบล้มลงกับพื้น หูแดงอย่างกับมีเลือดไหล

“คุณ... ออกไป! ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ!”

เวธัสโน้มตัวและช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมา ด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิง เขาหลีกเลี่ยงเอวของเธออย่างชำนาญ และริมฝีปากบางม้วนเข้าหากันเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม—

“มีอะไรให้ซ่อน? คืนนั้นที่โรงแรม คุณเป็นคนถอดเสื้อผ้าก่อน และขี่เอวผม กล้าหาญมากไม่ใช่เหรอ? ทั้งตัวมีตรงไหนที่ผมอีก?”

ตูมในทันที หูของณิชาระเบิดเป็นดอกไม้ไฟ

เมื่อนึกถึงภาพที่วุ่นวายเหล่านั้นในโรงแรม ก็แทบอยากจะเอาหน้ามุดกำแพง

เธอทำแบบนั้นได้ยังไง?

เขายังมีคู่หมั้นอยู่

ในการประชุมสองสามครั้งนี้ เธอแอบสังเกตเขาอย่างลับๆ แต่เห็นเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอปฏิเสธที่จะพูดถึงมันโดยธรรมชาติ แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะจำมันทั้งหมดได้จริง ๆ และนำมันขึ้นมาพูดใหม่อีกครั้ง!

“นั่นเป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด! พวกเราก็ถือซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และจากนี้ไปอย่าพูดถึงมันอีก!” เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นมือที่สาม!

เมื่อเวธัสได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าก็เขียวในทันที

“คุณก็อยากจะตัดขาดความสัมพันธ์กับผมขนาดนี้เลยเหรอ?”

ด้วยคำว่า “เวธัส” เพียงอย่างเดียว ผู้หญิงนับไม่ถ้วนก็พากันมาหาเขา

เป็นการดีกว่าสำหรับเธอ ด้านหนึ่ง เธอใช้วิธียั่วความอยากอาหารของเขา อีกด้านหนึ่งกลับกันแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและบริสุทธิ์...

“คุณก็มีคู่หมั้นแล้ว ยังอยากนอกใจเหรอ?”

“...”

เวธัสพูดไม่ออกครู่หนึ่ง เพราะเธอเอวเคล็ด ดังนั้นเขาทำได้เพียงจึงวางเธอนอนอยู่บนเตียงเท่านั้น

เนื่องจากร่างกายสัมผัสกับพื้น จึงเย็นลงเล็กน้อย

เวธัสยังคงเทน้ำร้อนให้เธอแก้วหนึ่ง

“ขับความหนาวออกไปได้ ดื่มซะ”

“ฉันสบายดี ไม่จำเป็น”

เวธัสระงับอารมณ์“คุณยังไม่หายจากอาการเป็นหวัด ถ้าคุณเป็นหวัดอีกครั้งอาการจะแย่ลง ดื่มมันซะ”

ทั้งที่ณิชารู้ว่าเขาทำเพราะหวังดีต่อเธอ แต่เธอยังคงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และไม่ตอบสนองด้วยการเบือนหน้าหนี

“ณิชา?”

“...”

ไม่ได้รับการตอบโต้ คิ้วและตาของเวธัสค่อยๆ เย็นลง: “คุณแน่ใจหรือว่าไม่อยากดื่ม?”

ท้ายที่สุดสถานะอันสูงส่งของเขานั้นเฝ้าเธอคืนหนึ่งก็ขีดความสามารถสูงสุดแล้ว

แต่ในใจก็มีความรู้สึกผิดหวัง...

เธอควรจะกล่าวขอบคุณเขาด้วยตัวเอง

อาการบาดเจ็บที่เอวดีขึ้นหลังจากการนวดด้วยยาสมุนไพรเมื่อคืนนี้ และหลังจากการให้น้ำเกลือขวดสุดท้ายเสร็จสิ้น ณิชาดูแลตัวเองไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล

สิ่งที่เธอไม่รู้คือ เวธัสเพิ่งได้รับโทรศัพท์สายสำคัญ และเมื่อกลับไปที่ห้องและเห็นว่าเตียงว่างเปล่า ทันใดนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เขียว เรียกพยาบาล และถามด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ผู้ป่วยที่นี่อยู่ที่ไหน?”

พยาบาลตัวสั่นและตรวจสอบหมายเลขเตียง “คุณ...คุณณิชาเหรอ? เธอเพิ่งผ่านทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล...”

“เธอบาดเจ็บขนาดนั้นสามารถออกจากโรงพยาบาลได้เหรอ?” เวธัสกวาดสายตาอย่างเย็นชา

“เธอ...เธอขอเองจริงๆนะคะ”

เวธัสมองไปที่อาหารเช้าในมือ หันหน้าไปแล้วโยนมันลงในถังขยะ และออกจากโรงพยาบาลทันทีด้วยใบหน้าที่เย็นชา

...

คืนนั้น ตระกูลรุ่งโรจน์

น้ำตาลกำลังเอนกายเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนโซฟา ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

มะนาวนั่งตรงข้ามกับเธอ ไม่เหมือนกับความสงบของน้ำตาล เธอกังวลอยู่เสมอ“น้ำตาล พวกเราทำแบบนี้ดีจริงหรือเปล่า? แค่ขับไล่ณิชาและลูกชายของเธอออกจากเมืองพรก็พอ...”

“เธอจะรู้อะไร?”น้ำตาลทำหน้าไม่พอใจ “ไฟป่าเผาไม่สิ้น ลมฝนโชยกลับงอกงาม ต้องตัดรากถอนโคน! คราวนี้เธอบังเอิญทำให้ฐานภพขุ่นเคืองใจ และให้เธอติดคุกก็เสียผลประโยชน์ให้เธอเกินไป”

น้ำตาลคิดเกี่ยวกับมันแล้ว แม้ว่าณิชาจะแนะนำผู้ชายคนนั้นให้เธอรู้จักจริงๆ เธอก็จะไม่ปล่อยให้ณิชาไป

“แต่... ฉันรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี”ใบหน้าของน้ำตาลเคร่งขรึม “ฐานภพเน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอย่าไปบอกณิชา ดูเหมือนจะกลัวคนที่อยู่เบื้องหลังเธอ”

“มีอะไรต้องกลัว? เขาฐานภพกลัว แต่ไม่ได้หมายความว่าตระกูลรุ่งโรจน์ของฉันกลัว”

“งั้น……”

“พี่สาว ฉันวางแผนให้พี่! พี่รู้แต่โค่นล้มฉันเหรอ?” น้ำตาลเริ่มหมดความอดทน