กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 50

มะนาวปิดปากทันที ไม่พูดอะไรอีก เรื่องใหญ่คือณิชาจะถูกจำคุกในอนาคต เธอให้เงินณิชา เพื่อที่เธอจะได้อยู่ในคุกได้ดีขึ้น ถึงแม้จะจริงอยู่ที่เธอทำร้ายฐานภพ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทั้งคู่ไม่ได้คิดก็คือ...

เช้าตรู่ ฐานภพซึ่งยังคงนอนอยู่ในโรงพยาบาลได้รับข่าวว่า ณิชาถูกโยนเข้าคุก!

มะนาวมานำอาหารมาให้เขา เห็นใบหน้าที่หงุดหงิดของพอดี

“ฐานภพ คุณเป็นอะไร? หมอบอกไม่ให้โมโหเกินไป...” มะนาวรีบกดขาของเขา ชำเลืองไปที่ป้ายแขวนและเลื่อนลง

ฐานภพจับมือมะนาว “คุณและน้ำตาลทำอะไรกับณิชา?”

ดวงตาของเขาไร้ความปรานี ซึ่งทำให้มะนาวขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “...น้ำตาลก็หวังดีต่อพวกเราเหมือนกัน คุณดุขนาดนี้ทำไม? ยังชอบณิชาอยู่ใช่ไหม ฉันจะบอกให้นะ ณิชาถูกส่งตัวเข้าคุกแล้ว! คุณอย่าคิดถึงเธออีกต่อไป!”

ฐานภพตกตะลึง และมีร่องรอยของความตื่นตระหนกในดวงตา

“บ้าจริง ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า คนที่สั่งคนมาทำร้ายฉันไม่ใช่ณิชา ใครให้พวกคุณทำอย่างนี้?”

“ฉันเชื่อว่าน้ำตาลจะรับมือได้!”

ขมับของฐานภพปูดโปน และมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเป็นพิเศษ

เขารีบค้นหาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะข้างเตียง แม้ว่าจะดึงโดนบาดแผลก็ไม่สนใจ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณรีบร้อนขนาดนี้ทำไมเนี่ย...” มะนาวอยากจะหยุดการกระทำของเขา แต่ถูกฐานภพสะบัดออกไป

เส้นเลือดบนหน้าผากของฐานภพปูดโปนออกมาทีละเส้น ดูน่ากลัว “พวกคุณไม่รู้เลยผู้ชายคนนั้นเป็นใคร! มะนาว คุณก่อเรื่องใหญ่แล้วรู้หรือเปล่า?”

มะนาวและน้ำตาลความคิดเช่นเดียวกัน

ณิชาตกต่ำมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไม่ต้องพูดถึงการใช้ชีวิตในคฤหาสน์และขับรถสปอร์ต ไม่มีแม้กระทั่งของฟุ่มเฟือยใดๆ และทั้งตัวของเธอมีเสื้อผ้าราคาเพียงไม่กี่ร้อยบาท...

จะรู้จักคนรวยได้ยังไง?

ส่วนใหญ่คนที่ช่วยณิชาในวันนั้นก็เป็นชายชู้ของเธอที่อยู่ข้างนอก ดูเหมือนแกล้งทำคนร่ำรวยมั่งคั่งจอมปลอมเท่านั้นเอง...

สุดท้ายอีกาเข้าฝูงกา หงส์ก็เข้าฝูงหงส์

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้หรอก?”

“ครั้งนี้ฉันถูกพวกคุณฆ่าตายจริงๆ!” ฐานภพคว้าโทรศัพท์อย่างโกรธจัด เมื่อคิดได้ เขาก็พบหมายเลขโทรศัพท์ของคุณทองภูมิ ท้ายที่สุดก็เป็นคนที่มักจะเดินเตร่อยู่ในพื้นที่สีเทา พวกเขาเกือบทั้งหมดรู้จักผบ.ตร ทองภูมิ

คุณทองภูมิไม่ปฏิเสธที่จะรับสายของเขา: "ผมฐานภพ..."

“คุณทองภูมิ ขอโทษด้วยที่รบกวนคุณอย่างกะทันหัน ผมอยากจะถามคุณว่า มีนักโทษหญิงชื่อณิชาในสำนักงานของคุณหรือไม่? คืออย่างนี้ครับ ครอบครัวของผมกล่าวหาว่าเธอจงใจทำร้ายผู้คนมันเป็นความเข้าใจผิดทั้งหมด ปล่อยคนได้หรือเปล่าครับ และเรื่องก็ถือซะว่าจบลง?”

คุณทองภูมิเงียบเป็นเวลานานในตอนท้าย

เขาต้องระมัดระวังต่อหน้าท่านเวธัส แต่การเผชิญหน้าตระกูลสนธิไชยของฐานภพ นั่นก็ไม่อ่อนแอสักนิด

ท้ายที่สุดเมื่ออายุมาก คุณก็ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่เช่นกัน

แตะหน้าผาก และพูดอย่างช้าๆ “ฐานภพ ไม่ใช่ว่าผมไม่ช่วยคุณ แต่ผมช่วยคุณไม่ได้ ณิชาถูกพาตัวไปเมื่อคืนนี้ ที่เหลือนายก็จงสร้างบุญกุศลให้มากเถิด..”

ฐานภพรู้สึกได้ทันทีว่าภัยพิบัติกำลังใกล้เข้ามา

เขาตัวสั่น ความหวังสุดท้ายที่เหลืออยู่: “เธอถูกใครพาไป?”

อย่าให้เป็นเวธัสเลย...

เวธัสส่งคนมาทำร้ายเขา แต่เขากลับกล่าวหาว่าณิชาทำ นี่เป็นการกล่าวโทษที่ชัดเจนว่าไม่พอใจและท้าทายด้วยการระบายความโกรธไปที่อื่นต่อเวธัสไม่ใช่เหรอ?!

ผบ.ตร ทองภูมิถอนหายใจ แต่ประโยคต่อมาผลักฐานภพเข้าไปในขุมนรกโดยตรง——

“นั่นเป็นคนใหญ่คนโตในตระกูลของพวกคุณ ฉันไม่กล้าพูดอะไรเลย”

“...” ในหัวของฐานภพเต็มไปด้วยความคิดเดียว จบแล้ว จบแล้ว

มะนาวไม่รู้ว่าฐานภพกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ กัดริมฝีปากล่าง และมองที่ฐานภพ “คุณฐานภพเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เราจำเป็นต้องกลัวเขาเหรอ?”

“ออกไป!”