กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 484

“คุณณิชา...ปอดของคุณดีมาก…” ภูมิภัทรถูกปลุกให้ตื่นโดยณิชา เขาลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง และพูดติดตลกกับเธอ พยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย

แม้ว่าเสียงของเขาจะอ่อนแรง แต่การเต้นของหัวใจของณิชาก็เต้นเร็วมาก และเธอก็ประหลาดใจ

“คุณตื่นแล้วเหรอ ขอบคุณพระเจ้า คุณยังไม่ตาย” ณิชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตามด้วยคำขอโทษอย่างเคร่งขรึม “ฉันขอโทษ เป้าหมายของคนเหล่านี้คือฉัน แต่พวกเขาก็ดึงคุณเกี่ยวข้องโดยบังเอิญ”

“การช่วยชีวิตคนยังดีกว่าการสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น วันนี้แม้ว่าคนที่ถูกลักพาตัวไปจะไม่ใช่คุณ ผมก็จะไม่ยืนเฉยๆ”

ตำแหน่งของอาการบาดเจ็บของภูมิภัทรอยู่ที่หน้าอก และการสูญเสียเลือดมากทำให้ใบหน้าของเขาซีด

เขาค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ เอนตัวพิงกล่องและหอบหายใจหนัก

การกระทำง่ายๆ เช่นการลุกขึ้นมักจะลำบากมากในตอนนี้

“อย่าขยับเลย คุณเสียเลือดมากแล้ว...” ณิชาเตือนเขาด้วยความกังวล เมื่อเห็นว่าการกระทำของเขาทำให้เลือดไหลออกมามากขึ้น

ภูมิภัทรเอียงศีรษะไปด้านหลังและหลับตาลงเล็กน้อย “คุณคุยกับผมหน่อยได้ไหม ผมกลัวว่าผมจะเผลอหลับไป”

“คุณอยากพูดอะไร?”

“พูดถึงสามีคุณแล้วกัน”

เมื่อได้ยินความอยากรู้อย่างกะทันหันของเขา ณิชาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เธอไม่อยากคิดมากเพราะกลัวว่าภูมิภัทรจะไม่สามารถทนได้ เธอจึงเริ่มพูด

“เอาตรงๆ เรารู้จักกันมาสี่ปีกว่าๆ แล้ว เรามีลูกชายฝาแฝดที่น่ารักอยู่คู่หนึ่ง บางครั้งเขาก็เป็นคนเอาแต่ใจ และเอาตัวเองเป็นใหญ่ แต่บางครั้งเขาก็อบอุ่นมาก จนทำให้รู้สึกว่าตราบใดที่เขาอยู่ที่นั่น ไม่ต้องกลัวอะไรเลย……”

“ดังนั้นคุณคิดว่าเขาจะมาช่วยคุณในครั้งนี้ใช่ไหม” ภูมิภัทรฟังอย่างเงียบๆ และถามด้วยใบหน้าซีด

ณิชาไม่สงสัย แต่พูดด้วยความมั่นใจ “ทุกครั้งที่ฉันเผชิญกับอันตราย เขาอยู่เคียงข้างฉัน และครั้งนี้ ฉันเชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้น”

“จู่ๆ ผมก็สงสัยว่าเขาจะเป็นคนแบบไหน” ภูมิภัทรถอนหายใจด้วยเสียงต่ำ

เสียงนั้นเบามาก ราวกับว่าเขากำลังพึมพำกับตัวเอง ทำให้ณิชาได้ยินไม่ชัด เธอถามด้วยความสงสัย “คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“ไม่มีอะไร แค่บ่นน่ะ” ภูมิภัทรพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนไป เขาจ้องมองไปที่ณิชา “คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงเลือกมาที่เมืองพร”

“คุณเคยบอกว่าคนเมืองพรมีอัธยาศัยดี” ณิชาดึงภูมิภัทรกลับเรื่องเดิม

มุมปากของภูมิภัทรหงิกงออย่างไม่พอใจ “ก็มีส่วน แต่เหตุผลที่สำคัญกว่านั้น คือผมมีคู่หมั้นที่แยกจากกันมาตั้งแต่เด็ก ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอน่าจะอยู่ในเมืองพร”

“คุณมาหาคู่หมั้นของคุณเหรอ” ณิชามองเขาด้วยความประหลาดใจ

ถ้าไม่ใช่เขาเปลี่ยนความคิดเธอได้ในภายหลัง เธอยังคิดว่าเขาเป็นคนมักมากบ้าตัณหาอยู่เลย

“อืม”

ภูมิภัทรยิ้มอย่างขมขื่น เพื่อความเจ็บปวดของบาดแผล ทำให้เหงื่อเขาออก

เขายังพยายามเบี่ยงเบนความเจ็บปวดโดยการหวนคิดถึงอดีต

“แม่เธอและแม่ผมเป็นเพื่อนสนิท ตอนที่แม่ท้อง แม่บอกว่าถ้าป้าวิวตั้งท้องลูกสาว เธอจะให้เธอมาเป็นภรรยาของผม ผมไม่กลัวคุณขำหรอก แม้ว่าตอนนั้นผมจะยังเด็ก แต่ผมคิดจริง ต่อมาป้าวิวท้องลูกสาวจริงๆ และทุกคนก็มีความสุขมาก”

ณิชาทำเหมือนกับฟังเรื่องราวเมื่อนานมาแล้ว แต่เธออยากรู้มากเกี่ยวกับจุดเปลี่ยนในภายหลัง

“ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณกับคู่หมั้นของคุณถึงแยกจากกัน”

ภูมิภัทรเงียบไปครู่หนึ่ง

เรื่องนี้อยู่ในใจเขามาหลายปีแล้ว และเขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครเลยนอกจากคนใน...