กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 485

ในฐานะที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ภูมิภัทรคุ้นเคยกับความคิดที่ไม่ดีในดวงตาของชายร่างสูงและผอมบางคนนี้ดี

เขาลากร่างกายที่เหนื่อยล้าของเขาและนั่งข้างณิชา “อย่าแตะต้องเธอ!”

“แม้แต่ตัวเองยังดูแลไม่ได้ ยังคิดจะดูแลคนอื่นอีกเหรอ”

ชายร่างสูงและผอมเพรียวหัวเราะอย่างชั่วร้าย และทันใดนั้นก็เตะแผลที่ท้องของภูมิภัทรอย่างดุเดือด

“โอ้ย...” ภูมิภัทรครางและโค้งตัวลงอย่างอ่อนแรง

เลือดไหลออกมาตามบาดแผล ในที่สุดร่างกายก็เสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้นอย่างรันทด การหายใจเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ...

แต่ชายร่างผอมคนนั้นไม่หยุด!

เขาเตะบาดแผลของภูมิภัทรเรื่อยๆ

“คุณภูมิ หยุดนะ อย่าทำร้ายเขา...” ณิชาหายใจติดขัดครู่หนึ่ง และเธอก็รีบตะโกน

ภูมิภัทรบาดเจ็บอยู่แล้ว เขาไม่สามารถถูกทรมานแบบนี้อีกต่อไป...

เขาจะตายได้!

ตอนที่ชายร่างสูงผอมกำลังจะเตะอย่างเต็มกำลัง ณิชาก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะยืนขึ้น เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดของเธอ ก่อนจะกระแทกเข้ากับชายร่างสูงผอมด้วยร่างกายของเธอเอง...

ตึก

ชายร่างสูงผอมบางถูกณิชาชนจนล้มลงไป ซึ่งชนเข้ากับกล่องสินค้าที่อยู่ข้างหลังเขาพอดี

กล่องสายไฟต่างๆ ตกลงมา ชายร่างสูงผอมถูกทับจนร้องออกมาอย่างน่าสังเวชดัง จากนั้นเขาก็ลุกออกจากสายไฟที่ยุ่งเหยิงด้วยความโกรธ พร้อมกับความอาฆาตในดวงตาของเขา ตอนที่ณิชาหนีไม่ทัน เขาคว้าคอเธอด้วยมือทั้งสองข้างแล้วยกเธอขึ้น

“ไปให้พ้น ปล่อยฉัน ไอ้สารเลว...” ณิชาถูกรัดคอ เธอหายใจลำบาก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเตะขาสุดแรง เพื่อเตะชายคนนั้น

แต่ชายร่างสูงผอมยกณิชาขึ้น ราวกับนกอินทรีที่ยกไก่ และสามารถควบคุมท่าทางของเธอได้

ภาพในรูม่านตาของภูมิภัทรเริ่มพร่ามัว เขานอนอยู่บนพื้น เขาค่อยๆ พูด “ปล่อย...เธอ...”

“อยากให้ฉันปล่อยใช่ไหม? ได้สิ ฉันจะยอมทำตามคู่ที่น่าสงสารอย่างพวกแก…” ชายร่างสูงผอมบางเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย และรอยยิ้มนั้นกลับดูร้ายกาจยิ่งขึ้นไปอีก

ณิชาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตามมาด้วยชายร่างสูงผอมที่จู่ๆ ก็ยกณิชาขึ้นสูง จากนั้นจึงกระแทกเธอไปที่ด้านข้างของกล่องสินค้า

ปัง...

โครม

ณิชาตกลงบนกล่องสินค้า และกล่องสินค้าก็ทรุดตัวลงพร้อมกับแรงกระแทก และตกลงมาทับบนตัวณิชา

เส้นประสาทที่บอบบางที่สุดถูกกระตุ้นอย่างกะทันหัน ณิชานอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด

เธอทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นมองชายร่างสูงผอมบางด้วยสายตาของสัตว์ร้ายตัวน้อยอย่าสิ้นหวัง

นัยต์ตาของเขาแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและความเศร้าโศก และมีความรู้สึกของการกดขี่ที่มองไม่เห็น

ชายร่างสูงผอมบางรู้สึกใจสั่นอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเห็นภาพนี้

“บัดซบ กล้าดียังไงมาจ้องฉันแบบนี้” เขาตบณิชา

ณิชาเอียงศีรษะ เลือดไหลออกมาจากปากของเธอ ดวงตาสีดำและขาวสลับกันไปมา มีภาพซ้อนมากมาย เธอค่อยๆ พูดทีละคำ “ฉันจำหน้าแกได้ ท่าที่ดีเอาฉันให้ตาย! ไม่เช่นนั้น ถ้าไม่ตาย ฉันจะเอาคืนแกสิบเท่าร้อยเท่าแน่...”

หลังจากที่ชายคนนั้นได้ยินประโยคนี้ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างเกินจริง “ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงจะกลัวจริงๆ รอแกมีโอกาสได้มีชีวิตรอดค่อยว่ากัน! ฉันจะบอกให้ นายบอกไว้แล้ว ว่าจะเอาแกไปขายที่ต่างประเทศ ใครบอกให้แกไปยุ่งกับผลประโยชน์ของคนอื่นล่ะ และนี่คือจุดจบ!”

เมื่อคำพูดนั้นจบลง ชายผู้นั้นก็แสดงรอยยิ้มชั่วร้ายให้ณิชาอีกครั้ง...

“ยังไงแกก็ต้องถูกเอาไปขาย ฉันมาลองชิมก่อนดีกว่า ถ้าแกดูแลฉันอย่าดี บางทีฉันอาจจะทำให้มันจบๆ ไปไวๆ…”