กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 486

ภูมิภัทรเห็นความสิ้นหวังในดวงตาของณิชา ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เขาไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งมาจากไหน เขาพยายามลุกขึ้นจากพื้นอีกครั้งเหมือนสัตว์ร้ายที่บ้าคลั่ง และกระแทกชายร่างสูงผอมออกไป เขาใช้เข่าทับอยู่บนหน้าท้องของชายคนนั้น ศีรษะของชายคนนั้นถูกประกบอยู่ระหว่างมือที่ถูกมัดไว้

ทั้งสองตัวติดกันทันที และไม่มีใครสามารถกำจัดอีกคนหนึ่งได้เลย!

“ณิชา รีบหนีไป” ภูมิภัทรตะโกนไปทางณิชาอย่างรวดเร็ว

หัวใจที่สิ้นหวังของณิชาก็กลับคืนมาอีกครั้ง!

“ไม่ คุณรอฉันก่อน ฉันจะไปกับคุณ...”

เมื่อเห็นว่าภูมิภัทรและชายร่างสูงผอมกำลังพัต่อสู้กัน เธอรีบหยิบแท่งเหล็กขึ้นมาจากพื้นแล้วตีไปที่ชายร่างสูงผอม “ไปตายซะ! ไอ้สัตว์ประหลาด! ไอ้สัตว์ประหลาด!”

ชายร่างสูงผอมบางรับหมัดติดต่อกันหลายครั้ง เขาก็เวียนหัวเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ดึงร่างของภูมิภัทรออกอย่างแรง และพลิกตัวกลับอย่างกระฉับกระเฉง ภูมิภัทรจึงจับเขาไว้ด้านบนและตัวเขาเองอยู่ด้านล่าง

ครั้งสุดท้าย ณิชาเกือบจะฟาดไปที่ภูมิภัทร แต่โชคดีที่เขาหยุดทันเวลา

ภูมิภัทรรู้ดีว่าเขาจะไม่สามารถแยกจากชายร่างสูงผอมคนนี้ได้ชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงตะโกนใส่เธอ “หนี! หนีไปเร็ว ปล่อยผมไว้คนเดียว...”

“ไม่ ฉันจะปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวได้ยังไง รอฉันก่อน ฉันจะหาวิธีแยกคุณออกจากมัน…” ดวงตาของณิชาแดงก่ำด้วยความกังวล เธอกำแท่งเหล็กไว้ในมือของเธอ ขนเธอลุกไปทั้งตัว

“ตอนนี้ผมเป็นแค่ภาระ วิ่งไปได้ไม่ไกล! ถ้าคุณหนีออกไปได้ คุณหาคนมาช่วยผมได้ หากเราอยู่ด้วยกันที่นี่ พวกเราจะตายกันหมด หนีไป! ผมจะปล่อยไอ้คนนี้ไปเฉย ๆ ไม่ได้... “ ภูมิภัทรพูดกับณิชา ร่างกายของเขาตึงเครียดถึงขีดสุดแล้ว

ตอนที่จะถูกพาตัวมาที่นี่ เขาไม่ได้หมดสติไป และเขารู้ว่าคนลักพาตัวยังมีคนอื่นอีก

ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกมันไปทำอะไร บางทีอาจจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ...

การออกจากที่นี่คือสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด และไม่ควรรอช้าอีกต่อไป!

ดวงตาของณิชาเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด เธอรู้ว่าภูมิภัทรกำลังใช้ชีวิตของเขาเพื่อซื้อเวลาให้เธอหลบหนี

เมื่อมองดูชายร่างสูงผอม เธอทนความกังวลและความเจ็บปวดอย่างรุนแรง และวิ่งไปที่ประตูโดยไม่ลังเล...

เธอต้องพาใครซักคนกลับมาเพื่อช่วยเขา!

ในขณะที่ ณิชากำลังเปิดประตู กระสุนก็พุ่งผ่านผมของเธอไป เธอรู้สึกร้อนที่แก้มของเธอ เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ มีคนลักพาตัวอีกคนที่กลับมาและพุ่งเข้าหาเธอ และได้ยิงปืนเพื่อขู่เธอ!

ณิชาหยุดนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่ผู้ลักพาตัวอีกคนถือปืนจ่อที่หัวของณิชา และบังคับให้เธอกลับเข้าไปช้าๆ

เมื่อภูมิภัทรเห็นภาพนี้ จิใจเขาว้าวุ่น แล้วเขาก็ได้ยินเสียงคนลักพาตัวตะโกนว่า “ปล่อยเพื่อนของฉัน ไม่งั้นฉันจะส่งเธอไปตายทันที!”

ภูมิภัทรกัดฟันและปล่อยมือจากชายร่างสูงผอมบาง

ทันทีที่ชายร่างสูงผอมเป็นอิสระ เขาก็ต่อยและเตะที่ภูมิภัทรอีกครั้ง

ภูมิภัทรเสียเลือดมากเกินไป การมองเห็นของเขาพร่ามัวอีกครั้ง และในที่สุดก็สลบไป...

“ขอโทษ...” เขาพึมพำคำสุดท้ายออกมา

“คุณภูมิ---” ณิชาตกใจ เสียงของเธอก็แหลมมาก “ตื่นสิ อย่าตาย! คนที่ขอโทษควรเป็นฉัน คุณยังหาคู่หมั้นของคุณไม่เจอเลย...”

“ฮ่าฮ่า ยังเป็นห่วงผู้อื่นอีก เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ!” ชายร่างสูงถ่มน้ำลายอย่างโหดร้าย พูดกับโจรอีกคนว่า “พี่ใหญ่ รูปร่างผู้หญิงคนนี้ดีมากๆ อกก็ฟู ก้นก็งอน ยังไงสุดท้ายก็ต้องเอาเธอไปขาย พี่ลอง…สนุกกับเธอก่อนไหมล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำพูด ผู้ลักพาตัวที่ดุร้ายก็ผิวปาก แทนที่เขาจะเล็งปืนไปที่ณิชา เขากลับยิงอีกนัดไปที่ขาของภูมิภัทร!

ภูมิภัทรเป็นลม แต่ถูกปลุกให้ตื่นโดยทันทีด้วยสิ่งนี้

“หยุดนะ หยุด อย่าทรมานเขา...” ณิชาหน้าแดงและรีบวิ่งไปที่ผู้ลักพาตัว พยายามคว้าข้อมือของเขาและหยุดการเคลื่อนไหว แต่นิ้วชี้ของชายคนนั้นกดลงไปที่ไกปืนอีกครั้ง ทำท่าเหมือนจะยิงอีกครั้ง เธอจึงต้องหยุดลงกะทันหัน

“ถอดเสื้อผ้าของแกออก” ชายคนนั้นสั่งอย่างชั่วร้าย “ถ้าไม่อยากให้ฉันทรมานเขา ก็ถอดเสื้อผ้าออก และสนุกกับเราสองพี่น้อง...”

ในชั่วพริบตา ต่อให้ฟ้าดินสลายมันก็เทียบกับสิ่งนี้ไม่ได้