กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 489

“ถ้าอยากให้ผมปล่อยตัวหลานสาวสุดที่รักของคุณแม่ ก็เซ็นสัญญานี้โดยเร็ว!” พิภพนั่งบนโซฟาโดยไขว้ขาและผลักสัญญาที่เขาเขียนไว้ตรงหน้าศิริจันทร์

มีบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งสองคนยืนอยู่ข้างเขา พวกเขาชั่วร้ายมาก

ตอนที่ศิริจันทร์ขึ้นไปบนเรือ เธอถูกเตือนไม่ให้พาใครมาด้วย ดังนั้นในตอนนี้เธออยู่คนเดียว ยืนอยู่ตรงข้ามพิภพ

ถึงกระนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับพิภพที่ดูแข็งแกร่งและบอดี้การ์ดของเขา เธอไม่ได้แสดงความกลัวใดๆ ออกมา

เมื่อชำเลืองมองสัญญาโดยคร่าวๆ ก็เห็นว่าทรัพย์สินทั้งหมดของเธอถูกโอนไปยังชื่อของพิภพ

ศิริจันทร์เจ็บปวด เธอพยายามเกลี้ยกล่อมครั้งสุดท้าย “...ภพ อย่าหมกมุ่นอยู่กับมันอีกต่อไป! แค่ตอนนี้แกยอมแล่อยณิชาและกลับใจ ฉันจะไม่เอาเรื่องที่ผ่านมา ถ้าแกยังเป็นลูกชายคนที่สองของฉัน และยังเป็นท่านรองที่สง่างามของตระกูลรุ่งโรจน์…”

“ฮ่าฮ่า ท่านรองที่สง่างาม?” พิภพเหมือนได้ยินเรื่องตลก เขาหัวเราะจนตัวสั่น “ตอนที่อยู่ในบริษัท ผมถูกพวกคุณข่มเหง่ อยู่ข้างนอกก็ถูกพี่ใหญ่หัวเราะเยาะ ผมสง่างามตรงไหน นี่ยัยแก่ ให้เวลาคุณสิบวินาที ถ้าไม่เซ็น ฉันจะฆ่าหลานสาวของคุณ!”

เมื่อพูดจบ เขายิ้มอย่างชั่วร้าย และใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดมากๆ

ลมทะเลบนดาดฟ้านั้นหนาวเย็น...

ศิริจันทร์แก่และอ่อนแอ ไม่นานเธอก็ทนไม่ไหว เธอตัวสั่นเทา

เธอกัดฟันของเธอ “ได้ แกอยากให้ฉันเซ็น งั้นฉันก็ต้องรู้ก่อนว่าณิชาปลอดภัย แกให้เธอพูดกับฉันหน่อย แล้วฉันจะพิจารณา!”

“เห็นแก่ที่คุรแม่เชื่อฟัง ผมจะให้คุณแม่ได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของหลานสาวของคุณแม่...” พิภพหัวเราะเยาะอย่างได้ใจ

ลักพาตัวเหล่านั้นล้วนแต่เป็นบุคคลอันตรายที่ฆ่าคนมามากมาย พวกเขาต้องสูญเสียการควบคุมเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น

เมื่อเธอได้ยินเสียงอันเจ็บปวดของหลานสาวของเธอขอความเมตตา เธอก็จะเซ็นมันทันที

พิภพคิดอย่างมั่นใจและกดโทรไปหาผู้ลักพาตัว

ตุ๊ด...ตุ๊ด...ตุ๊ด...

โทรศัพท์มือถือของผู้ลักพาตัวดังขึ้นเป็นเวลานาน แต่ไม่มีใครรับสาย

พิภพขมวดคิ้ว ตอนแรกเขาคิดว่าสัญญาณบนทะเลไม่ดี เขาเปลี่ยนมุมและเครือข่ายแล้วโทรอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครรับ

ศิริจันทร์อดไม่ได้ที่จะประหม่า “แกบอกว่าณิชาอยู่ในมือคุณไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่มีใครรับสาย แกทำอะไรกับเธอ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม เธอเป็นลูกสาวของวี หลานสาวแท้ๆ ของแก!”

“หุบปาก!” พิภพก็ร้อนรน เขาขอโทรศัพท์มือถือของบอดี้การ์ดทันทีและโทรหาผู้ลักพาตัวต่อไป

ครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งวางสายไปอัตโนมัติ ก็ไม่มีใครรับ

เกิดอะไรขึ้น?

ตอนนี้เขาให้แค่เงินมัดจำแก่ผู้ลักพาตัวเท่านั้น และยังไม่มีการจ่ายเงินที่เหลือ พวกเขาคงไม่ไม่น่าเชื่อขนาดนั้นหรอก...

“คุณแม่แอบทำอะไรหรือเปล่า” พิภพหันไปมองศิริจันทร์ และถามอย่างระมัดระวัง “คุณแม่จงใจขึ้นเรือคนเดียวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผม และใช้โอกาสที่จะหาคนไปช่วยณิชาใช่ไหม? ผมประเมินคุณแม่ต่ำไปจริงๆ แต่วันนี้คุณแม่ต้องเซ็นสัญญา ต่อให้ไม่เซ็นก็ต้องเซ็น!”

“แกกำลังพูดเรื่องอะไร” หัวใจของศิริจันทร์ทรุดลง “ณิชาไม่อยู่ในมือแกแล้ว?”

“จับเธอเซ็นชื่อ!” พิภพคิดว่าตอนนี้ศิริจันทร์กำลังแสร้งทำเป็นโง่ ดังนั้นจึงชิงลงมือก่อน ยังไงก็ไม่มีใครอยู่บนเรือสำราญ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้หญิงชราเซ็นชื่อ

เขาขยิบตาให้บอดี้การ์ด

บอดี้การ์ดก้าวไปข้างหน้าทันที ก่อนจะบังคับเอาปากกาไว้ในมือของศิริจันทร์ จากนั้นจึงจับมือเธอเซ็นทีละตัว นี่แทบจะบังคับให้เธอเขียน

การกระทำนั้นโหดร้ายมาก โดยไม่สนใจว่าเธอที่มีอายุเจ็ดสิบแล้ว

พวกเขามีจุดประสงค์เดียวเท่านั้น: เซ็นชื่อ

มือขวาของศิริจันทร์ถูกบอดี้การ์ดจับไว้ กระดูกข้อมือของเธอก็เจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว เธอดึงมือไม่ออก “ไปให้พ้น อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ฉันจะเซ็นเอง... “