กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 490

พรืด...

เสียงใบพัดจากระยะไม่ใกล้ไม่ไกล

ทันทีที่พิภพเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นเฮลิคอปเตอร์สีดำ 2 ลำบินตรงไปยังเรือสำราญ ที่ประตูห้องโดยสาร ชายในเสื้อเชิ้ตถือปืนไรเฟิลเล็งมาที่เขา!

เท้าของพิภพสั่นและเขาเกือบจะล้มลงด้วยความอับอาย

“บอส ระวัง...” บอดี้การ์ดอีกคนไปรีบช่วยพยุงพิภพ

ศิริจันทร์มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เฮลิคอปเตอร์สองลำบินวนและกำลังลงมา และบุคคลนั้นก็คือเวธัส!

“คุณยาย คุณยาย! เรามาแล้ว!” เวธัสยังคงยืนอยู่ข้างณิชา ณิชาสวมเสื้อแจ็กเก็ตยาวหนาและห่อตัวแน่น เธอโบกมือให้เธอ

เป็นไปอย่างที่คิดเวธัสได้ช่วยชีวิตณิชา

ศิริจันทร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตราบใดที่ณิชายังสบายดี คนแก่อย่างเธอก็มีชีวิตมามากพอแล้ว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ พิภพก็ได้สติในทันที เขาหยิบมีดออกมาและจ่อไปที่บนคอของศิริจันทร์ ก่อนจะลากเธอไปที่ขอบราวบันได โดยหันหน้าไปทางเฮลิคอปเตอร์ และซ่อนศีรษะไว้ข้างหลังศิริจันทร์...

ทันใดนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็ลงจอดบนดาดฟ้า

เชือกถูกหย่อนจากเฮลิคอปเตอร์อีกลำ และเอกก็ลงมาพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา...

คนมากมายล้อมพิภพและพวกเขาไว้อย่างรวดเร็ว

บอดี้การ์ดของพิภพตัวสั่นด้วยความกลัว

พิภพซ่อนตัวอยู่ข้างหลังศิริจันทร์อย่างขี้ขลาดและตะโกนว่า “อย่าเข้ามา! อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาอีก ไม่งั้นฉันจะฆ่ายัยแก่นี่!”

“คุณลุง…” ณิชาระงับความโกรธแค้นในใจ และโน้มน้าวเขา “ปล่อยคุณยายไป คุณยายไม่รู้เรื่องอะไร...”

“เธอไม่รู้แล้ว แล้วใครล่ะที่รู้เรื่อง? แกหรอ แกออกไปแล้ว ทำไมถึงกลับมาอีก! ถ้าแกไม่ปรากฏตัว ส่วนแบ่งทรัพย์สินของกานต์รวีจะตกเป็นของฉันและพี่ใหญ่ในไม่ช้าก็เร็ว ..”

“ภพ อย่าทำผิดพลาดอีกเลย!” ศิริจันทร์ถูกรัดคอไว้ ใบหน้าของเธอแดง “แม้ว่าณิชาจะไม่กลับมา ฉันจะเอาทรัพย์สินของวีไปสร้างมูลนิธิการกุศล เพื่อเติมเต็มหัวใจของวีที่รักในการทำกุศล...”

“ยังกล้าพูดอีกว่าไม่ลำเอียง! กานต์รวีเสียชีวิตไปกว่า 20 ปีแล้ว เธอถึงกับละทิ้งครอบครัวของเธอเพื่อไปหาผู้ชายคนหนึ่ง แม่ยังเต็มใจที่จะนำเงินจำนวนมากไปเติมเต็มความฝันในการทำกุศลของเธออีก แล้วผมล่ะ? ผมสมควรได้รับแค่นั้นเหรอ...”

ยิ่งพิภพพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตื่นตระหรกมากขึ้นเท่านั้น สิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดคือความลำเอียงของศิริจันทร์ที่มีต่อเขา

มือเขาสั่น ปลายมีดจ่อที่คอของศิริจันทร์

เลือดเปื้อนผิวขาวของศิริจันทร์ เธอเคยถูกจับเป็นตัวประกันมาก่อน คราวนี้เธอจึงสงบแล้วพูดว่า “ฉันไม่ให้แกเพราะแกเก็บมันไว้ไม่ได้! ฉันต้องพูดยังไงถึงจะเข้าใจ”

“ผมไม่เข้าใจ และไม่อยากเข้าใจ!”

ณิชาเห็นว่าคอของศิริจันทร์ถูกมีดบาด เธอตะโกนอย่างร้อนรน “คุณลุง คนที่ลุงเกลียดคือฉัน! ฉันขโมยทรัพย์สิน ฉันไม่ควรกลับมา ฉันจะให้เงินลุงทั้งหมด ลุงปล่อยคุณยายไปเถอะ คนที่นี่เยอะขนาดนี้ หนีไม่พ้นหรอก...”

“ใครบอกว่าฉันจะหนี? ในเมื่อฉันกล้าที่จะทำ ยังไงฉันก็ไม่ขี้ขลาด!” พิภพคิดถึงลูกสาวของเขาที่อยู่ต่างแดน

เขาจนมุมแล้ว และเขาทำได้เพียงหาวิธีที่จะได้อะไรเพิ่มเติมจากเธอ

หากตระกูลรุ่งโรจน์มีบุตรธิดาน้อยลง ความน่าจะเป็นที่จะได้มรดกเพิ่มขึ้นก็มีมากขึ้น...

ดังนั้น พิภพจึงขอให้บอดี้การ์ดขว้างปืนพกไปตรงหน้าณิชา “แกเอาแต่บอกว่าเป็นคนกตัญญู แค่แกฆ่าตัวตาย ฉันจะปล่อยเธอ เอายังไง?”

“ไม่ ณิชา อย่ารับปากเขา!” เมื่อเห็นสิ่งนี้ ศิริจันทร์กังวลมากจึงรีบตะโกนบอกณิชาว่า “แม้ว่าเธอจะฆ่าตัวตายจริงๆ เพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อ เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันไปหรอก! ฉันแก่มากๆ แล้ว แต่เธอห้ามเป็นอะไร...”