กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 498

ณิชาเคี้ยวอาหารในปากของเธอ เมื่อเธอได้ยินคำพูดของประเสริฐ เธอก็รีบกลืนอาหารในปากของเธอและถามติดตลกว่า “เขาทำอะไรที่ทำให้ฉันเสียใจหรอ คุณปู่ คุณไม่ได้คิดที่จะวางแผนหาผู้หญิงคนอื่นให้เขาใช่ไหมคะ?”

“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น” กรามของประเสริฐขยับเล็กน้อย และมันก็ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย “ฉันหมายความว่าถ้าเวธัส...เจ็บป่วย แต่มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของเธอในตอนนี้ เธอจะรังเกียจไหม”

“เจ็บป่วย ป่วยเป็นโรคอะไร?”

“เรื่องมันยาว และเป็นสิ่งที่ฉันก่อขึ้นตอนวัยรุ่น” ประเสริฐถอนหายใจอย่างแผ่วเบา

ตอนนี้ณิชาอยู่ในตระกูลนี้แล้ว เขาจะไม่ได้ปิดบังเธออีกต่อไป

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกไป ไม่ช้าก็เร็ว ศิริจันทร์ก็คงบอกกับณิชาก่อนงานแต่งงาน

เขาบอกณิชาว่ามีคนวางยาพิษเขาเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่ทำร้ายลูกหลานของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ น้ำตาของเขาไหลออกมาเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้

“เวธัสถือว่าโชคดี ตอนที่เขาเกิด ยาพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทีมงานได้พัฒนายาแก้พิษขึ้น แต่บางครั้งอาการจะกำเริบ ซึ่งเจ็บปวดมากๆ บางทีฉันพูดอาจไม่สมจริง แต่ลูกชาย หลานชายบางคน ทนไม่ได้กับความเจ็บปวดแบบนี้ พวกเขาจะฆ่าตัวตายเพื่อหนีความทุกข์ทรมาน...”

ตะเกียบในมือของเขาล้มลงกับโต๊ะจนเกิดเสียงอันดัง

มีคำหนึ่งที่เรียกว่าต้องเจอกับตัว เมื่อณิชาฟังที่ประเสริฐเล่า มันก็เหมือนกับย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน เธอเห็นเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนปัณณ์ เขามีตาสีแดงเข้ม เอามือจับหัวไว้ และยังคงเอาศีรษะฟาดกำแพงเพราะความเจ็บปวด...

กระแทกจนสลบไปถึงจะยอมหยุด!

หัวใจของนางตึงขึ้นครู่หนึ่ง การมองเห็นของนางเริ่มเบลอมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอเกือบจะคำรามด้วยดวงตาสีแดง

“จะไปหาเรื่องผู้หญิงคนนั้นทำไม ทำไมไม่ปกป้องลูกหลานให้ดีๆ และยายของฉัน เธอถูกคุณทำร้ายอย่างแรง ที่คุณอยู่ในโลกนี้เพื่อทำร้ายผู้อื่นและตัวคุณเอง! คนอย่างคุณ ไม่สมควรได้รับการอภัยตลอดชีวิต สมควรที่จะอยู่ในความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต...”

ประเสริฐฟังคำด่าของเธอ ริมฝีปากของเขาก็บิดเบี้ยว แต่เขาไม่สามารถแก้ตัว

น้ำตาไหลรินมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็ก้มตัวลงเหมือนชายชรา และพูดได้เพียงสามคำนี้อย่างดื้อรั้น “ฉันขอโทษ...”

“ขอโทษแล้วมีประโยชน์อะไร จะชดใช้ให้คุณยายได้เหรอ เรื่องสารพิษในร่างกายของเวธัสมันจะถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ไหม แล้วปัณณ์กับอรัลล่ะ พวกเขามีเหมือนกันใช่ไหม!” ณิชารู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

เธอคิดว่าเธอได้ก้าวไปสู่ความสุขแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่ามีระเบิดยักษ์ที่มองไม่เห็นซ่อนอยู่ข้างเธอ ซึ่งจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

ถ้าปัณณ์กับอรัลมีไวรัสนี้ในร่างกายด้วย พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในอนาคต เธอกลัวว่าเธอจะคิดที่จะฆ่าประเสริฐจริงๆ...

เธอไม่กลัวที่จะถูกดูหมิ่นและเหยียบย่ำ และไม่กลัวที่จะถูกคุกคามและทำร้าย

แต่มีเพียงเด็กน้อยเท่านั้นที่เป็นจุดสำคัญของเธอ!

ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธ เธอกินอาหารเช้าไม่ได้เลย ณิชาลุกขึ้นทันทีและเดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว เธอมองดูเด็กน้อยสองคนที่ไม่คุ้นเคยกับโลกและกำลังเล่นอยู่ เธอพยายามไม่ร้องไฟ้ แต่ไม่สามารถกดทับอารมณ์นั้นได้เลย!

เรื่องใหญ่เช่นนี้ ทำไมเวธัสไม่บอกเธอ?

ไม่นานมานี้ เวธัสยังคงส่งเด็กน้อยสองคนไปโรงพยาบาลโดยบอกว่าไปตรวจร่างกายและเอาเลือดไปตรวจสอบว่ามีไวรัสในร่างกายหรือไม่?

เด็กน้อยตระหนักดีถึงความผิดปกตินี้ เขาโยนหุ่นจำลองสไปเดอร์แมนในมือทิ้ง แล้วมองมาที่เขาด้วยใบหน้าเล็กๆ ที่อ่อนโยน “ใครทำให้หม่ามี๊ร้องไห้?”

“ไปเก็บของ หม่ามี๊จะพาหนูกลับบ้าน!” ณิชาอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว ทุกครั้งที่เธอมาที่บ้านหลังนี้ เธอผิดหวังทุกครั้ง คำพูดที่เลวร้ายทั้งหมดถูกส่งไปที่ประเสริฐแล้ว

“ณิชา อย่เพิ่งไป” ประเสริฐวิ่งไล่ตามเขา เธอปาดน้ำตาออก และกล่าวด้วยความรู้สึกผิดว่า “ฉันรู้ว่านี่เป็นความผิดของฉันทั้งหมด แต่มันเกิดขึ้นแล้ว เธอพาลูกสองคนไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เวธัสยังมีห้องทดลองส่วนตัวใน...”