กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 500

น้ำตาของณิชายังคงไหลลงมา และมือของเธอก็โอบรอบเอวที่แข็งแรงของเขาไว้แน่น

“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้อยากจะอารมณ์เสียใส่คุณเลย ฉันไม่ได้รังเกียจคุณ...” เธอพึมพำ เสียงของเธอฟังดูนุ่มนวล “ฉันแค่ยอมรับไม่ได้ว่าปัณณ์และอรัลอาจจะป่วยหนัก”

ตระกูลสนธิไชยมีลูกหลานที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวและฆ่าตัวตายอย่างกะทันหัน!

มันจะเจ็บปวดแค่ไหน...

ในฐานะแม่ ความหวังสูงสุดของเธอคือลูกสองคนของเธอเติบโตอย่างแข็งแรงและปลอดภัย

ณิชาลูบหลังเขาอย่างสงสาร “ฉันเห็นแก่ตัวเกินไป เห็นได้ชัดว่าคุณก็เป็นเหยื่อ คุณอยู่ในความเจ็บปวดแล้ว แต่ฉันยังต้องการยัดเยียดความเศร้าให้กับคุณอีก”

เวธัสตัวแข็งทื่อไปหมด ทำให้หัวใจของเขาพองขึ้นอีกครั้ง และอารมณ์ของเขาก็อบอุ่นขึ้นเช่นกัน

แค่ได้ยินคำว่า “เหยื่อ” ก็ให้กำเนิดความถ่อมตนเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณสงสารผมเหรอ? ก็จริง ผมน่าสงสาร...” โรคแปลกๆ แบบนี้เกิดตั้งแต่แรกเกิด ถึงแม้จะถูกควบคุมไว้อย่างดี แต่ก็ยังมีอันตรายซ่อนเร้นอยู่

สิ่งที่เศร้าที่สุดคือลูกชายและหลานชายของเขาจะติดโรคนี้ทั้งหมด

“ไม่!” ณิชารีบส่ายหัวและมอบความอบอุ่นของร่างกายของเธอให้แก่เขา “คุณให้ความหวังแก่ฉันตอนที่ฉันหมดหวัง คุณอยู่กับฉันตอนที่ฉันหมดหนทาง และคุณปลอบฉันตอนที่ฉันเศร้า คุณอยู่ตรงนั้นเสมอ คุณมีความหยิ่งทะนงที่สุดในโลก และก็มีจิตใจที่อ่อนโยนที่สุดในโลกด้วย ฉันรักคุณ ไม่ได้สงสารคุณเลย...”

ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกเป็นห่วงคุณ

เธอจับเอวเขาไว้เป็นเวลานานและไม่ปล่อยมือ แต่เวธัสปล่อยให้เธอจับเขาแบบนี้ เขาหลับตาลงอย่างเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆ จับมือเล็กๆ ที่ขาวและอ่อนโยนของเธอ เขาเม้มปากแน่นและไม่พูดอะไรในความเงียบ

……

ระหว่างรอผลการทดสอบของเด็กน้อยสองคน ณิชาก็กระสับกระส่ายทั้งกลางวันและกลางคืน

นอกจากนี้ เธอได้ฆ่าคนลักพาตัวด้วยมือของเธอเอง ในตอนกลางคืน เธอก็ฝันร้าย เธอฝันว่ามีชายเปื้อนเลือดมาขอชีวิตจากเธอ

ตั้งแต่พิภพก่อกบฏ ศิริจันทร์ก็ขอให้ใครซักคนสร้างห้องพระในคฤหาสน์

เธอมักจะมาที่นี่เพื่อบูชาพระพุทธเจ้าเมื่อไม่มีงานทำ

ณิชาคุกเข่าบนฟูก โค้งคำนับไปที่พระพุทธรูปสีชมพู และขอพร ขอแค่เวธัสและลูกๆ ของเธอปลอดภัย เธอยอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อแลกเปลี่ยนชีวิตเพื่อสุขภาพของพวกเขา

ณิชาอยู่ในห้องพระนานกว่าครึ่งชั่วโมง เมื่อเธอลุกขึ้น เข่าของเธอก็ชาเนื่องจากการคุกเข่านานเกินไป และเธอเกือบจะสะดุดล้มลงไปข้างหน้า

โชคดีที่มีมือช่วยเธอทันเวลา ณิชามองไปที่ชายที่ช่วยเธอ เธอได้กลิ่นโคโลญจางๆ เธอพูดด้วยความประหลาดใจว่า “พี่ชาลี?”

ชาลีช่วยพยุงณิชานั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างๆ เขาดูดีขึ้น และมีความเป็นห่วงของพี่ชายที่มีต่อน้องสาวเพิ่มขึ้น เขาเกลี้ยกล่อมเธอ “พี่เห็นว่าเธอกระสับกระส่ายตั้งแต่บ่าย แต่ที่จริงแล้ว ทุกอย่างมีทางออก อย่าแบกภาระทั้งหมดไว้กับตัวเอง เด็กดี มันไม่ใช่ความผิดของเธอ”

ณิชายกริมฝีปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ ฉันก็ไม่อยากแบกภาระไว้ แต่วันนั้นฉันฆ่าคน ฉันฝันร้ายทันทีที่หลับตา และฉันจะออกไปเดินเล่นถ้าทำนอนไม่หลับ”

ปล่อยให้เธอรู้สึกว่าเธอฆ่าคน ทุกอย่างเลยไปลงที่ลูกของเธอ

“ณิชา เธอคิดแบบนั้นก็ไม่ถูก ชายคนนั้นเป็นอาชญากร มือเปื้อนเลือดคนมากมาย การฆ่าเขาเหมือนได้ช่วยคน ถ้าช่วยต่อไปในอนาคตเขาอาจทำร้ายคนอื่น ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว” ชาลีเลิกคิ้วติดตลกเพื่อคลายบรรยากาศเคร่งขรึม

ณิชากำลังจะตลกเพราะถูกเขาหยอกล้อ