กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 551

ณิชาไม่ฟังเขา ถ้าไม่หนีลูกของเธอก็จะตาย

ณิชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสอง เธอเดิมทีคิดที่จะขังตัวเองเอาไว้ภายในห้อง ยื้อเวลาเอาไว้แล้วค่อยคิดหาวิธีอื่น แต่ใครจะไปรู้ว่าตรงทางเดินชั้นสองมีคนรับใช้สองคนเดินตรงมาพอดี……

“จับเธอไว้！”เวธัสกดเสียงต่ำ พูดออกคำสั่งกับคนรับใช้ทั้งสองคน “คุณท่านสั่งแล้วว่าให้ฉันพาตัวเธอกลับไป”

คนรับใช้ทั้งสองคนหันมองหน้ากัน ก่อนจะหันมองไปยังตุ๊ก เพื่อขอสัญญาณ

ตุ๊กก็พยักหน้าอย่างยากลำบาก “ทำตามที่คุณผู้ชายบอก ขวางรั้งคุณผู้หญิงเอาไว้”

คนรับใช้ทั้งสองคนอ้าแขนออกทันที ขวางรั้งตรงทางเดินเอาไว้ได้อย่างรัดกุมพอดี ณิชาพอเห็นแบบนี้ ตอนนี้ต่อให้เธอคิดอยากที่จะกลับไปที่ห้องก็กลับไปไม่ได้แล้ว ทำได้แค่ต้องกัดฟันวิ่งขึ้นไปชั้นบนเท่านั้น……

ไม่นานก็วิ่งมาถึงระเบียงชั้นบนสุด

ระเบียงชั้นบนสุดเป็นเรือนดอกไม้ ปกติแล้วหญิงชราจะชอบเดินเล่นข้างบนมาปรับสภาพจิตใจของตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อที่จะคำนึงถึงความสะดวก ชั้นบนสุดก็เลยมีลิฟต์ที่สามารถลงไปยังชั้นล่างได้โดยตรงอยู่หนึ่งตัว

เมื่อตะกี้ตอนที่อยู่ที่ห้องโถงเธอก็แทบจะไม่มีโอกาสวิ่งผ่านเวธัสออกไปข้างนอกห้องโถงเลย ทำได้แค่เอาความหวังไปฝากไว้ที่ลิฟต์ตัวนั้นแล้วเท่านั้น

แต่พอเธอมาถึงแล้วจึงได้พบว่า วันนี้ลิฟต์อยู่ระหว่างการซ่อมแซมพอดี กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ……เธอไม่มีที่ให้หนีแล้วนั่นเอง

เธอถูกบังคับให้หยุดฝีเท้าลง เนื่องจากวิ่งหนีอย่างรีบร้อนเกินไป หน้าผากก็เลยเริ่มมีเหงื่อไหลออกมา เธอหันหน้ามองไปยังเวธัสที่ไล่ตามมา เมื่อเทียบกับสภาวะที่ยากลำบากของเธอแล้ว เวธัสราวกับเดินเล่นอยู่ในลานกว้าง ท่าทางทั้งเกียจคร้านและผ่อนคลายสบายๆ

“ณิชา มานี่”เวธัสมองณิชาราวกับสัตว์ป่าที่ติดกับดัก ในใจนอกจากความตื่นตระหนกเสียใจแล้วมากไปกว่านั้นยังมีความโกรธอีกด้วย

ณิชาถูกเสียงของเขาทำให้ตกใจ เท้าก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว ชนกับรั้วระเบียงที่อยู่ชั้นบนสุด “คุณอยู่ให้ห่างจากฉันนะ！”

“ผมอยู่ห่างจากคุณได้ ขอแค่คุณเชื่อฟังผม……”

“เชื่อฟัง? เชื่อฟังให้ไปเอาลูกออกน่ะเหรอ！”ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ป่านนี้เธอก็อาจจะหาข้ออ้างหนีออกนอกประเทศไปตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ให้เขาได้รู้ว่าเด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่อีกตลอดไป

เธอรีบร้อนลนลานจนโทนเสียงเปลี่ยน ผสมปนเปกับเสียงสะอึกสะอื้น “คุณอย่ามาบังคับฉันอีกเลย ถ้ายังบีบบังคับฉันอีกฉันจะกระโดดลงไปจากตรงนี้ซะ！”

พูดจบ ณิชาก็ปีนข้ามระเบียงทันที ยืนอยู่บนระเบียงที่มีความกว้างไม่กี่สิบเซนติเมตร

ลมพัดผ่านมา พัดร่างกายของเธอแกว่งไกวไปมา

เวธัสหายใจไม่เป็นจังหวะ

ศิริจันทร์เพิ่งขึ้นมาจากชั้นล่าง ก็ได้ยินณิชาบอกว่าจะกระโดดตึก เปลือกตาปลิ้นออกมา เธอรีบพูดขึ้นทันที “ณิชา หลานทำอะไร? รีบลงมาเร็วเข้า พวกเรามีเรื่องอะไรก็คุยกันดีๆก็ได้”

แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่ชั้นสูงอะไร แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ตั้งเจ็ดแปดเมตรเชียวนะ

ถ้ากระโดดลงไปทั้งอย่างนี้จริงๆ แล้วถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา เธอจะไปหาณิชาคนที่สองจากที่ไหนได้อีก?

“หนูเองก็อยากจะคุยดีๆนะคะ แต่พวกคุณยายให้โอกาสหนูได้คุยดีๆไหมล่ะ? พวกคุณยายเอะอะก็บอกว่าเด็กสุขภาพไม่ดี รายงานผลการตรวจก็บอกว่าเอาเด็กไว้ไม่ได้ ลูกของหนูทำไมหนูถึงไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจความเป็นความตายของเขาด้วยตัวหนูเองล่ะ?”ณิชาตาแดงร้องตะโกนออกมาด้วยใจที่แตกสลาย

ศิริจันทร์ก็ราวกับถูกมีดเชือดเฉือนหัวใจ “ณิชาหลานใจเย็นๆก่อนนะ ตอนนี้พวกเราจะฟังหลานพูดดีๆแล้ว หลานคิดจะเอายังไง?”

ณิชารู้สึกสิ้นหวังถึงขีดสุดแล้วจริงๆ

คนที่เธอสนิทคุ้นเคยที่สุดล้วนแต่อยากให้ลูกของเธอตายทั้งนั้น

ทั้งพ่อ ทั้งสามี แม้แต่คุณยายเองก็ไม่เว้น

“ง่ายมาก ให้เวลาหนูอีกสองเดือน ตอนที่เด็กอายุสามสี่เดือนแล้ว พวกเราค่อยทำการตรวจแบบเต็มรูปแบบอีกครั้ง ไม่ว่าเจาะเลือดหรือว่าเจาะน้ำคร่ำฉันก็จะให้ความร่วมมือทั้งหมด พอถึงตอนนั้นเด็กไม่แข็งแรงจริงๆก็ค่อยเอาเขาออก”

ศิริจันทร์ไม่อยากจะกระตุ้นอารมณ์ของณิชาต่อ อย่างน้อยก็โน้มน้าวให้เธอลงมาจากระเบียงก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เธอยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว เหมือนกับว่าจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ……