กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 552

สิ่งที่ตอบเธอกลับมาคือการปิดผนึกด้วยการจูบของเวธัส

เขาอุดริมฝีปากที่แห้งกร้านของเธอเอาไว้ ปลายนิ้วค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มของเธออย่างอ่อนโยน ขณะที่จูบอย่างดูดดื่มนั้นก็พึมพำออกมาเบาๆ “คุณไม่สนแม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง แล้วผมจะทำอะไรคุณได้อีก? แต่สัญญากับผมนะ ว่าต่อไปอย่าจะไม่ทำเรื่องที่อันตรายแบบนี้อีกแล้ว！”

“ขอแค่ลูกของฉันไม่เป็นอะไร แน่นอนว่าฉันจะไม่หนีไปกระโดดตึกอีก……”ณิชาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในตอนนั้นตัวเองถึงได้กล้าไปยืนอยู่ที่ระเบียงแบบนั้น

ตอนนี้พอมาคิดๆดูแล้วก็มารู้สึกกลัวเอาภายหลังขึ้นมา

น้ำตาค่อยๆหยุดลงช้าๆ ความกระวนกระวายแล้วความตื่นเต้นก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ เธอได้ทำการเตรียมตัวเตรียมใจที่จะสู้กันจนตายไปข้างไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ผลที่ได้เวธัสกลับยอมประนีประนอมซะอย่างนั้น……

“ณิชา ทำไมเมื่อตะกี้หลานถึงหนีไปกระโดดตกแบบนั้นล่ะ！ถ้าหลานเป็นอะไรไป ยายจะอธิบายกับวีว่ายังไง?”ศิริจันทร์รู้สึกตกใจกลัวจนใจตกไปอยู่ตาตุ่ม ดึงมือของณิชาเอาไว้ ทั้งตกใจทั้งโกรธ “ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดหลานก็ลงมาอย่างปลอดภัย ยายเกือบจะถูกหลานทำให้ตกใจแทบแย่”

ณิชายิ้มอย่างรู้สึกผิดให้กับศิริจันทร์ “คุณยาย หนูทำให้คุณยายต้องเป็นห่วงแล้ว……”

“เด็กโง่！ยายบอกกับหลานตั้งแต่แรกแล้ว ว่าไปคบกับคนของตระกูลสนธิไชย หลานต้องอดทนแบกรับมากกว่าคนธรรมดาเยอะ แต่ว่าเด็กคนนี้……”ศิริจันทร์ใบหน้าหมดหนทาง เช็ดขอบตาที่เปียกชุ่ม พูดขึ้นด้วยความเป็นกังวล “ยายเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ที่ไปรับปากสัญญากับหลาน มันถูกต้องหรือว่าไม่ถูกต้องกันแน่?”

“คุณยาย หมอก็ไม่ได้รับประกันร้อยเปอร์เซ็นต์ว่านี่คือภาวะครรภ์เป็นพิษสักหน่อยนนี่คะ พวกเรายังสามารถคิดในแง่ดีได้ อีกอย่าง ตอนที่ธัสเกิดก็มีโรคติดตัวมาด้วยไม่ใช่หรือไง ไหนจะปัณณ์แล้วก็น้องอรัลอีก ตอนนี้พวกเขาก็แข็งแรงเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ?”

ศิริจันทร์พยักหน้า “ก็ทำได้แค่หวังว่าให้เป็นแบบนี้แล้วกัน”

แต่สายตาที่สงสัยของเธอ ก็เลื่อนไปหาเวธัสไป

ณิชาก็หันตามสายตาของศิริจันทร์ไปที่สีหน้าที่มืดมนคลุมเครือของเวธัสเช่นกัน เขาจ้องมองที่ท้องของเธอ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ณิชาก็พูดขึ้นด้วยความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที “คุณคงจะไม่ได้หลอกฉันอยู่ใช่ไหม?”

จากแผนการเล่ห์อุบายของเขาแล้ว กลยุทธ์ในการถอยทัพเพื่อรอจู่โจมก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

เวธัสสูดหายใจหนึ่งที ขมับปูดนูนออกมา “คุณยายยืนอยู่ฝั่งคุณแล้ว ต่อให้ผมคิดจะหลอกคุณ ก็ไม่มีโอกาสพาคุณไปโรงพยาบาลอยู่ดีนั่นแหละ”

“ถ้าไม่มีคุณยาย คุณก็คิดจะหลอกฉัน แล้วพาฉันไปโรงพยาบาลจริงๆใช่ไหม?”

“ไม่ขอตอบคำถามที่สมมติเอาเอง”เวธัสพูดจบ ก็อ้าแขนโอบเธอเอาไว้แน่น พาเธอกับศิริจันทร์ลงไปชั้นล่าง เดินไปยังพื้นที่ปลอดภัยทันที

ต่อไปถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ต้องล็อกประตูทางไปชั้นบนสุดเอาไว้ให้ดี

จริงๆแล้วเขาก็รู้สึกสับสนมากเหมือนกัน

ที่ยื้อเวลาสองเดือนให้กับความหวังอันริบหรี่ของเธอ มันถูกต้องหรือไม่กันแน่?

ถ้าหลังจากสองเดือนผ่านไปแล้วเด็กยังไม่แข็งแรงล่ะ?

……

พอลงมาจากชั้นบนสุดกลับมาที่ห้องโถง ใบหน้าที่ซีดขาวนั้นของณิชาถึงได้ค่อยๆดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา

สามวันที่ผ่านมา เธอกินอาหารอย่างไม่รู้รสชาติ อยู่ในสภาวะของความหวาดกลัววิตกกังวลอยู่ตลอดเวลา

บางครั้งคนเราถ้าเกิดมีจุดอ่อนแล้วก็จะขี้ขลาดไม่มีความกล้าทำอะไร

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าจะมีวันที่เธอจะกระโดดตึกอย่างไม่รู้สึกเสียดายอะไรเพื่อที่จะบีบบังคับให้เวธัสสัญญาเรื่องบางเรื่องกับเธอแบบนี้

ในเมื่อตัดสินใจยอมให้ณิชาเอาเด็กไว้แล้ว ศิริจันทร์ก็รีบสั่งกำชับคนรับใช้ว่าให้ดูแลณิชาด้วยมาตรฐานสูงสุดสำหรับสตรีมีครรภ์ทันที

คนรับใช้ตุ๋นข้าวต้มบำรุงร่างกายเอาไว้ให้ ณิชายกถ้วยใบเล็กขึ้นซดด้วยความซาบซึ้งใจ ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึก ตอนนี้พอนั่งลงแล้วก็รู้สึกว่าท้องของตัวเองหิวมากๆ

พอกินข้าวต้มตุ๋นยาเสร็จ ณิชาเพิ่งจะวางถ้วยลง นิ้วมือที่เรียวยาวและแข็งแรงของเวธัสก็ยื่นออกมาทันที เกิดเป็นเงาจางๆบนแก้มของเธอ……