กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 56

ถึงแม้ว่าปัณณ์จะตกลงที่อรัลเสนอจะสลับตัว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมรับในตัวของปีศาจกษัตริย์อย่างเวธัส

เขาถูกเขากักตัว แล้วก็รู้สึกแค้นมาก

เส้นเลือดที่หน้าผากของเวธัสปูดขึ้น เขากวาดสายตาไปรอบๆ เด็กน้อย และเสียงของเขาก็เย็นชา

“ปกติลูกเป็นคนเลือกกินตั้งแต่เด็กๆ อาหารทุกอย่างต้องให้ลุงชัยเชิญเชฟรับเชิญพิเศษปรุงอาหารอย่างพิถีพิถัน ของที่พ่อไม่ชอบแล้วลูกจะกินได้งั้นหรอ? ”

เด็กน้อยกอดขาของณิชาเอาไว้ นัยน์ตาวิบวับ “สวยจนอยากกลืนกิน คนไม่มีความรู้สึกอย่างพ่อไม่มีทางเข้าใจหรอก”

“……เป็นครั้งแรกที่เวธัสพูดไม่ออกเพราะลูกชาย

เขารู้ไหมว่าอะไรคือสวยจนอยากจะกลืนกิน?

“โอเค พวกคุณไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว” ณิชาไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกันเพราะอาหารกลางวันมื้อเดียว ก็เลยนั่งยองๆ และสบตากับเจ้าตัวเล็ก “ อรัล เมื่อกี้พ่อของหนูช่วยพวกเราใช่ไหม? ”

ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าปัณณ์ก็ยังคงพยักหน้า

ในชั่วพริบตา เด็กน้อยก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “แม้ว่าพ่อจะไม่มา ผมก็ปกป้องคุณน้าได้”

“แน่นอนว่าน้าเชื่ออรัล แต่ว่า……เรื่องที่พ่อของหนูช่วยพวกเรามันคือเรื่องจริง แล้วอีกอย่างเขาก็ให้เงินเดือนน้าด้วย การเลี้ยงข้าวเขามันก็เป็นเรื่องที่ควรจะทำอยู่แล้ว หนูเองก็ใจกว้างหน่อยโอเคไหม? ”

ณิชาพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยอย่างอดทน “ถือว่าน้าณิชาขอร้องละกันนะ”

“พวกเรา”สองคำนี้มันทำให้ปัณณ์รู้สึกพอใจ หม่ามี๊จะอยู่กับเขาเสมอ

“ถ้ายังงั้นก็ได้ ผมอนุญาตให้พ่อไปกินข้าวกับพวกเราด้วย”ปัณณ์แอ่นก้นน้อยๆ แล้วก็พูดกับเวธัสด้วยน้ำเสียงเด็กน้อยที่ดุดัน

เวธัส：“……”

เขายังต้องเห็นหน้าเด็กคนนี้อีกเหรอ?

ณิชาไม่อยากแค่เกลี้ยกล่อมเด็กน้อย แต่ผู้ใหญ่ก็ยังคงมีสีหน้าที่เย็นชา เธอรีบยิ้มและพูดกับเวธัสว่า “คุณเวธัส อรัลก็เป็นแค่เด็กอายุยังไม่ถึงสี่ขวบเลย คุณก็อย่าไปถือสาเขาในเรื่องเล็กเรื่องน้อยเลยนะคะ แล้วอีกอย่างคุณก็บอกว่าคุณหิวแล้วไม่ใช่หรอ? พวกเรารีบไปกันเถอะ ด้านหน้ามีร้านอาหารจีน รสชาติดีมาก แต่ไม่รู้ว่าพวกคุณกินเผ็ดได้หรือเปล่า? ”

เวธัสขมวดคิ้ว สายตามองไปที่อรัลอย่างลังเล สองจิตสองใจ……

แต่ว่าเขายังไม่ทันจะพูดอะไร จู่ๆ เด็กน้อยก็กระโดดขึ้นมา “เอาสิครับ ผมชอบกินอาหารรสเผ็ดที่สุดเลย！！”

“จริงหรอ？”ณิชาทำหน้าเซอร์ไพรส์ “ลูกชายของหม่ามี๊ก็ชอบกินอาหารรสเผ็ดเหมือนกัน แถมยังเอาแต่คิดว่ายังเผ็ดไม่พออีก ร้านนี้เจ๋งที่สุดแล้วล่ะ……”

“ผมก็ชอบเผ็ดเหมือนกัน ไม่เผ็ดไม่กิน!"

คิ้วของเวธัสมวดแน่น “ทำไมพ่อถึงไม่รู้ว่าแกชอบกินเผ็ด? ”

อรัลจะกินรสชาติอ่อนๆ มาตั้งแต่เด็ก พอกินเผ็ดแล้วจะไม่สบายท้อง แต่ไหนแต่ไรมาเชฟของคฤหาสน์สนธิไชยเลยไม่กล้าใส่ส่วนผสมที่เผ็ดร้อนลงไปในอาหารเลย

คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้น หันหลังให้เวธัส และพูดว่า “รู้น้อยเห็นน้อย จึงเห็นเรื่องธรรมดาเป็นเรื่องประหลาด”

พอพูดจบ ก็ลากณิชาเข้าไปที่ร้านอาหารจีนอย่างรวดเร็ว

ณิชาเคยพาเขามาหลายครั้งมากแล้ว เขาก็เลยรู้ลู่ทางดี ตอนนี้เหมือนกับว่าเขาเป็นคนชวนณิชามากินซะมากกว่า

ณิชาอดประหลาดใจไม่ได้ “อรัล หนูเคยมาที่นี่หรอ? ”

“แน่นอนว่า……ไม่เคยมา”

“ทำไมท่าทางหนูดูคุ้นเคยมากเลยล่ะ? ”ณิชาประเมินเด็กน้อยด้วยความสงสัย

เจ้าตัวเล็กเกาหัว “ก็เมื่อกี้คุณน้าชี้มาทางนี้ไม่ใช่หรอครับ? ”

“……”ก็ได้ เหมือนเมื่อกี้เธอจะชี้นะ

ความสามารถในการเข้าใจของเด็กน้อยคนนี้นั้นแข็งแกร่งมากเลยสินะ?

สายตาของเวธัสจับจ้องไปที่ผู้ใหญ่และเด็กสองคนนั้น คิ้วที่ขมวดเข้าหากันอยู่ก็เริ่มคลายออก และก็เดินตามไปเหมือนกัน

ห่างออกไปเพียงสองก้าว เขาก็รู้สึกว่ามีแสงสีขาวแวบผ่านดวงตาของเขา……

เวธัสหยุดเดิน จากหางตา เขาเหลือบไปมองที่มุมหนึ่งข้างหลัง เงาของต้นไม้ที่ไหวไปตามลม เห็นได้ชัดว่ามีคนยืนอยู่หลังต้นไม้เมื่อครู่นี้

เวธัสหัวเราะอย่างเย็นชา หยิบโทรศัพท์ออกมาและสั่งเอกไว้

“มีคนแอบถ่าย ไปจัดการหน่อย”

……