กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 56

ถึงแม้ว่าปัณณ์จะตกลงที่อรัลเสนอจะสลับตัว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมรับในตัวของปีศาจกษัตริย์อย่างเวธัส

เขาถูกเขากักตัว แล้วก็รู้สึกแค้นมาก

เส้นเลือดที่หน้าผากของเวธัสปูดขึ้น เขากวาดสายตาไปรอบๆ เด็กน้อย และเสียงของเขาก็เย็นชา

“ปกติลูกเป็นคนเลือกกินตั้งแต่เด็กๆ อาหารทุกอย่างต้องให้ลุงชัยเชิญเชฟรับเชิญพิเศษปรุงอาหารอย่างพิถีพิถัน ของที่พ่อไม่ชอบแล้วลูกจะกินได้งั้นหรอ? ”

เด็กน้อยกอดขาของณิชาเอาไว้ นัยน์ตาวิบวับ “สวยจนอยากกลืนกิน คนไม่มีความรู้สึกอย่างพ่อไม่มีทางเข้าใจหรอก”

“……เป็นครั้งแรกที่เวธัสพูดไม่ออกเพราะลูกชาย

เขารู้ไหมว่าอะไรคือสวยจนอยากจะกลืนกิน?

“โอเค พวกคุณไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว” ณิชาไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกันเพราะอาหารกลางวันมื้อเดียว ก็เลยนั่งยองๆ และสบตากับเจ้าตัวเล็ก “ อรัล เมื่อกี้พ่อของหนูช่วยพวกเราใช่ไหม? ”

ถึงแม้ว่าจะไม่อยากยอมรับ แต่ว่าปัณณ์ก็ยังคงพยักหน้า

ในชั่วพริบตา เด็กน้อยก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “แม้ว่าพ่อจะไม่มา ผมก็ปกป้องคุณน้าได้”

“แน่นอนว่าน้าเชื่ออรัล แต่ว่า……เรื่องที่พ่อของหนูช่วยพวกเรามันคือเรื่องจริง แล้วอีกอย่างเขาก็ให้เงินเดือนน้าด้วย การเลี้ยงข้าวเขามันก็เป็นเรื่องที่ควรจะทำอยู่แล้ว หนูเองก็ใจกว้างหน่อยโอเคไหม? ”

ณิชาพยายามเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยอย่างอดทน “ถือว่าน้าณิชาขอร้องละกันนะ”

“พวกเรา”สองคำนี้มันทำให้ปัณณ์รู้สึกพอใจ หม่ามี๊จะอยู่กับเขาเสมอ

“ถ้ายังงั้นก็ได้ ผมอนุญาตให้พ่อไปกินข้าวกับพวกเราด้วย”ปัณณ์แอ่นก้นน้อยๆ แล้วก็พูดกับเวธัสด้วยน้ำเสียงเด็กน้อยที่ดุดัน

เวธัส：“……”

เขายังต้องเห็นหน้าเด็กคนนี้อีกเหรอ?

ณิชาไม่อยากแค่เกลี้ยกล่อมเด็กน้อย แต่ผู้ใหญ่ก็ยังคงมีสีหน้าที่เย็นชา เธอรีบยิ้มและพูดกับเวธัสว่า “คุณเวธัส อรัลก็เป็นแค่เด็กอายุยังไม่ถึงสี่ขวบเลย คุณก็อย่าไปถือสาเขาในเรื่องเล็กเรื่องน้อยเลยนะคะ แล้วอีกอย่างคุณก็บอกว่าคุณหิวแล้วไม่ใช่หรอ? พวกเรารีบไปกันเถอะ ด้านหน้ามีร้านอาหารจีน รสชาติดีมาก แต่ไม่รู้ว่าพวกคุณกินเผ็ดได้หรือเปล่า? ”

เวธัสขมวดคิ้ว สายตามองไปที่อรัลอย่างลังเล สองจิตสองใจ……

แต่ว่าเขายังไม่ทันจะพูดอะไร จู่ๆ เด็กน้อยก็กระโดดขึ้นมา “เอาสิครับ ผมชอบกินอาหารรสเผ็ดที่สุดเลย！！”

“จริงหรอ？”ณิชาทำหน้าเซอร์ไพรส์ “ลูกชายของหม่ามี๊ก็ชอบกินอาหารรสเผ็ดเหมือนกัน แถมยังเอาแต่คิดว่ายังเผ็ดไม่พออีก ร้านนี้เจ๋งที่สุดแล้วล่ะ……”

“ผมก็ชอบเผ็ดเหมือนกัน ไม่เผ็ดไม่กิน!"

คิ้วของเวธัสมวดแน่น “ทำไมพ่อถึงไม่รู้ว่าแกชอบกินเผ็ด? ”

อรัลจะกินรสชาติอ่อนๆ มาตั้งแต่เด็ก พอกินเผ็ดแล้วจะไม่สบายท้อง แต่ไหนแต่ไรมาเชฟของคฤหาสน์สนธิไชยเลยไม่กล้าใส่ส่วนผสมที่เผ็ดร้อนลงไปในอาหารเลย

คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้น หันหลังให้เวธัส และพูดว่า “รู้น้อยเห็นน้อย จึงเห็นเรื่องธรรมดาเป็นเรื่องประหลาด”

พอพูดจบ ก็ลากณิชาเข้าไปที่ร้านอาหารจีนอย่างรวดเร็ว

ณิชาเคยพาเขามาหลายครั้งมากแล้ว เขาก็เลยรู้ลู่ทางดี ตอนนี้เหมือนกับว่าเขาเป็นคนชวนณิชามากินซะมากกว่า

ณิชาอดประหลาดใจไม่ได้ “อรัล หนูเคยมาที่นี่หรอ? ”

“แน่นอนว่า……ไม่เคยมา”

“ทำไมท่าทางหนูดูคุ้นเคยมากเลยล่ะ? ”ณิชาประเมินเด็กน้อยด้วยความสงสัย

เจ้าตัวเล็กเกาหัว “ก็เมื่อกี้คุณน้าชี้มาทางนี้ไม่ใช่หรอครับ? ”

“……”ก็ได้ เหมือนเมื่อกี้เธอจะชี้นะ

ความสามารถในการเข้าใจของเด็กน้อยคนนี้นั้นแข็งแกร่งมากเลยสินะ?

สายตาของเวธัสจับจ้องไปที่ผู้ใหญ่และเด็กสองคนนั้น คิ้วที่ขมวดเข้าหากันอยู่ก็เริ่มคลายออก และก็เดินตามไปเหมือนกัน

ห่างออกไปเพียงสองก้าว เขาก็รู้สึกว่ามีแสงสีขาวแวบผ่านดวงตาของเขา……

เวธัสหยุดเดิน จากหางตา เขาเหลือบไปมองที่มุมหนึ่งข้างหลัง เงาของต้นไม้ที่ไหวไปตามลม เห็นได้ชัดว่ามีคนยืนอยู่หลังต้นไม้เมื่อครู่นี้

เวธัสหัวเราะอย่างเย็นชา หยิบโทรศัพท์ออกมาและสั่งเอกไว้

“มีคนแอบถ่าย ไปจัดการหน่อย”

……

“บอกว่าเป็นสิวแล้วไม่หล่อไง！พ่ออยากจะทำลายความรู้สึกของผมกับน้าณิชา แล้วก็จะฉวยโอกาสแทรกเข้ามาใช่ไหม? ”

“เงียบไปเลย！”

เวธัสตำหนิด้วยใบหน้าที่มืดมน แต่มองดูเจ้าตัวเล็กด้วยความกังวล

เขาคีบอาหารไม่หยุดเลย

ไก่รสเผ็ด ต้นปลาเผ็ด อะไรที่มันเผ็ดก็จะคีบอันนั้น

ปากเล็กๆ นั้นเผ็ดมากจนแลบลิ้นออกมา แต่ว่าก็ยังคงคีบอาหารไม่หยุด

ดูออกว่าชอบกินเผ็ดมากจริงๆ

“คุณเวธัส ทำไมคุณไม่กินล่ะคะ? หรือว่าอาหารร้านนี้รสชาติไม่ถูกปาก? ”จู่ๆ ณิชาก็ถามออกมา ถ้าเทียบกับเด็กน้อยคนนี้แล้ว เวธัสดูระมัดระวังตัวมากเลย ความถี่ในการคีบอาหารนั้นช้ามาก

“ก็โอเคนะ”

เวธัสเอาตะเกียบคีบหมูตุ๋น

มันควรจะไม่เผ็ด แต่ซอสพิเศษของร้านอาหารเสฉวนนี้มักจะเผ็ดเล็กน้อย

เวธัสได้ลิ้มรสความเผ็ดร้อนทันทีที่เขาเข้าไปในปาก และการเคลื่อนไหวของเขาหยุดชั่วคราว

“เป็นยังไงบ้างคะ อร่อยไหม? ”ณิชาถือตะเกียบในมือขวา เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

เนื่องจากอาหารจีนนั้นเผ็ดเกินไป ทำให้ผิวพรรณของเธอขาวผ่องเป็นสีแดงอมชมพู และดวงตาสีดำเหล่านั้นก็จ้องมาที่เขาครู่หนึ่ง ราวกับละอองน้ำ และเหมือนกับดวงดาวที่สว่างไสวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

กระเดือกของเวธัสขยับ หมูตุ๋นสไลด์เข้าหลอดอาหารไป

สวยจนอยากกลืนกินงั้นหรอ？

ทันใดนั้นเวธัสก็รู้สึกว่าอรัลใช้คำได้เหมาะสมมาก

เขาให้คะแนนเล็กน้อย "ไม่เลว"

“ไม่เลวก็กินเยอะๆ เลยนะคะ วันนั้นคุณไปส่งฉันที่โรงพยาบาล ฉันก็ควรจะขอบคุณคุณให้ดี แต่ว่าเช้าวันรุ่งขึ้นตอนฉันตื่นขึ้นมาคุณก็ไปแล้ว ก็คือว่าครั้งนี้เป็นการขอบคุณแล้วกันนะคะ”