กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 564

เวธัสเงยหน้าขึ้นกวาดสายตาออกไปข้างนอกอย่างไม่ได้ตั้งใจ พอเห็นพนักงานเดินไปมา ก็ขมวดคิ้ว

“ฮ่า พนักงานของคุณน่ารักจริงๆ แอบมาดูคุณกินข้าวด้วย?”ณิชาพูดหยอกล้อ

เวธัสใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย โทรศัพท์ไปหาโทนี่โดยตรง “ตั้งแต่ตอนนี้จนถึงเลิกงานตอนค่ำ ถ้ามีใครหน้าไหนมาอยู่แถวบริเวณห้องทำงานของฉันโดยที่ไม่มีเหตุผลเร่งด่วนอะไร ให้หักเงินเดือนไปหนึ่งเดือน โบนัสสิ้นปีลดลงไปครึ่งหนึ่ง”

จากนั้น ณิชาก็เห็นพวกพนักงานที่เดินผ่านห้องทำงานของเวธัสพวกนั้นหันสายตามองโทรศัพท์ ก่อนจะพากันแยกย้ายไปอย่างทันที！

ณิชาแอบรู้สึกตกใจกลัวอยู่ภายในใจ ท่านประธานวางอำนาจบาตรใหญ่ขนาดนี้

หลังจากทานอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้ว เวธัสยังต้องทำโอทีต่อ เวธัสพูดเสนอให้คนขับรถส่งณิชากลับไป เธอก็ไม่กลับ อยู่เป็นเพื่อนเขาต่อ ดังนั้น ภายในห้องทำงานจึงดูกลมกลืนกันเป็นพิเศษ

เวธัสนั่งจัดการเอกสารอยู่ตรงโต๊ะทำงาน ณิชาดึงหนังสือออกมาจากชั้นหนังสือของเขาสองสามเล่มมาอ่านบนโซฟา

บนชั้นหนังสือของเขาเต็มไปด้วยหมวดหมู่ทางวิชาการจากแขนงต่างๆหรือไม่ก็หนังสือแปลกๆ

ณิชาอ่านหนังสือไปสักพัก สุขภาพร่างกายของผู้หญิงท้องทำให้เธอง่วงนอนง่าย เธอนอนพิงเบาะโซฟามือเท้าคาง มองเวธัสอย่างกระตือรือร้น ว่ากันว่าตอนที่ผู้ชายท่าทางจริงจังตั้งใจจะหล่อที่สุด เขาก็ไม่เว้น

องอาจผึ่งผายเหมือนกับเป็นเทพเซียนที่ออกมาจากภาพวาด……

ขาดแค่กลิ่นอายของความเป็นเทพเซียน มีความโหดเหี้ยมที่ปล่อยแผ่ซ่านออกมาไม่น้อย

……

เวธัสรับรู้ได้ว่ามีคนกำลังมองเขาอยู่ ภายในห้องห้องนี้นอกจากเขาแล้วก็เหลือแค่ณิชาเท่านั้น ริมฝีปากบางๆยกขึ้นอย่างขี้เล่น สามารถทำให้เธอหลงใหลได้ก็ถือว่าเป็นความรู้สึกของผู้ชนะเหมือนกัน

ภายในห้องเงียบสงบมาก ได้ยินเพียงแค่เสียงพลิกกระดาษของเขากับเสียงลมหายใจที่ละเอียดอ่อนของพวกเขาสองคน

ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สายตานั้นก็ค่อยๆจางหายไปแล้ว เวธัสชำเลืองตามองไปที่โซฟา ณิชาหลับไปแล้วอย่างที่คิดเอาไว้

โซฟาค่อนข้างแคบอยู่ไม่น้อย เธอแทบจะนอนหดตัวเป็นก้อน เส้นผมสีดำพาดลงมาจากขอบโซฟาเหมือนกับน้ำตก ในอากาศก็สามารถได้กลิ่นของดอกพุดซ้อนจางๆ

เวธัสวางเอกสารลงแล้วเดินตรงเข้าไปอย่างเงียบๆ สองแขนที่แข็งแรงอุ้มเธอขึ้นมา ทั้งระมัดระวังแล้วก็ไม่ได้ทำให้เธอตกใจตื่น

แต่จริงๆแล้วณิชาไม่ได้หลับลึกมาก พอถูกเขาอุ้มก็หรี่ตาขึ้นเล็กน้อย

“อื้อ คุณทำงานเสร็จแล้วเหรอ?”น้ำเสียงนุ่มนวล หางเสียงก็ฟังดูหน่อมแน้มน่ารักเล็กน้อย

เวธัสแววตามืดมน ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างควบคุมไม่ได้ แอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆกับตัวเอง อุ้มเธอก้าวเดินเข้าไปในห้องพักท่านประธาน

วางเธอลงบนเตียง ดึงผ้าห่มมาห่มให้กับเธอเรียบร้อย “ยังเหลืออีกนิดหน่อย คุณนอนอยู่ตรงนี้สักแป๊บนะ อีกเดี๋ยวผมจะพาคุณกลับไป”

“ถ้าอย่างนั้นคุณเองก็ระวังเรื่องการพักผ่อนบ้างนะ อย่าดึกจนเกินไป……”แม้ว่าณิชาจะหลับไม่ลึก แต่ก็ง่วงนอนมาก หนังตาแทบจะปิด พึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวแล้วหลับไปอีกครั้ง

เวธัสก้มตัวลงมาประทับรอยจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องพักไปอย่างเงียบๆ

ตอนที่เพิ่งจะปิดประตูห้องพักลงนั้น จู่ๆในหัวของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างเฉียบพลันราวกับมีเข็มมาทิ่มแทงอย่างหนาแน่น เหมือนกับมีหนามแหลมแทงเข้าไปแล้วก็ดึงออกมา ดึงออกมาแล้วก็แทงเข้าไป！

เขาเอามือมาจับหัวข้างเดียว หน้าผากมีเหงื่อไหลออกมาแทบจะในทันที……

เสื้อเชิ้ตถูกเหงื่อทำให้เปียกชุ่มจนแนบเนื้อ เวธัสกลับมาถึงโต๊ะทำงานอย่างรวดเร็วด้วยสภาพที่น่าอัปยศอดสู เปิดลิ้นชักที่สองตรงมุมขวาล่างออกอย่างรวดเร็ว หยิบขวดยาหนึ่งขวดออกมาจากข้างใน ยัดยาสองเม็ดเข้าไปในปากทันที

ท่าทางการกระทำช่ำชองชำนาญ ไม่รู้ว่าเคยทำมากี่ครั้งแล้ว

หลังจากกินยาเสร็จไปประมาณครึ่งชั่วโมง ความเจ็บปวดที่แทบจะระเบิดออกมาในหัวของเขานั้นก็ค่อยๆจางหายไป แทนที่ด้วยความสับสนงุนงงที่ยิ่งดูลึกซึ้งมากขึ้น……

เขาจ้องยาบนฝ่ามือขวดนั้น เขา……จะมีอายุไม่เกินสามสิบปีจริงๆเหรอ?