กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 59

“ณิชา ไปรับลูกชายหลังเลิกเรียนอีกแล้วหรอ? ”

“เฮ้ ลูกชายของคุณน่ารักมากเลย วันนี้ฉันมีผักพึ่งเข้ามาใหม่ อยากซื้อหน่อยไหม? ”

ชายชราในร้านขายเนื้อฝั่งตรงข้ามใช้ขวานสับกระดูก พอเห็นณิชากับเจ้าตัวเล็กก็ร้องเรียกตามปกติว่า “ปัณณ์ มาหาลุงขาวสิ เดี๋ยวลุงหั่นเนื้อให้กิน！”

อรัล：“……”เขาควรจะเข้าไป หรือไม่เข้าไปดี?

“ลุงขาว เอาเหมือนเดิมค่ะ เอาซี่โครงให้ฉันหน่อย” ณิชาซื้อผักเสร็จแล้วก็ยิ้มและพาปัณณ์ไปที่ร้านขายเนื้อ

“ได้เลย” ชายชราตัดซี่โครงชิ้นหนึ่งอย่างเรียบร้อย วางลงบนตาชั่งอิเล็กทรอนิกส์ และจงใจทำหน้าตลกใส่เด็กน้อย จะเห็นได้ว่าเขาคุ้นเคยกับปัณณ์มาก

“เอ้ะ ทำไมวันนี้ปัณณ์เจอลุงขาวแล้วไม่ยิ้มเลยล่ะ? ”

ปกติถ้าหยอกล้อแบบนี้ ปัณณ์จะต้องส่ายหัวเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย ทำท่าทางเย่อหยิ่งสิ

แต่ว่าวันนี้เอาแต่มองเขาเงียบๆ

อรัลเม้มปาก และเรียกอย่างอ่อนหวาน“สวัสดีครับลุงขาว”

“เด็กคนนี้ยิ่งโตยิ่งรู้เรื่องนะเนี่ย”ลุงขาวมักจะชมเชยเขา แล้วก็ยื่นซี่โครงให้ณิชา “ทั้งหมด153 แต่เอามาแค่150พอก็ได้ ให้อาหารเสริมเจ้าตัวเล็กหน่อย คลอดก่อนกำหนด ก็ต้องบำรุงตามให้ทัน……”

“จะได้ยังไงล่ะคะ ลุงต้องใช้เงินลงทุนในการค้าขายนะ ฉันจะมาเอาเปรียบไม่ได้”

ณิชาหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า153 ไม่ขาดเลยแม้แต่นิดเดียว

ลุงขาวไม่ได้เลี่ยงอีกต่อไป แล้วก็ทำหน้าตลกใส่เจ้าตัวเล็กอีกครั้ง

อรัลพยายามฝืนยิ้มกลับไป

ความชอบของปัณณ์……แต่ว่ามันจืดจางไปหน่อยนะ

แต่ว่า คุณลุงคนนี้บอกว่าปัณณ์คลอดก่อนกำหนดงั้นหรอ?

อ้อ เขาก็คลอดก่อนกำหนดเหมือนกัน

แม่และลูกชายออกจากตลาด และอากาศก็สดชื่นขึ้นในทันที

อรัลถือถุงผักแทนณิชา ณิชาก็เลยเอาถุงผักให้เขาถือ เพราะว่ามันไม่ได้หนัก เป็นแค่ถุงเล็กๆ เท่านั้น ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็กอดถุงไว้ในอ้อมแขน

เขาดูไร้เดียงสาและพูดอย่างจริงจังว่า “หม่ามี๊ครับ เพื่อนร่วมชั้นอนุบาลของผมมีน้องชายที่น่ารักมากๆ และหน้าคล้ายกับผมมาก และผมก็ยังต้องการน้องชายหรือพี่ชายด้วย เพื่อที่จะได้เล่นกับผมได้”

ขนตาที่เรียวยาวของณิชาสั่นเล็กน้อย

ความเศร้าปรากฏขึ้นในหัวใจ……

มือที่จับอรัลอยู่นั้นกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ลูกก็เคยมีพี่ชายนะ แต่ว่าเขาไม่ได้โชคดีเท่าลูก ก็เลยไม่สามารถมาที่โลกนี้ได้อย่างลูก……”ตอนที่พูดขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของณิชาก็สั่นเล็กน้อย

เด็กน้อยถามอย่างจริงจัง “เกิดอะไรขึ้นหรอครับ？”

ณิชาเล่าว่าตอนนั้นเขาตกจากบันไดสูง เหมือนมีเลือดไหลออกจากร่างกาย……

“มันผ่านไปแล้ว หม่ามี๊ก็จำไม่ค่อยได้แล้วล่ะ”

“คิดอีกหน่อยสิครับ……”เจ้าตัวเล็กทำท่าทางออดอ้อน

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าทำไมเขากับปัณณ์ถึงได้คล้ายกันขนาดนั้น หรือว่าเขากับณิชาจะมีความเกี่ยวข้องอะไรกันรึเปล่า?

ดวงตาของ ณิชาเปียกโชกโดยไม่ได้ตั้งใจ และการมองเห็นของเธอก็เริ่มพร่ามัว……

เธอรีบหันไปเช็ดน้ำตาเล็กน้อย

ใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยค้างแข็งขึ้นทันที เขารีบดึงแขนเสื้อเพื่อช่วยณิชาเช็ดน้ำตา

“ทำไมหม่ามี๊ร้องไห้ล่ะครับ ขอโทษครับ เพราะว่าผมพูดเยอะเกินไป เลยทำให้หม่ามี๊ร้องไห้ ผมไม่ถามแล้วโอเคไหม……”

“ไม่เกี่ยวกับลูกหรอก แค่หม่ามี๊นึกถึงเรื่องที่ทำให้เสียใจในอดีตน่ะ”