กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 6

วันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ส่องแสงจ้า

อย่างไรก็ตาม ณิชามักจะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ตามที่อยู่ที่ได้รับจากแม่บ้านที่ติดต่อเธอ เธอนั่งแท็กซี่ไปที่คฤหาสน์

คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ใกล้สวนสาธารณะเชิงนิเวศที่กำลังพัฒนาทางตอนใต้ของเมือง บริเวณใกล้เคียงมีอสังหาริมทรัพย์เปิดไม่มากนัก เนื่องจากปัจจัยด้านนโยบายส่งผลให้มีการจำกัดราคา นักพัฒนาจึงเลือกที่จะครอบคลุมอสังหาริมทรัพย์ของตน

คฤหาสน์ตรงหน้าณิชามีพื้นที่พันกว่าตารางเมตร

การจัดสวนทำได้ดีมาก และยังมีสนามฟุตบอลและสระว่ายน้ำกลางแจ้ง

ความหรูหราอย่างแท้จริง

ณิชากำลังเฝ้าดูอยู่กับแม่บ้านที่อยู่ใกล้เคียง

ประตูบนชั้นสองของคฤหาสน์เปิดออก ร่างสูงและเรียวยาวเดินไปที่ระเบียง

ดวงตาที่เย็นชาของเวธัสถูกดึงดูดโดยณิชาทันทีที่ไปถึงสระน้ำชั้นล่าง คิ้วของเขาขมวดแน่น

“เธอมาที่นี่ทำไม”

เอกมองตามสายตาของเวธัสและอธิบายว่า “นี่คือคุณณิชา นักออกแบบที่ได้รับเลือกจากคุณหนูอรัลให้รับผิดชอบการออกแบบตกแต่งภายในของวิลล่าครั้งนี้เป็นหลัก คุณเวธัสรู้จักเธอเหรอครับ?”

ถูนิ้วของเขาและใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เย็นชา “นำประวัติของเธอมาให้ฉันดู”

สิบห้านาทีต่อมา

ณิชาได้รับการเตือนจากคนใช้ว่าคุณผู้ชายต้องการพบเธอ

ณิชาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบสนอง

คุณผู้ชายคนนี้ต้องเป็นพ่อของคุณหนูและเขายังเป็นผู้นำรุ่นน้องของตระกูล ซึ่งเป็นคุณชายเวธัส

มีข่าวลือว่าเขาเด็ดเดี่ยวในการงาน และมีแนวทางที่เฉียบแหลมทางตลาด เขาได้สร้างสถิติที่ยอดเยี่ยมของการหมุนเวียนสูงสุดในวันเดียวของสนธิไชยกรุ๊ป และมีแนวโน้มมากที่สุดที่จะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของตระกูลในอนาคต

ท้ายที่สุดฐานภพควรเรียกนายคนนี้ว่าอาเวธัส

อย่างไรก็ตาม ตระกูลหลักและตระกูลรองของตระกูลสนธิไชยนั้นแตกต่างกัน

ตระกูลรองที่ฐานภพอาศัยอยู่เป็นเพียงหลักประกันในแผนภูมิต้นไม้ของครอบครัวตระกูลขนาดใหญ่ของตระกูลสนธิไชย และไม่ได้รับการจัดอันดับเลย

ณิชาเดินตามคนใช้ไปที่ชั้นสองอย่างประหม่า

เมื่อเปิดประตู ณิชาก็เดินเข้าไปช้าๆ และเห็นหลังที่เย่อหยิ่งและยืนตรงที่ริมหน้าต่าง โดยหันหลังให้เขา มันดูเย็นชาและเต็มไปด้วยการกดขี่

ดูเหมือนไม่ค่อยคุ้นเคย?

“ณิชา เพศหญิง อายุ 24 ปี นักศึกษาดีเด่นในภาควิชาสถาปัตยกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเมืองพร ซึ่งเป็นรองในด้านการออกแบบเครื่องประดับ เคยได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันการออกแบบสถาปัตยกรรมในวิทยาเขต และได้รับทุนการศึกษาเต็มจำนวนเป็นเวลาสองปีติดต่อกัน จู่ๆ สถาปนิกหญิงคนหนึ่งก็ลาออกจากงานในช่วงครึ่งหลังของปีที่สองโดยไม่ทราบสาเหตุ!”

เสียงที่เยือกเย็นและดึงดูดใจของชายคนนั้นก้องอยู่ในห้อง ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นภูมิหลังด้านการศึกษาของณิชา

ณิชากัดริมฝีปากของเธอในทันใด สีของเลือดก็ค่อยๆ จางลง

ในเวลานั้นเธอสามารถเรียนจบมหาวิทยาลัยด้วยทุนการศึกษาได้จริง

แต่เธอท้องลูกแฝด และความกดดันทุกรูปแบบทำให้เธอเลือกลาออกจากโรงเรียน

แต่สี่ปีผ่านไป และจู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็กล่าวถึง...

“คุณผู้ชาย คุณมีคำถามอะไรไหม?” ณิชาถามอย่างสุภาพ เธอเดาในใจแล้ว

“ทำไมคุณถึงคิดว่าผมให้ผู้หญิงที่ไม่มีใบปริญญามาออกแบบวิล่าที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านให้?” ชายคนนั้นยังคงไม่หันกลับมามอง แต่ความกดดันที่เกิดจากความสูงร้อยแปดสิบกว่าของเขาแผ่ขยายออกไปอย่างรุนแรง และเธอก็รู้สึกกดดัน!

ณืชาบีบฝ่ามือของเธอ “การศึกษาไม่ได้หมายถึงทุกอย่าง ฉันมั่นใจว่าฉันมีประสบการณ์จริงมากมาย และโบรุยกรุ๊ปได้รับการสนับสนุนจากตระกูลรุ่งโรจน์ ซึ่งหลายคนเป็นนักออกแบบที่ยอดเยี่ยมและใส่ใจในการทำงานเป็นทีม ฉันเชื่อว่าฉันจะทำให้คุณได้รับความพอใจ”

“ผมเชื่อในโบรุยกรุ๊ป แต่...”

เสียงของชายคนนั้นหยุดกะทันหัน

ทันทีหลังจากนั้น ณิชาก็เห็นชายคนนั้นหันกลับมาช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาที่ทำให้เธอตกใจและนึกไม่ถึง เป็นผู้ชายที่เธอชนเข้ากับข้างถนนเมื่อวานนี้

เขา...แท้จริงแล้วคือเวธัส!

คุณพ่อของคุณหนูอรัล!

“ผมไม่เชื่อคุณ!”

ริมฝีปากบางของเวธัสแยกออกเล็กน้อย และดวงตาสีดำเหมือนเหยี่ยวของเขาก็จ้องเข้ามาหาเธอ

ดูเหมือนว่ากลิ่นหอมจางๆ บนร่างกายของเธอยังคงได้กลิ่นในอากาศ และต้องบอกว่ามันดึงดูดใจเขามาก