กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 7

อรัลกลับไปที่โต๊ะไม้หนักอย่างไม่รีบร้อนและนั่งลง

นอกจากนี้ยังมีกระถางธูปหลายกระถางอยู่บนโต๊ะ กลิ่นหอม และคุณสามารถมีสมาธิและนั่งสมาธิได้

ขณะที่ลุงชัยเปิดประตู เขาเห็นอรัลก้มลงหยิบแก้วขึ้นมาจากพื้น

หน้าเจ้าตัวเล็กขาวเนียนแต่ปากคล้ำตลอด ท่าทางไม่สมวัย พอเห็นลุงชัยเข้ามาก็ถามแบบเบาๆว่า “ลุงชัย มีเรื่องอะไรครับ?”

ลุงชัยรู้สึกละอายใจ คุณหนูรู้เรื่องที่คุณเวธัสพูดมา เขาไม่โกรธเคือง และเต็มไปด้วยออร่า

“ไม่มีอะไร ลุงแค่อยากถามคุณหนูว่า เที่ยงนี้คุณหนูต้องการอะไรเป็นอาหารกลางวัน?”

“คุณลุงจัดเตรียมมาได้เลย” อรัลเม้มริมฝีปากของเขา

เนื่องจากคำพูดของเวธัส เขาไม่มีความสุขอย่างมาก

ลุงชัยดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างและมองดูเด็กน้อยด้วยความรัก “คุณหนู เอกบอกลุงว่าคุณหนูได้แต่งตั้งนักออกแบบหญิงเพื่อตกแต่งวิลล่าใหม่ของคุณหนูเหรอ?”

เมื่อพูดถึงณิชา มุมปากของอรัลก็โค้งเล็กน้อย “ครับ”

ถ้าพ่อของเขาไม่บอกว่าแม่ของเขาว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาก็จะเริ่มลงมือที่ณิชา

ยังไงก็ต้องตามสืบได้บ้าง!

เจ้าตัวเล็กเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

“อีกไม่กี่วันลุงจะพาคุณหนูไปดูความคืบหน้า”

“ครับ ขอบคุณครับลุงชัย”

เมื่อเผชิญหน้ากับอรัลที่เชื่อฟังและมีเหตุผล ลุงชัยก็เต็มไปด้วยอารมณ์เศร้า

ไม่รู้ว่าแม่ของเขาโหดเหี้ยมแค่ไหนที่ทิ้งเขาไปเป็นเวลาสี่ปีโดยไม่สนใจ

……

ณิชายอมรับอย่างใจเย็นกับความจริงที่ว่าเธอเสียโครงการนี้ไปแล้ว

เมื่อเลิกงานเธอก็ไปรับลูกต่อ

คนตัวเล็กมองไปที่ณิชา และพองแก้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาทันที เขากระทืบเท้าบนพื้นและเอนไปข้างหน้าเพื่อดูที่นี่และสูดดม

ณิชามองไปที่การเคลื่อนไหวของปัณณ์ และแสดงท่าทางที่น่าสงสัย “ปัณณ์ หนูกำลังทำอะไรอยู่”

“ตรวจสอบ!” ร่างเล็กที่ว่องไวของปัณณ์พุ่งไปมา “คุณย่าบอกว่าคุณแม่ได้รับงานใหญ่ และกำลังจะออกแบบวิลล่าให้เด็กคนอื่นๆ หนูต้องการตรวจสอบว่าคุณแม่ได้หอมเด็กคนนั้นหรือไม่!”

ณิชาแทบจะไม่สามารถพูดหัวเราะหรือร้องไห้ได้เลย

เธอรู้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่ชอบให้เธอติดต่อกับผู้ชายคนอื่น

แต่ไม่คิดว่าความขี้หึงของเขาจะขนาดนี้...

“แล้วตรวจสอบอะไรได้บ้าง”

“เหอะ” ปัณณ์ไม่ได้กลิ่นนมแบบเด็กๆ เขาเอาแขนกอดอก ส่ายหัวแล้วทำท่าไม่พอใจ

ณิชาตัดสินใจที่จะไม่บอกพวกเขาเกี่ยวกับการสูญเสียงานในขณะนี้ เพื่อไม่ให้เขาเป็นกังวล

ทั้งสองเดินทางกลับบ้านโดยรถบัส และณิชายืนอยู่ที่ทางเข้าเพื่อเปลี่ยนรองเท้าของเธอ เมื่อเธอเห็นสิดาออกมาจากห้องครัวพร้อมกับผ้ากันเปื้อนที่เอวของเธอ และขยิบตาให้เธอ

“เป็นยังไงบ้าง บ้านของคุณหนูนั่นใหญ่แค่ไหน เขาจะคำนวณค่าออกแบบให้เธอยังไง? ตามตารางเมตรหรือราคาทั้งหมด?”

ในขณะที่พูด สิดาก็ขยิบตาให้ณิชา พร้อมด้วยรอยยิ้ม “ใช่สิ เธอเคยเห็นหน้าคุณผู้ชายคนนั้นไหม เขาหล่อไหม ลองดูสิว่าจะสามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเขาได้ไหม บางทีเราอาจจะยังกลับไปเป็นตระกูลร่ำรวยก็ได้”

“แม่...” ณิชาเหลือบมองสิดาทันที เธอไม่อยากคุยเรื่องงาน เธอแค่เตือนเธอว่าอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าลูก

เมื่อเด็กน้อยได้ยินแล้ว ใบหน้าเล็กๆ ก็เย็นชาขึ้นทันที และเท้าน้อยๆ ตบลงบนโต๊ะด้วยท่าทางจริงจัง

“พัฒนาแบบไหน? ตาแก่เวธัสอะไรคนนั้น หนูยังไม่ได้ตรวจสอบเลย หนูไม่แน่ใจว่าเขาคู่ควรกับหม่ามี๊ไหม คุณยายอย่ามายุไปทั้ว”

สิดา “…”