กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 8

ณิชาลูบผมของเด็กน้อย “รอแม่อยู่ที่นี่เดี๋ยวนะ อย่าหนีไปไหน แม่จะไปห้องน้ำ”

“ครับ เจ้าหญิง!” ปัณณ์ลังเลที่จะถอดแว่นกันแดดเขาทำความเคารพให้ณิชาอย่างเรียบง่าย

ณิชารู้สึกขบขันและหันไปเข้าไปทางห้องน้ำ

ตรงมุมทางเดินนอกห้องน้ำ เธอบังเอิญชนเข้ากับคนตรงหน้า

“ขอโทษ…”

กลิ่นการ์ดีเนียของ GrandExtrait พัดผ่านจมูกของเธอ ปลายจมูกของณิชาก็คันเล็กน้อย และเธอก็อดไม่ได้ที่จะจามออกมาในขณะที่เธอพูดขอโทษ

แม้ว่าเธอจะหุบปากทันเวลา แต่น้ำลายก็ยังกระเด็นออกมา

ขนตายาวของณิชาสั่นสะท้าน ใบหน้าของเธอแดงด้วยความเขินอาย และเธอเอาแต่กล่าวขอโทษด้วยความจริงใจ...

เธอไม่ได้กลิ่นน้ำหอมนี้มานานแล้ว

ตอนที่ตระกูลสถานนท์ยังไม่ได้ล้มละลาย เธอก็ชอบสะสมคอลเลคชั่นนี้มาก ซึ่งมันหรูหราและวิจิตรงดงาม แต่ตอนนี้เธอชอบที่จะกลับคืนสู่ธรรมชาติ

“คุณทำอะไร คุณไม่มองทางเหรอ” กันญ่ามองดูชุดสูงที่เปื้อนฝุ่นละอองอยู่ข้างหน้าเขา และดุอย่างตรงไปตรงมา “คุณรู้ไหมกระโปรงของฉันน่ะ…ณิชา？”

ณิชาหยิบกระดาษทิชชูเปียกและเช็ดมุมปากของเธอ เธอจำผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามได้ว่าเป็นกันญ่า

เธอสวมชุดเดรสล่าสุดของ Gucci กระเป๋าถือของ Hermès รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น และรองเท้าส้นสูงคริสตัลที่เท้าของเธอก็เต็มไปด้วยอัญมณี ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นของแบรนด์หรูทั้งนั้น

ตระกูลสถานนท์เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ในเมืองพร

สุขุมเป็นเพียงแค่ตระกูลรอง ในขณะที่กันญ่าเป็นลูกสาวของตระกูลหลัก

ทั้งสองอยู่ชั้นเรียนเดียวกันที่มหาวิทยาลัยแม้ว่าพวกเขาจะนามสกุลเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกัน

ตั้งแต่สุขุมหนีไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว เธอไม่เคยเห็นคนเหล่านี้ในแวดวงเดิมของเธอเลย

ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ ส่วนมากจะมองดูและซ้ำเติม

เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับกันญ่า

กันญ่ามองไปที้ชุดของณิชา ไม่มีสินค้าฟุ่มเฟือยแม้แต่ชิ้นเดียวและเสื้อผ้าก็เรียบง่ายมาก ไม่มีอะไรที่ฉูดฉาดในฝูงชนยกเว้นรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเธอ

ความก้าวร้าวของเธอลดลงในทันที และด้วยรอยยิ้มอันสูงส่งบนใบหน้าของเธอ เธอรีบไปดึงมือของณิชาอย่างกระตือรือร้น

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเธอจริงๆ เธอไม่ได้ติดต่อเรามาสี่ปีแล้ว ฉันได้ยินมาว่าฐานภพก็เลิกกับเธอแล้วเช่นกัน ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง”

ประโยคที่พูดน้อยเกินไปนี้ไม่ได้เสียดสีโดยตรงต่อการล่มสลายของณิชา แต่มีความรู้สึกเหนือกว่าแอบแฝงอยู่

ณิชาคุ้นเคยกับคำเหล่านี้เมื่อสี่ปีที่แล้ว และมันก็ตรงไปตรงมาและน่าเกลียดกว่าของกันญ่ามาก

เธอกระพือผมที่หักข้างหูอย่างเฉยเมย และพูดเบาๆ ว่า “ฉันสบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วง”

“ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลือใดๆ เธอสามารถมาหาฉันได้ ฉันไม่รังเกียจเธอ”

เหอะ ทำเหมือนว่าเธอจะมีชีวิตอยู่เหมือนสุนัขหลังจากที่ไม่มีตระกูลสถานนท์ ณิชายกรอยยิ้มที่ไร้ที่ติ อย่างมั่นใจและสงบ “อืม ถ้าเธอต้องการอะไร เธอก็สามารถมาหาฉันเพื่อขอความช่วยเหลือได้นะ”

รอยยิ้มของกันญ่าหยุดชั่วคราว “เธอล้อเล่นเก่งจริงๆ ฉันจะมีอะไรให้เธอช่วยล่ะ”

“ให้ฉันจ่ายค่าชุดนี้ไหม”

“ไม่ต้องหรอก แค่ล้านกว่าเอง เวลาฉันบริจาคให้สังคมสงเคราะห์มันไม่ใช่แค่ยอดเท่านี้”

“ดีแล้ว ถ้ามีเงินก็ไปทำบุญเยอะๆ ท่านคนางค์คงจะมีความสุขมาก” ณิชาชี้ไปที่ห้องน้ำด้วยรอยยิ้ม “ฉันยุ่งน่ะ ฉันไปก่อนนะ ไว้ค่อยติดต่อกันถ้ามีเวลา”

กันญ่ามองไปที่ทิศทางที่ณิชากำลังจะออกไป และสูดลมหายใจเบาๆ เธอหลับตาลงเพื่อกระโปรงที่อยู่บนร่างกายของเธอ และทันใดนั้น ก็มีอาการขยะแขยง โชคไม่ดีจริงๆ

การได้เห็นณิชา ที่เคยถูกเรียกว่าดาวโรงเรียนได้กลายเป็นเรื่องตลก มันเป็นเรื่องสนุกจริงๆ

……

ในขณะที่ณิชาและกันญ่าได้พบกันโดยบังเอิญ ปัณณ์ก็ได้พบกับชายคนหนึ่งที่ห่างหายกันไปนานหลายปี

ตอนแรกปัณณ์รอณิชาจนเบื่อจึงเดินไปที่โซนเสื้อผ้าเด็ก

เขาได้ยินบทสนทนาหวานๆ มาจากฝั่งตรงข้าม

“ที่รัก คุณว่าลูกเราเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”