กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 672

พนักงานดับเพลิงกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสวนสนุกกำลังช่วยกันกระจายฝูงชน ลากเทปกั้นเขตมากันเอาไว้ เธออยากจะวิ่งเข้าไปข้างใน แต่กลับถูกทางตำรวจขวางรั้งเอาไว้“คุณผู้หญิงครับ ลานจอดรถเกิดระเบิดขึ้น สถานการณ์ในที่เกิดเหตุอันตรายมาก ขอให้คุณช่วยรีบตามนักท่องเที่ยวคนอื่นๆออกไปเดี๋ยวนี้เลยครับ……”

“คุณเจ้าหน้าที่ตำรวจคะ จุดระเบิดก็คือรถของสามีของฉันเอง รบกวนพวกคุณปล่อยฉันเข้าไปเถอะค่ะ เขาอาจจะอยู่ข้างในก็ได้！ฉันจะไปหาเขา！”ณิชากระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

สายตาที่กำลังจ้องมองณิชาของเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและสงสาร คิดไม่ถึงว่าเจ้าของรถจะยังเด็กขนาดนี้

“คุณผู้หญิง ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ แต่พวกเราไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะเกิดการระเบิดครั้งที่สองขึ้นอีกหรือไม่ ดังนั้นจะปล่อยคุณเข้าไปไม่ได้ครับ……”

ณิชาคอยบอกกับตัวเองให้ใจเย็นอยู่ตลอดทาง

ในความจริง ตลอดระยะเวลาที่ขับรถมา เธอก็ใจเย็นลงได้จริงๆ

แต่ว่า “ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”คำพูดนี้ของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ทำลายสติสัมปชัญญะของเธอไปจนหมดสิ้น ตาแดงก่ำ จ้องเขม็งพวกเขาทั้งสองคนอย่างเยือกเย็น

“มาแสดงความเสียใจอะไร? ยังไม่ได้พบศพในสถานที่เกิดเหตุเลยไม่ใช่หรือไง！”

เจ้าหน้าที่ตำรวจรู้ว่าตัวเองพูดผิดไป จึงรีบเปลี่ยนเป็นพูดปลอบขึ้นมาทันที“คุณผู้หญิง คุณกลับไปก่อนเถอะครับ……”

“ได้ พวกคุณไม่ให้ฉันเข้าไป ฉันก็จะคิดหาวิธีของฉันเองก็ได้！”

ณิชาสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งเฮือก ไม่พูดพล่ามอะไรกับพวกเขาต่อ อ้อมไปข้างหลังกะที่จะโทรศัพท์ไปหาเอก เพิ่งจะหยิบโทรศัพท์ออกมา บนหน้าจอโทรศัพท์ก็มีเบอร์โทรศัพท์ของเอกปรากฏขึ้นมาก่อน

เธอรีบรับสายทันที“ฉันมาถึงลานจอดรถแล้ว นายอยู่ไหน? หาธัสเจอแล้วยัง?”

“คุณผู้หญิงครับ ผมกำลังคิดจะรายงานให้คุณทราบพอดีเลย！คุณผู้ชายไม่เป็นอะไรครับ ระเบิดนั้นเป็นแค่ระเบิดควันเท่านั้น ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาลสงฆ์ครับ……”

ณิชาฟังอย่างสับสนงุนงง

ก่อนหน้านี้บอกว่าไม่เป็นอะไร แล้วต่อมาก็บอกว่าอยู่ที่โรงพยาบาล?

ไม่ได้พูดอธิบายอะไรมากมาย เอกพูดออกมาตรงๆว่ารอเธอเจอกับเวธัสก่อนแล้วก็จะเข้าใจทุกอย่างเอง

……

ณ โรงพยาบาลสงฆ์

ภายในห้องผู้ป่วยVVIPที่ระดับสูงและหรูหราที่สุด ศีรษะของเวธัสได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ยังไม่ได้สติ

เอกเฝ้าอยู่ข้างนอกห้องผู้ป่วย

“เอก เกิดอะไรขึ้น? ธัสได้รับบาดเจ็บเหรอ?”ณิชาพูดถามขึ้นมาอย่างกระวนกระวาย

เอกส่ายหัว จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้กับณิชาฟัง

ก่อนที่เวธัสจะหมดสติไปได้บอกกับเอกว่า คุณภูมิเป็นคนเตรียมระเบิดลูกนั้นกับเขาจริงๆ คุณหนูชาช่าก็ถูกคุณภูมิแย่งชิงตัวไปเหมือนกัน！

เหมือนกับที่ณิชาคาดเดาเอาไว้ จริงๆแล้วคุณภูมิเดาออกตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่มีนักสืบเอกชนอะไรทั้งนั้น ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่เป็นแผนการที่เวธัสวางแผนและดำเนินการเองทั้งนั้น เพื่อจงใจหลอกล่อให้เขาออกมา

ดังนั้นคุณภูมิก็เลยซ้อนแผน ก่อนที่จะไปเจอกันที่สวนสนุก ก็เสนอข้อแลกเปลี่ยนอีกหนึ่งอย่างกับเวธัส

ทั้งสองฝ่ายตกลงกัน ว่าความผิดจะไม่ตกไปอยู่ที่ภรรยาและลูก ตอนนี้ในมือของคุณภูมิมีอำนาจบารมีแต่ว่าขาดแคลนเงิน ตราบใดที่เวธัสยอมให้เงินก้อนโตกับคุณภูมิ คุณภูมิก็จะสัญญาว่าจะคืนชาช่าให้กับณิชา

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็สมเหตุสมผลแล้ว……

ทั้งสองฝ่ายต่างคนต่างก็แอบแฝงไปด้วยเจตนาที่ไม่ดี คุณภูมิคิดที่จะฉวยโอกาสปิดปากของเวธัสก่อน แต่เวธัสเองก็เตรียมแผนการอื่นเอาไว้ด้วยเหมือนกัน ในขณะที่ทำการแลกเปลี่ยนก็แย่งชิงตัวของชาช่ากลับมาได้

ทั้งสองฝ่ายต่างก็เสียหายกันทั้งคู่……

เวธัสก็อุ้มชาช่ามาที่โรงพยาบาล

ที่ไม่ได้บอกเรื่องทั้งหมดกับณิชาและเอก ก็เพื่อที่จะเก็บเป็นความลับ

ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากให้ณิชารู้แล้วเกิดความกระวนกระวายใจขึ้นมา

พอณิชาได้ฟังความจริงที่เอกพูดจนจบ เรื่องพวกนี้มันก็ไปสอดคล้องกับคำพูดที่เวธัสพูดตอนที่อยู่ที่ตระกูลรุ่งโรจน์เมื่อวาน……

ที่เวธัสบอกว่ามีข่าวคราวของชาช่าแล้ว ที่แท้ก็แอบมาทำการแลกเปลี่ยนอย่างลับๆกับคุณภูมินั่นเอง

ใช้เงินก้อนโตเพื่อแลกกับชาช่า?

พอคิดถึงตรงนี้ ณิชาก็ชำเลืองตามองเวธัสที่กำลังนอนอย่างสงบอยู่บนเตียงผ่านกระจกหน้าต่าง มือปิดปาก ร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกซาบซึ้งและกระวนกระวายใจ

“ถ้าอย่างนั้นฉันสามารถเจอกับลูกสาวของฉันแล้วใช่ไหม?”

ณิชาอุ้มชาช่าอย่างอ่อนโยน เอาจุกนมใส่เข้าไปในปากของเธอเบาๆ“โอ๋ชาช่า นี่แม่เองนะ จำแม่ได้ไหม?”

ริมฝีปากที่สีดำคล้ำเล็กน้อยของชาช่าคาบจุกนมทันที ก่อนจะดูดจ๊วบๆคำใหญ่คำโต

จิตใจที่กระวนกระวายก็เหมือนได้รับการปลอบประโลม……

ณิชาจ้องมองใบหน้าที่ซูบผอมของชาช่า สุขและทุกข์ผสมปนเปกัน

ลูกสาวของเธอเจอความทุกข์ยากลำบากอะไรมาบ้างกันแน่นะ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ซะได้?

พออุ้มแล้วเหมือนกับว่ามีแต่กระดูก รู้สึกไม่ค่อยชินมือ ดูเหมือนว่าจะหนักได้แค่ครึ่งหนึ่งของน้องนิ่มด้วยซ้ำ……

ต่อไปเธอจะต้องเสริมบำรุงเพิ่มเติมให้กับเธอเป็นเท่าตัว！

แต่ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่อุ้มชาช่า ในหัวก็มีใบหน้าน้อยๆที่ขาวนวลน่ารักน่าเอ็นดูใบหน้านั้นของน้องนิ่มผุดขึ้นมา……

แปลก ทำไมถึงเอาแต่คิดถึงน้องนิ่มกันนะ?

ณิชาสลัดความคิดที่วุ่นวายทั้งหมดทิ้งไป คอยดูแลชาช่าอย่างตั้งใจ

อาจจะเป็นเพราะว่าชาช่าเพิ่งจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อม ไม่คุ้นเคยกับเธอ พอณิชาป้อมนมเธอเสร็จ ก็อุ้มมาจนครึ่งชั่วโมง จนแขนเริ่มชาแล้ว แต่ชาช่าก็ยังไม่ยอมนอนสักที

แล้วก็ไม่ได้ร้องโหวกเหวกโวยวายเสียงดังอะไรเป็นพิเศษด้วยเหมือนกัน แต่ว่าเอาแต่ดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอ้อมอกของเธออย่างไม่หยุดไม่หย่อน……

เธอทำได้แค่อุ้มเธอเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง พูดปลอบอย่างแผ่วเบา“ชาช่าไม่ต้องกลัวนะ แม่เป็นแม่ของลูก ลูกอยู่ในอ้อมอกของแม่ปลอดภัยแน่นอน ยังจำเสียงของน้ำคร่ำได้ไหม? กรวกๆๆ……”

ณิชาใช้ทุกวิถีทางในการปลอบเธอ แต่ชาช่ากลับไม่ยอมนอนตั้งแต่ต้นจนจบ

ณิชาลนลานแทบจะไม่ไหว

ถ้าทารกไม่นอนแล้วจะมีพัฒนาการได้ยังไง?

ในเวลานี้เอง เอกก็มาเคาะประตู บอกว่าเวธัสฟื้นแล้ว

ณิชาใบหน้าเผยให้เห็นถึงความปีติดีใจ ก่อนจะอุ้มชาช่าเข้าไปหาเวธัสในห้องผู้ป่วย