กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 81

แพรถ่ายรูปห้องนอนของณิชา และหันกลับไปจ้องเธออย่างโหดเหี้ยม “เธอพาชู้เธอไปซ่อนไว้ที่ไหน?”

“ฉันไม่เข้าใจที่คนที่คุณเรียกว่าชู้คนนั้นคือใคร แต่ฉันทนคุณจนไม่รู้จะทนยังไงแล้ว”

แพรไม่สนใจคำพูดของณิชาเลยแม้แต่น้อย “ถ้าไม่มีชายชู้ บะหมี่สองชามบนโต๊ะนั่นเป็นของใคร? ฉันมาที่ห้องนอน ทำไมเธอต้องลนลานขนาดนี้?”

“ฮัลโหล? ตำรวจใช่ไหม? ฉันเป็นเจ้าของหมู่บ้านออเรนจ์ชั้นห้า มีคนบุกรุกบ้านฉัน ...ใช่ รบกวนคุณช่วยมาจัดการให้ทันที...” ณิชาเลือกที่จะโทรแจ้งตำรวจทันที แววตาจริงจัง

แพรกรี๊ดออกมาอย่างบ้าคลั่ง และกัดฟันเดินออกไป

ณิชารีบปิดประตูลงอีกครั้งและรีบกลับไปที่ห้องนอนหลัก

“เวธัส?” ณิชายื่นหน้าออกไปตรวจสอบตรงนอกหน้าต่าง

นี่มันชั้นห้านะ!

มองอย่างละเอียดรอบคอบหนึ่งครั้ง รวมถึงบริเวณขอบกำแพงและบริเวณที่แขวนติดตั้งแอร์ ไม่มีคนเลย...

อารมณ์ของณิชาที่พยายามทำให้สงบลงกลับมากังวลอีกครั้ง

เวธัสล่ะ?

ห้องก็มีอยู่แค่นี้ เขาไปไหนได้?

คงไม่ใช่ตกลงไปด้านล่างตอนที่ซ่อนตัวจากแพรหรอกใช่ไหม?

แค่เธอก็ไม่ได้ยินเสียงว่ามีคนลงไปเลย

ณิชาหาดูในที่ที่พอจะหาได้อีกครั้ง กระวนกระวายใจรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดิมทีคิดจะโทรเวธัส แต่เมื่อปลดล็อกโทรศัพท์ ก็เห็นข้อความหนึ่งที่เขาส่งมาดึงดูดสายตา

“คุณติดเกี๊ยวฉันหนึ่งมื้อ คราวหน้าฉันไม่กินแบบแช่แข็ง”

ณิชาจ้องมองข้อความนั้น ความรู้สึกมากมาย

วันนี้ทำให้คุณชายเวธัสลำบากแล้ว

แต่ว่าเขาออกไปยังไง?

คงไม่ใช่ปีนท่อลงไปจากชั้นห้าจริงๆ สินะ?

คิดถึงภาพนั้น ณิชาก็หัวเราะออกมาทันที

รูปแบบของห้องนี้สร้างตามที่อรัลชอบ ถึงแม้จะใช้สีเท่ทั้งหมด แต่ยังคงรักษาความไร้เดียงสาไว้

ห้องใหญ่มาก ตรงมุมห้องมีชั้นวางของโดยเฉพาะวางอยู่ ด้านบนมีของเล่นทุกชนิดวางอยู่

บางอย่างก็ผู้ใหญ่ในตระกูลสนธิไชยให้มา บางอย่างก็ลุงชัยเห็นว่าอรัลมองหลายครั้งแล้วตอนที่ออกไปเที่ยวเล่นนอก จึงซื้อกลับมาให้...

แต่ตอนนี้ ปัณณ์อยู่บนเตียงสีขาวดำของเขา เบะปากด้วยความโกรธ ราวกับสิงโตน้อยที่เย่อหยิ่ง ไม่ยอมสนใจใคร

คนใช้กล่อมให้กินยา เด็กน้อยก็เหนื่อยหน่าย

“ได้ยินว่าแกไม่ยอมกินข้าว?” เสียงแหบเย็นชาของเวธัสดังมา

ร่างกายเล็กๆ ของปัณณ์แข็งทื่อ ตาโตดำแป๋วสั่นไหว “ฉันเกลียดคุณ!”

“ดูเหมือนงานและการเรียนที่ฉันจัดไว้ให้แกยังไม่มากพอ ทำให้นอกจากแกจะมีเวลาเล่นแล้ว ยังมีเวลาไปคิดเรื่องคนอื่นมั่วซั่วอีก”

เวธัสพูดอย่างไม่ใส่ และสั่งให้คุณชัยเพิ่มคาบเรียนให้ปัณณ์มากขึ้นอีกหน่อย

เมื่อลุยได้ยินว่าว่ายน้ำ ลดสายตาลง “คุณผู้ชาย คอร์สภาษาและคอร์สเคมีไม่มีปัญหา แต่ว่ายน้ำ...ท่านก็รู้ คุณหนูเขากลัวน้ำ...”