การแต่งงานเป็นเรื่องยากที่จะทำลาย นิยาย บท 5

สายตาของฉันสบเข้ากับเขาในอากาศ นัยน์ตาของเขาเป็นสีดำด้วยความอำมหิตดุร้าย และฉันรู้สึกว่าชายคนนี้ไม่ได้ล้อเล่น แต่กำลังออกคำสั่งกับฉันอย่างจริงจัง ไม่มีแม้แต่คำขอ เขาจะไม่แสดงความเมตตาต่อฉันเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง

ฉันถามเขาด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา "แล้วฉันควรทำอย่างไร"

“เอาบัตรประชาชนออกก่อน”

ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยื่นบัตรประชาชนให้เขาอย่างไม่เต็มใจ เขารับมันมาและชำเลืองมอง และเย้ยหยัน: "ชูเหลียงหยิน น่าเสียดายที่ชื่อนี้ไม่เข้ากับคุณเสียทีเดียว"

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "คุณด้วน ฉันไร้เดียงสาจริงๆ คุณช่วยทำหนังสืออนุมัติให้ฉันได้ไหม และอย่าทำให้ฉันอับอายอีกต่อไป คุณคืนบัตรประชาชนของฉันก่อนได้ไหม"

"นั่นขึ้นอยู่กับการแสดงของคุณ" ฉันดูเขาใส่บัตรประจำตัวของฉันลงในกระเป๋าเงินซึ่งมีการ์ดสีดำกองอยู่ และฉันก็ตกตะลึง ทิ้งสีหน้าตกตะลึงไว้ในแสงแฟลชของโทรศัพท์มือถือ การแสดงออกทั่วไป

หลังจากที่ Duan Yuancheng พูดเช่นนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง: "มาเถอะ ยิ้ม ฉันจะถ่ายรูปคุณตอนนี้ เผื่อว่าคุณวางแผนจะหนี"

เมื่อฉันอ้าปากจะอธิบาย เขาพูดอีกครั้ง: "ฉันไม่เห็นจริงๆว่าคุณเป็นโจรที่มีฝีมือดี"

แต่ชายคนนั้นก็ยังไม่ปล่อยฉันไป เห็นได้ชัดว่าฉันสลบไปครึ่งตัว ยืนเอ้อระเหย อีกฝ่ายยังคงไม่ลืมที่จะฉวยโอกาส: "ทุกคนไม่ได้บอกว่ารูปถ่ายบนบัตรประจำตัวประชาชน การ์ดเป็นช่วงเวลาที่น่าเกลียดที่สุดสำหรับคนๆ หนึ่ง ฉันถ่ายรูปนี้ในโทรศัพท์คุณวันนี้ คุณทำเกินหน้าบัตรประชาชนจริงๆ คุณว่าไหม

มันเป็นหมอกหนา! ฉันไม่ได้คาดหวังว่า Duan Yuancheng จะคิดอุกอาจกับฉันขนาดนี้ ตอนนี้ฉันต้องสารภาพกับป้าหลิว ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับการไร้บ้านจากเขา ยกเว้นส่วนที่เกี่ยวกับการแต่งงานเท่านั้น

ต้วน หยวนเฉิงหรี่ตาและฟัง เมื่อฉันพูดจบ เขาก็พูดช้าๆ: "ป้าหลิวป่วยและอยู่ในโรงพยาบาล คุณไม่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปเหรอ"

“อะไรนะ? เข้าโรงพยาบาล? เป็นไปได้ยังไง?”

เมื่อวานสบายดี แต่ทำไมป้าหลิวถึงป่วยหลังจากคืนเดียว ฉันพูดไม่ออกจริงๆ

Duan Yuancheng กล่าวด้วยว่า: "ถ้าคุณต้องการบอกความจริงจากของปลอม คุณสามารถรอให้เธอตื่นได้ ในฐานะผู้ต้องสงสัย คุณต้องอยู่ที่นี่ในช่วงเวลานี้ นอกจากนี้ เพื่อเป็นการลงโทษเธอ หน้าที่การงานของเธอ ขึ้นอยู่กับคุณทำมัน"

ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก?

ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าตัวเองจะเหมาะสมกับงานพี่เลี้ยงเด็กหรือไม่นั้น โทรศัพท์ก็ดัง ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าที่ได้ยินบ่อยที่สุดทำให้ฉันกลัวมากจนแทบจะกระโดดขึ้น

ชื่อที่ปรากฏด้านบนคือ Gu Sixing ถ้าฉันเดาถูก เขาน่าจะกลับบ้านไปแล้ว

ฉันวางสายอย่างรวดเร็ว และหลังจากนั้นไม่นาน เสียงระฆังก็ดังขึ้นอีกครั้ง และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ฉันพบกับสายตาที่ไม่แน่นอนของ Duan Yuancheng

“กลัวอะไรทำไมไม่กล้าหยิบขึ้นมา”

ดวงตาที่ลึกล้ำดูเหมือนจะซ่อนคมมีดไว้ และมีความรู้สึกกดดันอย่างรุนแรงในทันที

ฉันถูกบังคับให้ทำอะไรไม่ถูกและกลัวว่าเขาจะคิดมากดังนั้นฉันจึงเลื่อนปุ่มรับสายลงอย่างสั่นเทา ในขณะนี้ Duan Yuancheng เอนตัวลงอย่างรวดเร็วและกดสปีกเกอร์โฟน

"ชู เหลียงหยิน คุณมีความสามารถมากทีเดียว และคุณสามารถหลบหนีได้ ซึ่งทำให้ฉันประทับใจมาก"

ทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์ เสียงของ Gu Sixing ก็ดังมาจากข้างใน

ฉันกลัวว่า Duan Yuancheng อาจเข้าใจผิดว่า Gu Sixing เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดว่า: "คุณต้องการอะไรในโลกนี้ ฉันตกลงที่จะหย่าร้าง ฉันสัญญาด้วยชีวิตของฉันว่าจะไม่บอกอะไรเกี่ยวกับ คุณสองคน ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ ฉันหวังว่าคุณจะปล่อยฉันไป” เสียงของ Gu Sixing ก็เบาลงอีกครั้ง เขาพูดอย่างหมดหนทาง: "การแต่งงานเหลียง ฉันอาจทำให้คุณกลัวในบ่ายวันนี้ แต่นั่นไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน มันเป็นทั้งหมดเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นเห็น เธอเป็นเจ้านายของฉัน และเธอบังคับให้ฉันทำทุกอย่าง และไม่มีอะไรที่ฉัน ทำได้" นั่นคือวิธีเดียวที่จะทำได้ มิฉะนั้น คุณจะตกงาน

“พอดูได้ แย่กว่าป้าหลิวอีก”

ฉันจ้องไปที่หลังศีรษะของเขาอย่างแรง ผิดหวังเล็กน้อยในใจ คิดว่าในเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาจะต้องวางตะเกียบลงก่อนที่จะได้กินอะไรอีกสักสองสามคำ

ข้อเท็จจริงดูเหมือนจะไม่เลวร้ายอย่างที่ฉันคิด อาหารของ Duan Yuancheng นั้นไม่เลว และฉันยังขอให้ฉันเพิ่มข้าวให้เขาหนึ่งครั้งในช่วงเวลานั้น

ไม่อร่อยแถมยังกินได้เยอะไม่รู้จริง ๆ จะบอกว่ารสชาติแย่หรือจงใจเสแสร้ง คนรวย ๆ เป็นแบบนี้กันทุกคนจริงไหม?

ฉันหยุดคิดอย่างบ้าคลั่งไม่ได้และสายตาของฉันก็หันไปจับที่คอของ Duan Yuancheng จู่ๆ Duan Yuancheng ก็หันศีรษะมาและสบตาฉัน

หัวใจของฉันเต้นแรงหลายครั้งเมื่อจ้องมองดวงตาที่เฉียบคมคู่นั้น ฉันรู้สึกเหมือนโดนขโมยจับได้จริงๆ

“เอ่อ...คุณด้วนมีคำสั่งอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันหลุบตาลงด้วยความเขินอาย มือก็รวนเสื้อผ้าตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“แอบดูฉันทำไม คุณต้องการจะวิเคราะห์อะไรจากมัน” เขาถามพร้อมกับตบหน้า

หัวของฉันปั่นป่วนไปสองสามวินาที เมื่อเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร ฉันรีบโบกมือแล้วพูดว่า: "ฉันไม่ได้วิเคราะห์คุณจริงๆ คุณ Duan ได้โปรดเชื่อใจฉัน ฉันเพิ่งจบมัธยมต้น ไม่มีองค์กรใดๆ อยากให้ฉันไม่รู้หนังสือมาก"

“อ้าว?” เขาเลิกคิ้วสวยถาม “ทำไมไม่ไปโรงเรียนล่ะ”

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "แม่ของฉันเสียชีวิตก่อนกำหนด ส่วนพ่อของฉันก็สุขภาพไม่ดี มันลำบากมากที่จะมีชีวิตอยู่ ฉันไม่อยากรั้งเขาไว้อีกต่อไป ฉันจึงออกมาทำงานแต่เช้า"

"ใช่" Duan Yuancheng พยักหน้าและพูดว่า: "การรวบรวมไม่เลว มันเกือบจะทำให้ฉันประทับใจ"