กำราบรัก 20+ นิยาย บท 23

"อึก" เสียงกระดกเหล้าเข้าปากดังขึ้นอึกแล้วอึกเล่าภายในห้องพักส่วนตัวของบดินทร์ เมื่อไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้ เขาจึงเลือกที่จะใช้น้ำเมาจัดการกับมัน แต่เหมือนว่ามันจะไม่สามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้เลย

บดินทร์เหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างขวดเหล้าอย่างชั่งใจ เขาต้องพยายามหักห้ามใจไม่ให้เผลอโทรหาไพลินตอนนี้ เพราะเธอคงจะไม่ชอบใจนักหากเขาโทรไปรบกวนเวลาพักผ่อนในตอนเที่ยงคืนแบบนี้

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องดัง ปลุกบดินทร์ให้ตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เขาเหลือบมองหน้าจอมือถือเพียงนิดขณะเขย่าแก้วเหล้าในมือเบาๆ พลันหัวใจแกร่งที่เหี่ยวเฉามันก็กลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งเมื่อเห็นชื่อของคนที่กำลังคิดถึงปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ฮัลโหล" เขาหยิบมือถือเครื่องหรูขึ้นมาแนบหู พร้อมกรอกเสียงทักทายคนปลายสาย ในขณะที่หัวใจมันยังเต้นแรงระรัวจนแทบผิดจังหวะ

(ฮัลโหล!) บดินทร์ดึงมือถือออกห่างจากใบหูเล็กน้อยเมื่อเสียงตะโกนทักทายของคนปลายสายดังเข้ามาพร้อมกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม

"..." เขาชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าตอนนี้ไพลินไม่ได้นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างที่ควรจะเป็น

(ดินอยู่ไหน ดินมารับลินหน่อย ลินปวดหัว ขับรถกลับบ้านไม่ไหว)

"นี่เที่ยวผับอีกแล้วเหรอวะ"

(ดินมาหาลินนะ เมื่อกี้มีผู้ชายลวนลามจับก้นลินด้วย มารับลินหน่อยนะ)

"ถ้าไม่เมาจะโทรมาอ้อนไหม ชอบเที่ยวในสถานที่แบบนั้นนักโดนแค่นั้นมันน้อยไปด้วยซ้ำ"

(...) คนปลายสายเงียบไปเมื่อโดนต่อว่า หากแต่เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มยังดังเล็ดลอดเข้ามา

(เฮียมาหาลินหน่อยนะ ลินปวดหัว โลกหมุนไปหมดเลย ลินจะรอจนกว่าเฮียจะมารับนะ)

"..." บดินทร์ถือโทรศัพท์เครื่องหรูค้างไว้ ในขณะที่ปลายสายถูกตัดไปแล้ว เขากำลังอึ้งอย่างคาดไม่ถึงกับสรรพนามใหม่ที่ไพลินใช้เรียกแทนตัวเขา และกำลังงุนงงที่โดนเธอออดอ้อน

ชายหนุ่มวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่เดิม พร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่ ทำราวกับมันคือน้ำเปล่า ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบกุญแจรถในห้องนอน

@ผับหรูใจกลางเมือง

บดินทร์ชักสีหน้าหงุดหงิดขณะเดินเบียดตัวเข้ามาภายในโถงใหญ่ของผับ โดยมีแสงสว่างจากไฟหลากสีส่องนำทาง เขาเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าและลำคอลวกๆ ขณะเดียวกันก็กวาดตามองหาไพลินไปด้วย

"อยู่ไหนวะ" ความมืดสลัวภายในผับเป็นอุปสรรคในการมองเห็นของเขา อีกทั้งผู้คนที่แน่นขนัดจนแทบไม่มีทางให้เดินก็ทำให้เขามองหาไพลินได้ยากยิ่งขึ้น

บดินทร์ค่อยๆเดินแทรกตัวออกมาเมื่อรู้สึกอึดอัดจนนึกรำคาญ แต่กลับต้องหยุดชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินออกไป เมื่อโดนใครบางคนถือวิสาสะจับรั้งข้อมือไว้ ทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องหันกลับไป

"มาคนเดียวเหรอคะ" หญิงสาวเจ้าของหน้าตาสะสวยส่งยิ้มทักทายอย่างยั่วยวนทันทีที่เขาหมุนตัวกลับไป พร้อมกับเบียดเรือนร่างอรชรในชุดเกาะอกสีแดงเข้ามาแนบชิดแผงอกแกร่ง กระโปรงยีนส์รัดรูปสีดำความยาวเสมอหน้าขาที่เธอสวมใส่ มันทำให้เขามองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอชัดเจนขึ้น แม้อยู่ท่ามกลางความมืดสลัว แต่เธอโดดเด่นจนเขาไม่อาจละสายตา

"มาเที่ยวคนเดียวเหรอคะสุดหล่อ" เจ้าของรอยยิ้มยั่วยวนถามย้ำอีกครั้งเมื่อเขายังคงเงียบ เธอเสยผมดำขลับที่ตกลงมาปรกหน้าอย่างมีจริต แล้วค่อยๆยกแขนขึ้นมาโอบรอบลำคอของเขาไว้

"แกล้งเมาเหรอ" บดินทร์ถามเสียงเข้ม ซึ่งคนตรงหน้าก็อมยิ้มยอมรับ แต่เธอกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาพ่นคำถามใส่เป็นครั้งที่สอง ใบหน้าหวานเลื่อนเข้าใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากอวบอิ่มจะประกบลงมาบนริมฝีปากของเขา