กำราบรัก 20+ นิยาย บท 62

@บ้านของไพลิน

"พ่อลินดุนะ ทำตัวดีๆด้วย อย่าห้าวเหมือนตอนเจอแม่ครั้งแรก เดี๋ยวจะห้าวไม่ออก" ไพลินตบแก้มแฟนหนุ่มเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อขณะที่เขากำลังขับรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านของเธอ แต่บดินทร์กลับยักไหล่ให้ สีหน้าของเขาไม่มีความกังวลแสดงให้เห็นเลย

"ชอบลูกสาวเขาก็ต้องเข้าหาพ่อแม่เขาอยู่แล้ว ส่วนพ่อกับแม่เขาจะชอบเราไหมมันก็อีกเรื่องหนึ่ง เฮียไม่กลัวพ่อหนูหรอก"

"พ่อลินดุนะ ไม่กลัวจริงๆหรอก"

"เฮียไม่เคยเจอพ่อหนูนะ แต่เฮียว่าหนูน่าจะได้นิสัยพ่อมาเยอะเลย เพราะแม่หนูกับหนูนิสัยไม่เหมือนกันเลย ยิ่งความเรียบร้อยยิ่งไม่เหมือน แม่หนูกุลสตรี แต่หนูยังห่างไกลคำนั้นมาก"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนิสัยของลิน"

"เฮียว่าพ่อหนูน่าจะใจนักเลงเหมือนหนูนะ" ไพลินอมยิ้มเล็กน้อยกับการวิเคราะห์ของแฟนหนุ่ม พร้อมกับเลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมแก้มสากฟอดใหญ่ในตอนที่บดินทร์ดับเครื่องยนต์พอดี ท่อนแขนเรียวเล็กยกขึ้นมากอดเอวสอบหลวมๆ

"ช่วยเป็นเด็กดีของลินสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะ ลินอยากให้พ่อปลื้มเฮีย"

"เฮียเป็นของเฮียแบบนี้ ถ้าต้องแสดงละครเพื่อให้พ่อหนูเอ็นดูเฮียทำไม่เป็นหรอก แต่จะพยายามทำตัวสงบเสงี่ยม อยู่ในโอวาทของหนูสักชั่วโมงสองชั่วโมงก็แล้วกัน"

"ขอกำลังใจก่อนไปเจอพ่อหน่อย" ร่างบางเงยหน้าออดอ้อนพลางกะพริบตาปริบๆ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากบดินทร์ได้ไม่ยาก เขาโน้มใบหน้าลงมาจูบเบาๆบนริมฝีปากอวบอิ่ม

ไพลินผละตัวออกห่างเมื่อบดินทร์ให้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที โดยมีบดินทร์ก้าวตามหลังลงมา แล้วเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน

"คุณพ่อขาาา~" หญิงสาวร้องขึ้นเสียงหวานเมื่อเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่แล้วเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เธอรีบเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ

"โตแล้วยังอ้อนพ่อเหมือนเด็กอีกนะ" เดชาส่ายหน้าให้กับท่าทางออดอ้อนของลูกสาว พร้อมกับพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา

"ไม่ได้เจอคุณพ่อตั้งหลายวันคิดถึงจังเลยค่ะ" เธอประจบประแจงเสียงหวาน พร้อมกันนั้นก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นพ่อฟอดใหญ่

"วันนี้ลินมีของฝากมาให้คุณพ่อด้วยนะ" ไพลินยิ้มกว้างจนตาหยีเมื่อเห็นบดินทร์เดินตามเข้ามาแล้ว เธอแสร้งกระแอมกระไอเบาๆแล้วผายมือไปหาแฟนหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งบนโซฟาอย่างถือวิสาสะ

"พ่อคะนี่เฮียบดินทร์ค่ะ ว่าที่ลูกเขยของคุณพ่อ ของฝากจากลินค่ะ"

"สวัสดีครับ" บดินทร์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมทันทีที่ไพลินพูดจบประโยค

"พ่อภูมิใจจริงๆที่ส่งลูกไปเรียนแล้วได้ของแถมกลับมาเป็นลูกเขย" เดชาประชดประชันลูกสาว ขณะที่ดวงตาคมกริบไล่มองเด็กหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"แต่หล่อดี พ่อให้อภัย"

"ผ่านไหมคะ" ไพลินถามทีเล่นทีจริงเป็นเชิงเย้าหยอก แต่ในใจแอบลุ้นว่าผู้เป็นพ่อจะถูกใจบดินทร์หรือเปล่า

"ถามใคร?" เดชาขมวดคิ้วถามลูกสาว

"ถามคุณพ่อไงคะ ชอบเฮียบดินทร์ไหม"

"ถามเหมือนพ่อเป็นคนคบเองเลยนะ"

"ก็นี่ลูกเขยของคุณพ่อเลยนะคะ ถูกใจไหม"

"แฟนลูกมันก็ควรจะถูกใจลูกนะ ไม่ใช่ถูกใจพ่อ ลินชอบใครรักใครพ่อก็รักคนนั้นแหละ เพราะถ้าเรารักตัวเองมากพอ เราจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองอยู่แล้ว พ่อให้อิสระในการตัดสินใจของลิน"

"สมแล้วที่เป็นพ่อของลิน ใจดีมีเหตุผล" ไพลินซบหน้าลงบนท่อนแขนของผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน ท่าทางเหมือนเด็กน้อยกำลังอ้อนขอของเล่นจากผู้ปกครองของเธอพลอยทำให้บดินทร์ยิ้มตามไปด้วย

"แล้วนี่แม่ไปไหนคะ"

"ทำอาหารอยู่ในครัวนู้น"

"แม่เข้าครัวเองทุกวันแบบนี้คนรับใช้ยังจำเป็นอยู่ไหมคะ"