กำราบรัก 20+ นิยาย บท 26

"ไม่อยากเป็นแฟน ขอเป็นเมียตัวน้อยแทนได้ไหม" ทว่าประโยคถัดมาของเธอก็กระตุ้นหัวใจแกร่งที่เหมือนจะหยุดเต้นไปเมื่อสักครู่ให้กลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง บดินทร์แสร้งตีสีหน้าเรียบเฉยกลบเกลื่อนความรู้สึกเขินอาย แต่ใบหูและลำคอกลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

"เมียตัวน้อย? ก็เหมาะกับเด็กตัวเล็กอย่างเธอดีนะ แต่ถ้าเธอเป็นเมียตัวน้อย แล้วฉันจะเป็นอะไรล่ะ"

"เมียตัวน้อยกับผัวตัวโตไง" ไพลินยิ้มทะเล้น พร้อมกับกระแทกขมับบางเข้าหาสันกรามคมเบาๆเป็นการหยอกเย้า นึกหมั่นไส้บดินทร์ที่พยายามเก็บอาการไม่แสดงออกว่าเขินอาย ทั้งที่ใบหูแดงซ่านอย่างเห็นได้ชัด

"ดิน" เมื่อเห็นบดินทร์เอาแต่นั่งมองดวงหน้าของเธอ ไพลินจึงเอ่ยขึ้นเบาๆ

"หือ?"

"ตอนนี้ฉันเป็นเมียตัวน้อยของนายรึยัง"

"ไม่จำเป็นต้องให้ฉันตอบเธอก็ได้เป็นอยู่แล้ว" บดินทร์ตอบโดยไม่หลบสายตา กลับกลายเป็นว่าไพลินเองที่เขินอายกับน้ำเสียงทุ่มต่ำมีเสน่ห์ของเขา ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ละสายตาไปจากดวงหน้าหล่อเหลาของเขาเหมือนกัน

"งั้นขอถามอะไรหน่อยได้ไหม ตอบตรงๆนะ" เธอค่อยๆปรับเปลี่ยนท่าทางเป็นนั่งหันหน้าเข้าหากัน ยกแขนขึ้นมาโอบรอบลำคอหนาไว้หลวมๆ "ที่บอกว่าแอบชอบฉันมานานแล้วจริงรึเปล่า แล้วแอบชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ตอนนั้นโดนเธอต่อยแรงไปหน่อยมั้งเลยสมองกลับ" บดินทร์ตอบติดตลก

"ตอนนั้นตอนไหน ครั้งแรกที่เจอกันเลยเหรอ"

"ตอนเห็นหน้าเธอครั้งแรกฉันเกือบหลงความสวยของเธอแล้วนะ ดีที่หมัดของเธอมันช่วยดึงสติฉันไว้ไม่ให้เผลอใจไปหลงนางมารอย่างเธอ" ไพลินอมยิ้มเมื่อบดินทร์พูดมาถึงประโยคนี้ "แต่ยอมรับก็ได้ว่าชอบแอบมองเธอบ่อยๆเวลาเธอมาที่คณะพร้อมกับน้องนาร์เนีย"

"โกหก นายมองฉันตาขวางตลอด ทำเหมือนอยากต่อยฉันตลอดเวลา"

"แสดงว่าฉันก็เก็บอาการเก่งเหมือนกันนะ เธอถึงไม่เคยมองเห็นความรู้สึกจริงๆของฉันเลย"

"ไม่แสดงออกแล้วจะมองเห็นได้ยังไง"

"แล้วตอนนี้มองเห็นยัง" ไพลินส่ายหน้าน้อยๆให้เป็นคำตอบ ทำเอาบดินทร์ถอนหายใจหนักๆ

"มองไม่เห็นความรู้สึกของนายหรอก มองเห็นแต่หน้าผัวของตัวเองอย่างเดียว"

"อ่อยเก่งว่ะ" คนโดนหยอดคำหวานใส่หลุดยิ้มกับความน่ารักของคนบนหน้าตัก

"ไม่ได้อ่อยเก่งอย่างเดียวนะ แต่ทำอย่างอื่นเก่งด้วย" ไม่ว่าเปล่าแต่ไพลินยังค่อยๆลากฝ่ามือลงมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มออก โดยที่เขานั่งมองการกระทำของเธอเงียบๆ

"ก่อนจะถอดเสื้อผ้าช่วยตอบคำถามของฉันก่อนได้ไหม"