บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 545

บทที่545 มีดหนึ่งเล่มกับความเชื่อใจ

คำพูดของซ่านจินจื๋อห่างไกลและเกินเอื้อมเสมอ

เขาให้คำมั่นสัญญามากมาย แต่สิ่งเหล่านั้นกลับเลือนรางหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ใครจะทำ ไม่อยากจะเชื่อ

กู้อ้าวเวยดึงมือตัวเองกลับมาอย่างไม่แยแส แล้วมองไปที่เขา “เจ้าพูดเองนะ”

“ใช่ ข้าพูด” ซ่านจินจื๋อเงยหน้าขึ้นแล้วโบกมือให้เฉิงซานที่อยู่ข้างนอก “นำหยุนอี้เข้ามา”

ชิงจือมองดูมีดที่อยู่ในมือของแม่อย่างประหลาดใจ หลังจากที่ดึงมีดออกจากปลอก ปลายมีดก็ไปแตะที่หน้าอกของพ่อ เมื่อมองไปที่แสงสีเงินที่น่ากลัว เขาก็จับที่ข้อมือของกู้อ้าวเวยเบาๆ “แม่ มีดสามารถทำร้ายคนได้”

“แม่อยากได้อะไรคืนจากเขานิดหน่อย” กู้อ้าวเวยลูบหัวชิงจือเบาๆด้วยมือข้างเดียวโดยไม่มีเจตนาที่จะปกปิดเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงของนางแผ่วเบาและนุ่มนวล “ตั้งแต่ข้าหยิบมีดขึ้นมา ข้ามีสติครบถ้วน”

หยุนอี้แหวกผ้าเปิดออก จากนั้นเจาะเข้าไปในผิวหนังที่อ่อนนุ่มเป็นรูขนาดใหญ่ที่หน้าอกของเขา

ซ่านจินจื๋อยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น เขากัดฟันแน่นรู้สึกถึงมีดที่แทงทะลุหน้าอก มันบดขยี้ร่างกายทำให้เจ็บปวดอย่างมาก แม้แต่รากฟันก็ยังสั่นอย่างช่วยไม่ได้

มือของกู้อ้าวเวยยังมั่นคง แน่นอนว่านางรู้ ว่าจะทำร้ายชีวิตคนได้อย่างไรและรู้ว่าจุดไหนที่จะเพิ่มความเจ็บปวดได้อีก

ชิงจือทำได้เพียงมองดูอย่างตั้งใจ หลังจากที่แม่ให้เหตุผลที่จะต้องใช้มีดอย่างไม่ปิดบัง

คนแรกที่รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติก็คือซู่โหย่วเว่ย เขาเดินออกมาอย่างรวดเร็วมองดูเลือดสีแดงที่หยดลงบนพื้นและตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “พวกเจ้าทำอะไร! ทำไมถึงต้องใช้มีด! เด็กก็ยังอยู่ที่นี่!”

เฟิงเมี่ยวที่ได้ยินก็รีบพาชิงจือออกไปด้วยความรวดเร็ว

ซู่โหย่วเว่ยยังคงต้องการที่จะหยุดแต่กู้อ้าวเวยกลับเพิ่มความแข็งแกร่งของมือนางอยู่เสมอ จนกระทั่งเลือดไหลออกมามากเกินไป กู้อ้าวเวยจึงค่อยๆดึงหยุนอี้ออกมา

ซู่โหย่วเว่ยเป็นคนแรกที่ปิดปากแผลให้เขา ซ่านจินจื๋อกลับลังเลที่จะลุกขึ้นอย่างดื้อรั้น กู้อ้าวเวยจึงมองไปที่เขา “เอาเลย ชีวิตของเจ้าจะไม่มีเหลืออยู่ ไม่กลัวรึ?”

“ชีวิตข้าเป็นของเจ้า” ซ่านจินจื๋อโบกมือให้ซู่โหย่วเว่ยออกไป

กู้อ้าวเวยเกลียดเขามากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเห็นซ่านจินจื๋อเป็นคนหลอกลวง สิ่งที่เขาเคยทำในอดีตเหมือนกับว่าเขายื่นมือออกมาจากส่วนลึกของจิตใจเพื่อบีบคอของนาง

ซ่านจินจื๋อเป็นผู้ชายที่เลวยันกระดูก

นางเอาเลือดที่อยู่บนปลายมีดเข้าไปในปาก จากนั้นก็ลากกระโปรงที่ชุ่มไปด้วยวเลือดของซ่านจินจื๋อแล้วก้มลงแลกจูบที่รุนแรงกับเขา

จนกระทั่งซ่านจินจื๋อหอบหนัก นางจึงปล่อยเขาด้วยความสงสาร แล้วทิ้งหัวไปที่มุมโซฟา ขาทั้งสองข้างขดอยู่ที่หน้าอก

“เจ้าได้รับความเชื่อใจจากข้าแล้ว”

แม้แต่จากมุมของซ่านจินจื๋อก็สามารถมองเห็นน้ำตาบนแก้มของนางได้อย่างง่ายดาย

“น้ำตาของเจ้าใช้กับข้าจนหมดแล้ว” ซ่านจินจื๋อโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วใช้มือที่สะอาดเช็ดแก้มของนาง “หยุดร้องได้แล้ว”

“เจ้าห้ามตาย” กู้อ้าวเวยไม่อาจปฏิเสธการกระทำที่นุ่มนวลนี้

จนกระทั่งซู่โหย่วเว่ยทนดูไม่ได้จึงร่วมกับเฟิงเมี่ยวนำซ่านจินจื๋อส่งเข้าไปด้านใน โม่เหยียนโตขึ้นบ้างแล้วหยิบผ้าคลุมออกมา “พี่สาวมันค่อนข้างน่ากลัว”