ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 112

“นอนนะคนดีคืนนี้เพิร์ลเมาแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้สร่างเมาก่อนนะครับ ค่อยทำ”

เขาจูบที่หน้าผากของเธอก่อนจะกอดเธอเอาไว้แน่นเตียงนอนในห้องนี้แค่ห้าฟุต นอนคนเดียวกำลังดีแต่นอนสองคนก็ต้องเบียดกันหน่อย

คนเมาพึมพำอะไรอยู่คนเดียวก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดของเขา

ณัฐนันท์สูดกลิ่นแชมพูที่ติดอยู่ตามเส้นผมนุ่มสลวยของเธอเข้าปอด ยิ่งนานวันเขายิ่งคุ้นเคยกับกลิ่นนี้

พัลลภาซุกตัวเข้าหาอกของเขาแล้วกอดเขาไว้แน่น พึมพำคำว่ารักออกมาอีกครั้ง

“รักพี่นัทคนเดียว”

ความรู้สึกอ่อนหวานอาบไปทั้งใจของณัฐนันท์ เขาหอมลงที่ข้างแก้มแล้วกระซิบคำหวานแผ่วเบา

“พี่ก็รักเพิร์ลครับ”

พัลลภาพลิกตัวอย่างเมื่อยขบ เหมือนถูกทับด้วยอะไรหนักๆ พอลืมตามองเพดานก็รู้สึกไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ต้องทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนอยู่สักพัก จำได้ว่าณัฐนันท์พาเธอขับรถกลับ แต่พอขึ้นรถเธอก็หลับไป แล้วที่นี่คือที่ไหน

เธอหันมามองคนที่นอนเอาขามาพาดเธออยู่แทนหมอนข้าง แขนแข็งแกร่งของเขาพาดอยู่ที่เอวของเธอ เธอกวาดสายตาไปดูรอบๆ ที่นี่น่าจะเป็นคอนโดของเขา ที่ที่เขาเคยบอกเธอว่าไม่เคยมีใครเข้ามา พัลลภายิ้มออกมาอย่างยินดี เธอคือผู้หญิงคนแรกใช่ไหมที่ได้เข้ามาในห้องนี้

พัลลภาพลิกตัวตะแคงหันมามองคนที่กอดเธอเอาไว้ แม้แต่เวลาที่หลับแบบนี้ พี่นัทของเธอก็หน้าตาดีมาก สันจมูกโด่งเป็นสันทำให้หน้าของเขาดูดีเหมือนถูกปั้นมา

โครงหน้าได้รูป รับกันไปทุกอย่างไม่ว่าจะปาก คิ้วหรือคาง เขาหล่อเหมือนภาพวาดในการ์ตูนญี่ปุ่น พัลลภายกมือไปลูบที่จมูกโด่งของเขาอย่างหลงใหล ทำยังไงกับใจของตัวเองดี เธอรักเขามากรักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว

คนที่นอนหลับอยู่เอื้อมมือมาจับมือเธอเอาไว้

“ซนแต่เช้าเลยนะยัยตัวแสบ”

ตาของเขายังหลับ แต่ปากของเขาขยับพูดกับเธอ ยัยตัวแสบงั้นเหรอ เธอเคยได้ยินคำพูดแบบนี้ที่ไหนมาก่อนนะ

“พี่นัทพาเพิร์ลมาที่ห้องพี่เหรอคะ”

เธออยากจะถามให้แน่ใจ ว่าที่นี่คือห้องของเขาจริงๆ

“ก็ใช่น่ะสิ เมื่อคืนเพิร์ลหลับสนิทเลย ถามว่าให้ไปส่งบ้านไหมก็ไม่ตอบ พี่ก็กลัวว่าจะมีปัญหาถ้าพาเพิร์ลกลับบ้านตอนดึก เลยต้องพามาที่นี่”

เขาตอบคำถามเธอแต่ตาก็ยังหลับอยู่ เอื้อมมือมาโอบรัดตัวเธอเอาไว้ ผลักเธอให้เข้าไปนอนซบอก เหมือนจะบังคับเธอให้นอนต่อ

“แต่พี่นัทเคยบอกว่า ไม่เคยพาใครมาที่ห้อง”

พัลลภาสูดกลิ่นเนื้อของเขาเข้าปอด พูดอู้อี้กับแผงอกเปลือยของเขา

“แล้วไงล่ะ ก็พามาแล้วไง ผู้หญิงคนแรกที่มาถึงถิ่นพี่ เดี๋ยวจะปล่อยฟีโรโมนไว้เต็มห้องพี่เลยไหม”

พัลลภาหัวเราะ

“ถ้าปล่อยไว้จริงพี่นัทจะคิดถึงแต่เพิร์ลใช่ไหม”

เธอพึมพำกับอกเขา เขาจะรู้บ้างไหมว่าเธอดีใจแค่ไหนที่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้มาที่นี่ เธอเป็นคนสำคัญที่สุดของเขา