ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 115

“ทำไมวันนี้ถึงมานั่งดื่มกับพวกกูได้ น้องเพิร์ลไม่ว่าเอาเหรอ”

พักหลังๆมานี่ไอ้นัทมาดื่มด้วยน้อยครั้งมาก มันอ้างว่าเพิร์ลเป็นห่วง ไม่อยากให้ดื่มแล้วขับ แต่ไหงวันนี้ถึงมาดื่มได้

“….."

“เอ้า ถามไม่ตอบอีกมึง”

ณัฐนันท์ไม่สนใจนั่งดื่มเงียบๆ มองนักร้องที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีสายตาเรียบนิ่ง ยากจะเดาอารมณ์

ติณณภพ อคิน ปรมัตถ์มองหน้ากัน แล้วส่งสายตาเป็นเชิงถามว่ามันเป็นอะไร แต่ก็ได้แต่พากันส่ายหน้าไม่รู้อะไรกันสักคน

ทุกคนเลยชวนกันคุยเรื่องอื่นเพราะเห็นเพื่อนไม่อยากเล่า นั่งไปสักพักพนักงานถือแก้วเหล้าพร้อมกระดาษโน๊ตมาให้ณัฐนันท์ มันก็แค่เหลือบตามอง

คนที่พนักงานชี้ให้ดูเป็นสาวสวยคนหนึ่ง มันรับแก้วมา ชูแก้วขึ้นสูงเป็นการขอบคุณฝ่ายนั้นก่อนจะยกขึ้นดื่ม แต่ก็ไม่ได้เข้าไปสานต่อ

ถ้าเป็นแต่ก่อนน่ะเหรอ เดินเข้าไปคุยแล้ว มีช่วงหลังๆที่ถ้ามาดื่มมีคนส่งมาให้แบบนี้มันจะไม่รับวันนี้รับแต่ไม่สานต่อ ยังไงของมัน

เสียงโทรศัพท์ของณัฐนันท์ที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เขาแค่ปรายตามอง แต่ไม่รับสาย ติณณภพเลยเป็นฝ่ายหยิบไปดูแทน

“มึงน้องเพิร์ลโทรมาทำไมไม่รับล่ะ ทะเลาะกับเมีย?”

ณัฐนันท์ทำหน้าเซ็งๆเบื่อหน่ายความช่างสอดรู้ของเพื่อน

“ไม่ต้องยุ่งสักเรื่องได้ไหมวะ”

เขาดึงโทรศัพท์กลับคืนมาแล้วกดปิดเสียง ไม่นานเสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น

Pearl : พี่นัทเพิร์ลขอโทษ เพิร์ลอยากคุยด้วยรับสายเพิร์ลที

ณัฐนันท์แค่เหลือบตามองไม่ได้กดเข้าไปอ่าน แต่เห็นทุกข้อความ

“มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะเพื่อน เป็นผู้ชายอย่างอนให้เกินไปนัก มันไม่ได้น่ารักหรอก”

ติณณภพเริ่มอบรมเพื่อน ณัฐนันท์จิ๊ปากอย่างขัดใจ ไม่อยากให้เพื่อนยุ่ง เขานั่งมองข้อความแล้วข้อความเล่าที่เธอส่งมามากมาย แต่ก็ไม่ได้กดเข้าไปอ่าน

ไม่ได้งอน แต่มองไม่เห็นอนาคตว่าจะคบใครสักคนต่อไปบนพื้นฐานของความสัมพันธ์แบบนี้ได้ยังไง ยิ่งคบนานยิ่งเสียเวลา ถ้าแนวคิดทัศนคติมันไปต่อด้วยกันไม่ได้ ก็ไม่รู้จะยื้อ ทำไม สู้จบๆกันไปต่างคนต่างไปยังจะดีเสียกว่า จะได้ไม่บอบช้ำไปมากกว่านี้

เขาทนอยู่กับความสัมพันธ์ที่หวาดระแวงต่อกันแบบนี้ไม่ได้ ที่คุยกันวันนั้นเขาก็พอจะรู้ว่าเธอลืมเรื่องแย่ๆที่เขาเคยทำเอาไว้ไม่ได้หรอก มันเป็นเหมือนเชื้อพันธุ์ที่ฝังอยู่ในใจไปแล้ว

วันหนึ่งเธอก็จะเอาเรื่องเก่าๆเหล่านั้นกลับมาคิดอีก เขาย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่พยายามอย่างที่สุดในการทำให้เรื่องในปัจจุบันมันดี แต่ในเมื่อมันดีไม่พอ ต่างคนต่างไปก็น่าจะดีที่สุด

พัลลภาในชุดนักศึกษาส่งยิ้มกว้างหิ้วของพะรุงพะรังยืนอยู่หน้าห้อง เธอทำให้เขาไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน ตอนเช้ายังบุกมาถึงนี่อีก นี่เขาควรรู้สึกยังไงดี

“เพิร์ล! มาทำอะไรที่นี่ วันนี้พี่ไม่ได้นัดเพิร์ลกลับไปได้แล้ว”

รอยยิ้มที่สว่างไสวยิ่งกว่าพระอาทิตย์ยามเที่ยงวันค่อยๆจางลง เมื่อมองสบตาดุดุ ของชายหนุ่มที่ยืนขวางประตูห้องอยู่

เขาเสยผมที่มีปอยผมบางส่วนตกลงด้านหน้าอย่างอารมณ์เสีย เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าแต่ถูกรบกวนการนอน ตาคมฉายแววหงุดหงิดใบหน้าที่เคยหล่อเหลาดูบึ้งตึงฉายชัดถึงความไม่พอใจ

พัลลภายิ้มสู้ เสียงหวานๆมีแววเอาใจ เธอผิดและเธอรู้ตัวแล้วว่าผิด เธออยากจะง้อเขา

“พะ..เพิร์ลซื้อโจ๊กร้านโปรดของพี่นัทมาฝากค่ะ มีปาท่องโก๋ด้วยนะคะกำลังร้อนๆเลยค่ะ โจ๊กพิเศษใส่หมูเยอะๆใส่ไข่สองฟองแบบที่พี่นัทชอบสั่ง พี่นัทหิวไหมคะ”

พัลลภาชูถุงโจ๊กร้านดังที่ขายตรงหน้ามอให้เขาดู พยายามฉีกยิ้มให้กว้างที่สุดแม้ในใจจะรู้สึกหวาดหวั่นกับสายตาคมกริบและน้ำเสียงไม่พอใจของคนตรงหน้า เธออยากจะง้อเขา

ณัฐนันท์มองสาวน้อยที่ชูถุงโจ๊กขึ้นโชว์ รอยยิ้มของเธอกว้าง สวนทางกับแววตาของเธอที่มีแววหวาดหวั่น

อยากจะใจอ่อน แต่ถ้าตัดสินใจจะจบก็ต้องเอาให้มันเด็ดขาด ถ้าเขายอมใจอ่อนให้เธอ เรื่องมันก็จะวนลูปอยู่แบบเดิมไม่จบไม่สิ้น ครั้งนี้ถ้าเขาปล่อยให้เธอมาที่นี่โดยไม่ได้รับอนุญาต ก็จะมีครั้งต่อไป

“พี่ไม่ได้ขอให้ซื้อมาให้ กลับไปได้แล้ว แล้ววันหลังอย่ามาที่นี่อีก”