ของตายคนโปรด My Deceitful Lover อย่ามาที่นี่อีก

เสียงโทรศัพท์ของณัฐนันท์ที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น เขาแค่ปรายตามอง แต่ไม่รับสาย ติณณภพเลยเป็นฝ่ายหยิบไปดูแทน

“มึงน้องเพิร์ลโทรมาทำไมไม่รับล่ะ ทะเลาะกับเมีย?”

ณัฐนันท์ทำหน้าเซ็งๆเบื่อหน่ายความช่างสอดรู้ของเพื่อน

“ไม่ต้องยุ่งสักเรื่องได้ไหมวะ”

เขาดึงโทรศัพท์กลับคืนมาแล้วกดปิดเสียง ไม่นานเสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น

Pearl : พี่นัทเพิร์ลขอโทษ เพิร์ลอยากคุยด้วยรับสายเพิร์ลที

ณัฐนันท์แค่เหลือบตามองไม่ได้กดเข้าไปอ่าน แต่เห็นทุกข้อความ

“มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันนะเพื่อน เป็นผู้ชายอย่างอนให้เกินไปนัก มันไม่ได้น่ารักหรอก”

ติณณภพเริ่มอบรมเพื่อน ณัฐนันท์จิ๊ปากอย่างขัดใจ ไม่อยากให้เพื่อนยุ่ง เขานั่งมองข้อความแล้วข้อความเล่าที่เธอส่งมามากมาย แต่ก็ไม่ได้กดเข้าไปอ่าน

ไม่ได้งอน แต่มองไม่เห็นอนาคตว่าจะคบใครสักคนต่อไปบนพื้นฐานของความสัมพันธ์แบบนี้ได้ยังไง ยิ่งคบนานยิ่งเสียเวลา ถ้าแนวคิดทัศนคติมันไปต่อด้วยกันไม่ได้ ก็ไม่รู้จะยื้อ ทำไม สู้จบๆกันไปต่างคนต่างไปยังจะดีเสียกว่า จะได้ไม่บอบช้ำไปมากกว่านี้

เขาทนอยู่กับความสัมพันธ์ที่หวาดระแวงต่อกันแบบนี้ไม่ได้ ที่คุยกันวันนั้นเขาก็พอจะรู้ว่าเธอลืมเรื่องแย่ๆที่เขาเคยทำเอาไว้ไม่ได้หรอก มันเป็นเหมือนเชื้อพันธุ์ที่ฝังอยู่ในใจไปแล้ว

วันหนึ่งเธอก็จะเอาเรื่องเก่าๆเหล่านั้นกลับมาคิดอีก เขาย้อนเวลากลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่พยายามอย่างที่สุดในการทำให้เรื่องในปัจจุบันมันดี แต่ในเมื่อมันดีไม่พอ ต่างคนต่างไปก็น่าจะดีที่สุด

ณัฐนันท์ตัดสินใจกลับห้องในตอนห้าทุ่มมีสาวๆสองคนที่อยากจะชวนเขาไปต่อ แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะไปต่อกับใคร เลยตัดสินใจกลับ

เมื่ออาบน้ำสวมกางเกงนอนอยู่บนเตียงเขาก็นอนตาค้างลืมตามองเพดานอยู่แบบนั้น บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร จริงๆชีวิตของเขาเคยชินมากๆกับการอยู่คนเดียว

ช่วงเวลาที่มีพัลลภาเข้ามาในชีวิตมันไม่ได้แย่หรอกเอาเข้าจริงๆเขาคิดว่าเขาอาจจะรักเธอด้วยซ้ำ แต่ถึงจะรักแต่ต้องอยู่กับความสัมพันธ์ที่ toxic แบบนี้เขาอยู่ไม่ได้ สู้อยู่เป็นโสดต่อไปดีกว่า เลิกกันตอนนี้ดีกว่ามาเลิกกันทีหลังตอนที่คบกันไปนานกว่านี้ มันยิ่งจะทำให้ต่างคนต่างเจ็บ

ณัฐนันท์บอกตัวเองซ้ำๆว่าสิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้ มันถูกต้องแล้ว