ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 116

ณัฐนันท์ปิดประตูห้องใส่คนตรงหน้า โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนที่ตื่นแต่เช้าเพื่อไปซื้อโจ๊กมาให้เขากิน เพราะกะจะง้อจะเสียใจแค่ไหน

พัลลภามองประตูห้องที่ปิดลงโดยที่เจ้าของห้องไม่สนใจที่จะเชิญเธอเข้าไปนั่งในห้องเลยสักนิด เธอหวนนึกถึงอารมณ์ของตนเองเมื่อเช้านี้

ภาพที่จินตนาการไว้คือเขาต้องดีใจมากแน่ๆที่เธอมาง้อ เขาต้องยอมใจอ่อนยกโทษให้แล้วเธอกับเขาก็จะดีกัน แต่ดูความเป็นจริงที่เกิดขึ้นสิ เขาเพิ่งปิดประตูใส่หน้าเธอ

พัลลภายังคงยืนมองประตูอยู่แบบนั้น คาดหวังว่ามันจะเปิดออก แล้วเขาจะบอกเธอว่า

‘เพิร์ลพี่ล้อเล่น เข้ามาก่อนสิครับ’

แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะทำแบบนั้น ประตูห้องที่เธอรอไม่เปิดออก แต่ประตูห้องฝั่งตรงกันข้ามเปิดออกแทน

“ถ้าห้องนั้นไม่ต้อนรับ มาห้องนี้ก็ได้นะครับคนสวย”

พัลลภามองสายตากระลิ้มกระเหลี่ยที่มองมาแล้วรู้สึกกลัว เธอเคาะประตูห้องของณัฐนันท์อีกครั้ง

“พี่นัทคะ พี่นัทเปิดให้เพิร์ลหน่อย”

ณัฐนันท์ที่ยืนอยู่หน้าประตูถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาง่วง เขาเพลีย และเขาไม่ได้อยากจะคุย

“กลับไปได้แล้วเพิร์ล แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก"

เขาตะโกนออกมาจากห้องไม่ได้สนใจจะเปิด

พัลลภาหันมามองคนที่เปิดประตูกว้างเพื่อเชิญชวนให้เธอเข้าห้อง แล้วน้ำตาไหลออกมา เธอกำลังถูกคุกคามจากผู้ชายที่อยู่หน้าห้องของเขา

เธอตะโกนขอให้เขาเปิดประตูห้องให้ แต่เขากลับแสดงท่าทีรำคาญ เธอสำคัญสำหรับเขาบ้างไหม โกรธยังไงทำไมถึงไม่มีเยื่อใยขนาดนี้สามเดือนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เธอมีค่ากับเขาจริงๆบ้างไหม

คำว่ารักที่ออกจากปากของเขาในตอนที่เขาขอให้เธอเป็นของเขา มันเชื่อได้จริงๆหรือเปล่า หรือเป็นเพียงคำพูดมักง่ายที่ผู้ชายใช้พูดเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการก็เท่านั้น

มีผู้ชายที่รักผู้หญิงคนไหนบ้างที่แสดงท่าทีรำคาญเมื่อแฟนมาง้อแบบนี้ มีบ้างไหม เขาตัดใจให้ลืมเธอได้จริงๆงั้นเหรอ มันง่ายดายขนาดนั้นเชียว

ถ้าเขารักเธอ ทำไมเขาไม่ใจอ่อนยอมให้อภัยเธอบ้าง ทั้งที่เธอก็พยายามง้อเขาแล้ว เธอสำนึกผิดแล้ว ทำไมถึงเป็นเธอที่คิดถึงเขาอยู่ฝ่ายเดียว พยายามอยู่ฝ่ายเดียว

เหนื่อยเหลือเกิน เจ็บเหลือเกินที่ต้องเป็นฝ่ายตามเขาอยู่แบบนี้

พัลลภาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาตามสองข้างแก้ม ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอแบบนี้

ณัฐนันท์ขับรถออกจากห้องตอนแปดโมงเช้า เขาไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาเข้าไปอาบน้ำเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง แต่พอออกมาจากห้อง เธอก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว มีเพียงถุงโจ๊กกับปาท่องโก๋ ที่แขวนเอาไว้ตรงประตู

เขาเหลือบตามองถุงอาหารที่เธอซื้อมา ที่ตอนนี้วางอยู่เบาะข้างคนขับ บอกตัวเองว่า สิ่งที่ทำมันถูกต้องแล้ว มันดีกับทุกฝ่ายแล้ว

เสียงข้อความในโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นพัลลภาแต่พออ่านดูเป็นพริมา

Prima : นัทปริมจะกลับไทยคืนนี้ ถึงไทยตอนสามทุ่ม กระเป๋าใบใหญ่มาก นัทมารับปริมหน่อยได้ไหม สะดวกไหมคะ

นี่พริมาไปสิงคโปร์ครบเดือนแล้วเหรอวะ ไม่ได้รู้สึกว่าเขาไปนานขนาดนั้นเลย นึกว่าไปอาทิตย์ที่แล้ว แต่พอมานั่งนึกดูเวลา เออ ครบเดือนจริงๆด้วย

Nut : ได้ครับ เดี๋ยวผมไปรับสุวรรณภูมิใช่ไหม

Prima : ใช่ค่ะ เจอกันนะคะ คิดถึง คิดถึง

ตามด้วยสติกเกอร์หมีส่งหัวใจ ณัฐนันท์วางโทรศัพท์ลงแล้วขับรถไปคณะ

“ปริมทางนี้”

เสียงตะโกนเรียกทำให้สาวสวยผิวสีน้ำผึ้งในชุดกางเกงยีนรัดรูปเสื้อพอดีตัวรองเท้าส้นแหลมหันมามองตามเสียงเรียก พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที แล้วเข็นรถไปหาเขา

ณัฐนันท์เดินเข้าไปหาร่างระหงที่เดินเหินราวนางแบบของเธอ มีสายตาหลายคู่หันมามองอย่างสนใจ

“นัท ลงมารอที่นี่เลยเหรอ จริงๆขับรถมาจอดด้านหน้าก็ได้ปริมเดินออกไปเองได้”

ณัฐนันท์ไม่ตอบแค่หัวเราะแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

“ไปอยู่ที่โน่นเป็นไงบ้าง ปริมผอมลงไหม งานหนักเหรอ”

เขารู้สึกว่าเธอผอมลง เอวเหลือแค่นิดเดียว คงมีแค่นมที่ยังเท่าเดิม

“อาหารไม่ค่อยถูกปาก เลยกินน้อย”

“ตอนที่เราไปเที่ยวกันปริมก็กินได้อยู่นี่ ยังบอกว่าชอบพวกเครื่องเทศของเขาอยู่เลย หรือพวกอาหารจีนก็กินได้ไม่ใช่เหรอ”

เขาจำได้ว่าร้านที่ไปตะลอนกินกัน พริมาชมว่าอร่อยทุกร้าน

“อาทิตย์แรกก็อร่อยดี แต่พอต้องกินทุกวันก็ไม่ไหวคิดถึงอาหารไทยจะแย่ อยากกินส้มตำเผ็ดๆ”

“หิวไหมล่ะ เดี๋ยวผมพาแวะหาอะไรกินก่อนกลับห้อง”

พริมาส่ายหน้า

“ไม่ดีกว่าค่ะ ปริมทานบนเครื่องมาแล้ว สามทุ่มกว่าแล้วด้วย กินดึกเดี๋ยวเป็นกรดไหลย้อน หรือนัทหิวไหมกินอะไรมาหรือยัง ปริมไปนั่งเป็นเพื่อนได้นะ”

ณัฐนันท์ส่ายหน้า

“ผมทานมาแล้ว”

“งั้นเรากลับกันเลยก็ได้ค่ะ”

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาณัฐนันท์ก็พาพริมามาถึงคอนโดของเธอ ช่วยเข็นกระเป๋าเข้าไปส่งถึงห้อง

“น้ำค่ะ”

พริมายื่นขวดน้ำให้เขา

“หรือนัทอยากได้เบียร์ไหม ที่ปริมซื้อมาแช่ตู้ไว้ให้ยังมีเหลือนะ”