ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 116

ณัฐนันท์ปิดประตูห้องใส่คนตรงหน้า โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนที่ตื่นแต่เช้าเพื่อไปซื้อโจ๊กมาให้เขากิน เพราะกะจะง้อจะเสียใจแค่ไหน

พัลลภามองประตูห้องที่ปิดลงโดยที่เจ้าของห้องไม่สนใจที่จะเชิญเธอเข้าไปนั่งในห้องเลยสักนิด เธอหวนนึกถึงอารมณ์ของตนเองเมื่อเช้านี้

ภาพที่จินตนาการไว้คือเขาต้องดีใจมากแน่ๆที่เธอมาง้อ เขาต้องยอมใจอ่อนยกโทษให้แล้วเธอกับเขาก็จะดีกัน แต่ดูความเป็นจริงที่เกิดขึ้นสิ เขาเพิ่งปิดประตูใส่หน้าเธอ

พัลลภายังคงยืนมองประตูอยู่แบบนั้น คาดหวังว่ามันจะเปิดออก แล้วเขาจะบอกเธอว่า

‘เพิร์ลพี่ล้อเล่น เข้ามาก่อนสิครับ’

แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะทำแบบนั้น ประตูห้องที่เธอรอไม่เปิดออก แต่ประตูห้องฝั่งตรงกันข้ามเปิดออกแทน

“ถ้าห้องนั้นไม่ต้อนรับ มาห้องนี้ก็ได้นะครับคนสวย”

พัลลภามองสายตากระลิ้มกระเหลี่ยที่มองมาแล้วรู้สึกกลัว เธอเคาะประตูห้องของณัฐนันท์อีกครั้ง

“พี่นัทคะ พี่นัทเปิดให้เพิร์ลหน่อย”

ณัฐนันท์ที่ยืนอยู่หน้าประตูถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาง่วง เขาเพลีย และเขาไม่ได้อยากจะคุย

“กลับไปได้แล้วเพิร์ล แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก"

เขาตะโกนออกมาจากห้องไม่ได้สนใจจะเปิด

พัลลภาหันมามองคนที่เปิดประตูกว้างเพื่อเชิญชวนให้เธอเข้าห้อง แล้วน้ำตาไหลออกมา เธอกำลังถูกคุกคามจากผู้ชายที่อยู่หน้าห้องของเขา

เธอตะโกนขอให้เขาเปิดประตูห้องให้ แต่เขากลับแสดงท่าทีรำคาญ เธอสำคัญสำหรับเขาบ้างไหม โกรธยังไงทำไมถึงไม่มีเยื่อใยขนาดนี้สามเดือนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เธอมีค่ากับเขาจริงๆบ้างไหม

คำว่ารักที่ออกจากปากของเขาในตอนที่เขาขอให้เธอเป็นของเขา มันเชื่อได้จริงๆหรือเปล่า หรือเป็นเพียงคำพูดมักง่ายที่ผู้ชายใช้พูดเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการก็เท่านั้น

มีผู้ชายที่รักผู้หญิงคนไหนบ้างที่แสดงท่าทีรำคาญเมื่อแฟนมาง้อแบบนี้ มีบ้างไหม เขาตัดใจให้ลืมเธอได้จริงๆงั้นเหรอ มันง่ายดายขนาดนั้นเชียว

ถ้าเขารักเธอ ทำไมเขาไม่ใจอ่อนยอมให้อภัยเธอบ้าง ทั้งที่เธอก็พยายามง้อเขาแล้ว เธอสำนึกผิดแล้ว ทำไมถึงเป็นเธอที่คิดถึงเขาอยู่ฝ่ายเดียว พยายามอยู่ฝ่ายเดียว

เหนื่อยเหลือเกิน เจ็บเหลือเกินที่ต้องเป็นฝ่ายตามเขาอยู่แบบนี้

พัลลภาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาตามสองข้างแก้ม ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเธอแบบนี้

ณัฐนันท์ขับรถออกจากห้องตอนแปดโมงเช้า เขาไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาเข้าไปอาบน้ำเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง แต่พอออกมาจากห้อง เธอก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว มีเพียงถุงโจ๊กกับปาท่องโก๋ ที่แขวนเอาไว้ตรงประตู

เขาเหลือบตามองถุงอาหารที่เธอซื้อมา ที่ตอนนี้วางอยู่เบาะข้างคนขับ บอกตัวเองว่า สิ่งที่ทำมันถูกต้องแล้ว มันดีกับทุกฝ่ายแล้ว

เสียงข้อความในโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นพัลลภาแต่พออ่านดูเป็นพริมา

Prima : นัทปริมจะกลับไทยคืนนี้ ถึงไทยตอนสามทุ่ม กระเป๋าใบใหญ่มาก นัทมารับปริมหน่อยได้ไหม สะดวกไหมคะ

นี่พริมาไปสิงคโปร์ครบเดือนแล้วเหรอวะ ไม่ได้รู้สึกว่าเขาไปนานขนาดนั้นเลย นึกว่าไปอาทิตย์ที่แล้ว แต่พอมานั่งนึกดูเวลา เออ ครบเดือนจริงๆด้วย

Nut : ได้ครับ เดี๋ยวผมไปรับสุวรรณภูมิใช่ไหม

Prima : ใช่ค่ะ เจอกันนะคะ คิดถึง คิดถึง

ตามด้วยสติกเกอร์หมีส่งหัวใจ ณัฐนันท์วางโทรศัพท์ลงแล้วขับรถไปคณะ

“ปริมทางนี้”

เสียงตะโกนเรียกทำให้สาวสวยผิวสีน้ำผึ้งในชุดกางเกงยีนรัดรูปเสื้อพอดีตัวรองเท้าส้นแหลมหันมามองตามเสียงเรียก พอเห็นว่าเป็นใครเธอก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที แล้วเข็นรถไปหาเขา

ณัฐนันท์เดินเข้าไปหาร่างระหงที่เดินเหินราวนางแบบของเธอ มีสายตาหลายคู่หันมามองอย่างสนใจ

“นัท ลงมารอที่นี่เลยเหรอ จริงๆขับรถมาจอดด้านหน้าก็ได้ปริมเดินออกไปเองได้”