ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 120

“ได้ค่ะ ของปริมเอาสลัดปูนิ่มกับชาเขียวจืดไม่ใส่นมนะคะ นัทกินอะไรดีคะ”

เธอหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน แม้แต่พนักงานผู้หญิงยังมองเธออย่างชื่นชม

“สเต๊กเนื้อแล้วกันครับ”

เมื่อพนักงานรับออร์เดอร์เดินจากไป ทั้งคู่ก็คุยเรื่องทั่วไปต่อกันจนพนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ ทั้งสองคนก็แบ่งอาหารให้กันทาน ดูน่ารักในสายตาของคนที่พบเห็น เหมือนคู่รักที่ดูหวานกันมาก ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวยเซ็กซี่ดูเหมาะสมกัน

“นัทลองทานสลัดปูนิ่มดูค่ะ น้ำสลัดเขาอร่อยนะ เดี๋ยวปริมแบ่งให้ชิม”

พริมาตัดปูนิ่มพร้อมน้ำราดลงบนจานของเขา ณัฐนันท์ลองตักเข้าปากดู

“อร่อยดีครับ”

พริมายิ้มกว้าง

“ปริมชอบมากเลย ไปทานร้านอื่นไม่อร่อยเท่าร้านนี้เลยรู้ไหม ขอปริมชิมสเต๊กของนัทได้ไหมคะ”

ณัฐนันท์พยักหน้าหั่นสเต๊กในจานให้เธอแล้วยื่นมาป้อนที่ปาก พริมาอ้าปากรับ

“อร่อยไหม”

ณัฐนันท์รอเธอเคี้ยวจนหมดก่อนที่พริมาจะตอบว่า

“อร่อยค่ะเนื้อนุ่มดี”

“หนูเพิร์ลนั่นมันผู้ชายของหนูหรือเปล่าลูก”

เคที่หรือคุณากร รุ่นพี่สาวข้ามเพศสะกิดให้พัลลภาดูคู่รักที่กำลังป้อนอาหารหวานฉ่ำให้แก่กันที่โซนสวนของร้าน พัลลภานั่งหันหลังให้กับมุมนั้น หันไปมอง ใจกระตุกกับภาพที่เห็น ณัฐนันท์กำลังป้อนอาหารให้กับผู้หญิงคนนั้น ไหนว่าจบกันไปแล้วไง แล้วนี่คืออะไร หรือที่ผ่านมามันไม่เคยจบจริงๆ เขาแค่หลอกเธอ เหมือนมีคนเอาเข็มมาทิ่มที่ใจ ความเจ็บจุกไหลวนไปทั้งใจ โดนหลอกอีกแล้วสินะ

“ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะค่ะ พี่เคที่ เลิกกันแล้ว”

พัลลภาหันหน้าหนีจากภาพที่เห็น ฝืนยิ้มออกมาแต่น้ำตาคลอ เธอเจ็บและเธอรับไม่ไหว เลิกกันแค่เจ็ดวันเขาก็มากับคนอื่น ดูเขาสบายดีมากตรงข้ามกับเธออย่างสิ้นเชิง

“โธ่ลูก”

เคที่มองรุ่นน้องแล้วรู้สึกสงสาร สวยน่ารักขนาดนี้ยังนกเลย แต่ก็นะ คู่ควงคนใหม่ของอดีตแฟนของรุ่นน้องคนนั้นก็สวยจริงๆนั่นแหละ สวยดูแพงหาที่ติไม่เจอเลย ส่วนรุ่นน้องของเธอเป็นผู้หญิงประเภทน่ารักน่าเอ็นดู ผู้หญิงสองคนดูต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“นังเคที่จะพูดทำไม ฉันเห็นตั้งนานแล้วยังไม่พูดเลย”

วุ้นพี่รหัสของส้มเอ่ยปากตำหนิเพื่อน

“ขอโทษทีนะหนูเพิร์ล พี่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่เป็นไรหรอกลูกอย่าไปแคร์ ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบโหระพาน่ารักๆอย่างหนูเดี๋ยวก็หาใหม่ได้”

“นังเคที่ใบพุทราไหมยะ”

เคที่หลุดขำ

“ก็ใบโหระพามันตลกกว่า ฉันแยกไม่ออกว่าอันไหนโหระพาอันไหนกะเพรา เวลาแม่ใช้ให้ไปเด็ดโหระพาทีไรฉันได้กะเพรามาทุกที หาโหระพาไม่เคยได้เลย”

คำพูดตลกของรุ่นพี่ทำให้พัลลภาพอจะยิ้มออกมาได้

“เห็นไหม อย่างน้อยก็ทำให้น้องยิ้มได้”

สุธาสินีเห็นเพื่อนร้องไห้ออกมาก็ตกใจ รีบดึงกระดาษเช็ดหน้ามายื่นให้เพื่อน

“นังแพรน้องร้องไห้เลย แกเอามาให้น้องดูทำไม”

พี่รักรุ่นพี่ปีสี่อีกคนบ่นเพื่อน

“ดูจะได้ตาสว่าง เจ็บหน่อยนะเพิร์ล แต่ถ้ารับความจริงได้เร็ว ก็จะหายเร็ว เชื่อพี่ พี่เคยผ่านมาก่อน”

พัลลภาสะอื้นฮัก เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา

“พี่แพรเขาทำถูกแล้วค่ะพี่รัก ถ้าพี่แพรไม่เอามาให้ดูเพิร์ลก็คงโง่ต่อไป เพิร์ล ฮึก เคยคิดว่าตัวเองงี่เง่า ที่หึงไม่เข้าท่าจนเขารำคาญ คิดโทษตัวเองว่าเพิร์ลเป็นผู้หญิงน่าเบื่อ แต่ตอนนี้เพิร์ลรู้แล้วว่าเพิร์ลไม่ได้คิดไปเอง สิ่งที่เพิร์ลคิดมันคือความจริง เขามีคนอื่นอยู่ตลอดเวลาจริงๆ”

แถมเป็นคนที่เขาเคยบอกว่าเลิกไปแล้วด้วย แต่จริงๆมันไม่ใช่ เขาไม่เคยเลิกกับทางโน้น พัลลภาสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอทั้งเจ็บทั้งแค้น ที่ผ่านมาเขาทำให้เธอรู้สึกว่าเธอมันไม่ดี เธอมันงี่เง่า เขาเลยทนไม่ได้ แต่แล้วไงล่ะ จริงๆแล้วเขาก็มีคนอื่นตลอดเวลาที่มีเธอ คงเบื่อเธอแล้วสินะเลยเขี่ยเธอทิ้ง

“ขอบคุณพี่แพรค่ะ ความจริงที่เพิร์ลรู้มันปลดล็อกความรู้สึกเพิร์ลได้ดีเลยทีเดียว”

พัลลภาน้ำตาไหลออกมา เธอเช็ดออกแล้วฝืนยิ้ม

“โธ่เพิร์ลแกไหวไหม ไปห้องน้ำก่อนดีกว่าไปเช็ดหน้าเช็ดตาทาแป้งเติมลิป อกหักห้ามทำให้ตัวเองขี้เหร่ เราต้องสวยให้ผู้ชายเสียดายเล่น เดี๋ยวฉันพาไปห้องน้ำ”

สุธาสินีฉุดเพื่อนให้ไปห้องน้ำ

“ไปไปหนูส้มพาเพื่อนไปเลยลูก แต่งหน้าสวยๆออกมาเลยนะ เอาให้สวยให้ผู้ชายมันตะลึงเล่น ตอนออกจากร้านเจ้จะพาเดินเฉียดโต๊ะนั้น เฮอะ น้องฉันออกจะสวย นี่มันสายหวาน ถ้าอยากแปลงเป็นสายเปรี้ยวเมื่อไหร่ บอกเจ้ อีเคที่คนนี้จะเอาให้แซ่บลืมเลย”

เคที่พูดแล้วคันมือนึกอยากแปลงโฉมลูกเป็ดให้เป็นพญาหงส์