ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 121

พัลลภาเดินตามสุธาสินีไปห้องน้ำ เมื่ออยู่ด้วยกันสองคน พัลลภาก็ปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“โธ่เพิร์ล ฉันขอโทษนะ ขอโทษที่เคยตำหนิแกว่าแกงี่เง่า โอ๊ย พอรู้ว่าอีพี่นัทมันแอบมีคนอื่นตอนคบกับแก ฉันล่ะโกรธแทน แม่งเอ้ยไอ้ผู้ชายเฮงซวย”

พัลลภาสะอื้น เธอเจ็บ เจ็บที่รู้ว่าเขามีคนอื่นอยู่ตลอดเวลา ยิ่งนึกถึงคืนที่มีอะไรกันในรถเธอยิ่งเจ็บ เขามีอะไรกับเธอในขณะที่ตอนนั้นเขามีนัดกับคนอื่นว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน

เขาปิดบังเธอเหมือนเธอเป็นคนโง่ คืนนั้นอยู่กับเธอ คืนต่อมาเขาอยู่กับคนอื่น มองย้อนกลับไปเห็นภาพชัดเจน เธอจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่นั่งรถไปกับเขา เขาไปด้วยกันหลังจากที่ไปเสม็ดกับเธอ เธอเพิ่งมอบความสาวให้เขา แต่มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย เพราะทันทีที่แยกกันเขาก็ไปกับคนอื่น

“ส้มฉันอยากรู้ว่า ที่ผ่านมาเขาเคยเลิกกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่บอกฉันบ้างไหม หรือแค่หลอกให้ฉันตายใจแต่เขายังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลา”

พัลลภาบอกสิ่งที่สงสัยให้เพื่อนฟัง

“แล้วมันสำคัญยังไงแก สุดท้ายก็คือเขาเลิกกับแกแล้ว”

สุธาสินีไม่เห็นประโยชน์ของการอยากรู้

“สำคัญสิส้ม เพราะถ้าเขามีผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลาเท่ากับว่าที่ผ่านมามันไม่มีความจริงใจใดๆเลย แม้แต่คำว่ารักที่เขาพูดกับฉัน จะรักได้ยังไงทั้งๆที่เขามีคนอื่นอยู่ตลอดเวลา”

แต่เธอคิดว่าเขาคงไม่ได้เพิ่งกลับมาคบกันหรอก เพราะตอนไปสิงคโปร์ก็ไปด้วยกันมาแล้ว แต่เธอก็อยากรู้ อยากรู้เพื่อที่จะได้มั่นใจว่า เธอโง่อยู่ตลอดเวลาจริงๆ

“อยากรู้ก็แค่ถามจะได้หายคาใจ แต่แกสัญญากับฉันได้ไหม ว่าพอได้คำตอบแล้ว ไม่ว่าคำตอบจะคืออะไร แกจะตัดใจ”

พัลลภาพยักหน้า

“ฉันสัญญา แกพาฉันไปถามเขาที ไม่งั้นมันคงคาใจอยู่แบบนี้”

สุธาสินีพยักหน้า

“ได้ ฉันจะพาแกไป”

“นัท ที่บริษัทเขาเสนอให้ปริมไปรับตำแหน่ง Senior AE ประจำที่สิงคโปร์ รับเงินเดือนเรทสิงคโปร์ซึ่งสูงกว่าที่ไทยสามเท่าจากเงินเดือนปัจจุบัน นัทรู้ไหม ปริมเป็นคนไทยคนแรกที่ได้รับโอกาสให้ไปรับตำแหน่งนี้ ไม่เคยมีคนไทยที่ได้ข้อเสนอนี้มาก่อน ปริมเก่งไหม”

หลังทานอาหารเสร็จพริมาเล่าเรื่องที่เธอตั้งใจจะมาคุยกับเขา ให้ณัฐนันท์ฟัง

“เก่งสิ ปริมเก่งมากเลย ผมดีใจด้วยนะ”

ณัฐนันท์รู้สึกยินดีไปกับเธอ พริมาเป็นคนเก่งมากไม่แปลกใจเลยที่เธอได้ข้อเสนอดีดีแบบนี้

“นัทว่าปริมควรรับข้อเสนอดีไหม ปริมบอกทางนั้นว่าขอเวลาตัดสินใจ วันจันทร์นี้ต้องให้คำตอบแล้ว”

“มีอะไรต้องคิดกันปริม ข้อเสนอดีขนาดนี้ ทั้งตำแหน่งที่ก้าวหน้าขึ้น ทั้งเงินเดือนที่มากขึ้น ไหนจะประสบการณ์อีก การได้ไปทำงานที่สิงคโปร์ประเทศที่เจริญขนาดนั้น ผมว่ามีแต่ได้กับได้”

พริมามองหน้าณัฐนันท์แล้วยิ้มออกมา

“ที่ต้องคิดก็เพราะ นั่นหมายถึงปริมต้องย้ายไปอยู่สิงคโปร์น่ะสิ อย่างน้อยก็สองปี ถ้าตอนนั้นตำแหน่ง Manager ที่ไทยว่าง ปริมอาจจะได้กลับมารับตำแหน่งที่ไทย”

“ก็ย้ายเลยสิ สิงคโปร์โอเคออก ไม่ได้ไกลจากไทยด้วย ไม่มีอะไรต้องคิดแล้ว ปริมไปได้เลย”

ณัฐนันท์สนับสนุนเต็มที่ พริมาหัวเราะออกมา รอยยิ้มของเธอกว้าง

“อะไรกันนัท จะไม่อาลัยอาวรณ์กันบ้างเลยเหรอ ปริมต้องไปอยู่ที่อื่นตั้งสองปีนะ”