ของตายคนโปรด My Deceitful Lover นิยาย บท 122

พริมาพยักหน้า บางทีเธออาจจะลองเปิดใจดู บางทีเธออาจจะเป็นคนที่ลักกี้อินเกมและลักกี้อินเลิฟด้วยก็ได้

“แล้วนัทล่ะ กับน้องคนนั้นตัดขาดกันจริงๆเหรอ”

ณัฐนันท์ยักไหล่ สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“อืม บางทีผมคิดว่าผมน่าจะเหมาะกับการอยู่คนเดียวมากกว่า”

พริมาหัวเราะออกมา

“อะไรกันนัท เมื่อกี้นัทเพิ่งบอกให้ปริมเปิดใจ แต่ตัวเองดันคิดว่าเหมาะจะอยู่คนเดียว”

ณัฐนันท์ยิ้มเยาะให้กับอะไรสักอย่าง ที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไร

“คนนิสัยแย่ๆอย่างผมก็คงเหมาะที่จะทำแบบนั้น”

“ขอโทษนะคะ ขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหมคะ”

เสียงคุ้นเคยที่ดังมาจากข้างหลัง เรียกให้ณัฐนันท์หันไปมอง

“เพิร์ล!”

เขาชะงักไปเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา ใจกระตุกขึ้นมาเฉยๆเมื่อเห็นหน้า ต้องตั้งสติสักพัก ถึงควบคุมสีหน้าเอาไว้ได้ เขาลุกขึ้นยืน แล้วหันไปทางเธอ

“ขอโทษที วันนี้พี่ไม่สะดวก”

เขาเหลือบมองไปทางพริมาเพื่อให้รู้ว่าไม่สะดวกยังไง พัลลภาเหลือบตามองผู้หญิงคนนั้น และเหลือบไปมองกระเป๋าที่ผู้หญิงคนนั้นถือ มันเป็นรุ่นเดียวกับที่เขาซื้อจากสิงคโปร์มาฝากเธอ พัลลภาอดยิ้มเยาะออกมาไม่ได้

“เพิร์ลเขาขอเวลาพี่ไม่นานหรอก สั้นๆ คุยแล้วก็จบแล้วจะไม่มาวุ่นวายอีก”

สุธาสินีเป็นคนพูดแทนเพื่อน และเห็นเหมือนที่เพื่อนเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นใช้กระเป๋ารุ่นเดียวกับที่เพื่อนเธอใช้ และพัลลภาเคยเอามาอวดว่าแฟนซื้อมาฝากจากสิงคโปร์ สงสัยจะซื้อฝากสาวทุกคน

ณัฐนันท์ยืนขึ้น ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

“ค่อยนัดกันทีหลังดีไหม วันนี้พี่มีธุระ”

พริมายืนขึ้น ก่อนจะยิ้มให้สองสาว

“คุยกันได้เลยค่ะ พี่จะไปห้องน้ำพอดี นัท ปริมไปห้องน้ำเดี๋ยวมา”

เธอเดินมาตบแขนเขาเบาๆ แล้วกระซิบบอกให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ใจเย็นๆนะ ค่อยๆพูด คิดดีดี ว่าต้องการอะไร”

ข้อความที่เธอบอกคือแบบนั้น แต่ในสายตาของคนที่มองภาพนั้น มันดูสนิทสนมกันมากจนพัลลภาเจ็บไปทั้งใจ

เมื่อพริมาเดินจากไป ณัฐนันท์เลยเอ่ยออกมา

“เพิร์ลมีอะไรจะคุยกับพี่”

พัลลภาจิกเล็บลงบนมือของตนเอง บอกตัวเองว่าให้คุยให้หายคาใจ จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจกันอีก

“เลว ผู้ชายสารเลวไม่เคยคิดเลยว่าพี่นัทจะเลวได้แบบนี้ คำว่ารักของพี่ มันคงเป็นแค่คำหลอกฟันสินะ”

พัลลภาน้ำตาไหลพราก เจ็บ เจ็บที่โง่มานาน คำว่ารักเป็นคำหลอกลวงจอมปลอมที่ไม่มีความจริง เป็นแค่ลมปากเน่าๆของผู้ชายมักมาก

“คุณพัลลภาครับฟังนะ ผมจะบอกให้เอาบุญ ผู้ชายตอนที่จะเอาให้พูดอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ รู้ไว้ซะจะได้ไม่ต้องถูกใครหลอกอีก”

สุธาสินีที่ทนฟังอยู่นาน ถึงกับทนไม่ไหวเมื่อได้ยินที่เขาพูดแบบนั้น ขนาดเธอเป็นคนอื่นเธอยังเจ็บเลย ไม่อยากจะคิดว่าพัลลภาจะเจ็บแค่ไหน เพื่อนของเธอน้ำตาไหลพราก สุธาสินีเดินเข้ามากอดเพื่อนเอาไว้

“พี่นัท ส้มไม่คิดว่าพี่จะเลวได้ขนาดนี้ ไม่น่าเลย วันนั้นส้มไม่น่าพาเพิร์ลมันเดินเข้าไปทักพี่เลย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ส้มจะไม่พามันเข้าไปทักพี่เด็ดขาด ขอบคุณ ขอบคุณมากที่ทำให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของพี่”

สุธาสินีหันมาปลอบเพื่อน

"เงียบเพิร์ลไม่ต้องร้อง ดีแล้วล่ะที่จบแบบนี้เลิกๆไปเถอะผู้ชายแบบนี้ เลิกได้ก็ดี ที่ผ่านมาถือว่าให้หมามันกิน”

สุธาสินีจูงมือเพื่อนที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นให้เดินหนีออกไปจากตรงนั้น

“เดี๋ยว”

ณัฐนันท์เรียกสองสาวเอาไว้ พัลลภาและสุธาสินีหันไปมอง

“จะบอกว่าเลิกคงไม่ถูกนัก เพราะที่ผ่านมาไม่เคยพูดสักคำว่าคบกัน แซ่บให้ได้แบบนี้ก่อนเถอะถ้าอยากให้ผมมีคุณแค่คนเดียว”

ณัฐนันท์เดินเข้าไปหาพริมาที่เดินกลับมาที่โต๊ะ กุมมือเธอเอาไว้